Η ζωντανή μετάδοση της αυτοκτονίας του “Ισραήλ”

Η ζωντανή μετάδοση της αυτοκτονίας του “Ισραήλ”

του Helmi Al-Asmar

Λίγες είναι οι “λογικές” φωνές στο εχθρικό κράτος, καθώς μοιάζει μ’ ένα υστερικό κράτος, με τον “νταή της γειτονιάς”, ο οποίος επιτέθηκε σε ένα μικρό αγόρι που νόμιζε ότι ήταν μικρό, ηττημένο και ανίκανο να κάνει κάτι, αλλά το αγόρι τον άρπαξε από το λαιμό, τον έριξε στο έδαφος και του πάτησε το κεφάλι. Ο νταής χρειάστηκε λίγο χρόνο για να συνέλθει από το σοκ, αλλά στη συνέχεια τρελάθηκε και άνοιξε πυρ εναντίον οποιουδήποτε βρισκόταν μπροστά του. Με κάθε σφαίρα που έριχνε, αυτή εξοστρακιζόταν και χτυπούσε ένα μέρος του, και σκότωνε και σκότωνε χωρίς να σταματάει, ψάχνοντας κάτι για να θεραπεύσει την οργή του, αλλά, αντί γι’ αυτό, έγινε ακόμα πιο διψασμένος για αίμα.

Λίγοι άνθρωποι “τραγουδούν ένα διαφορετικό σκοπό” από αυτόν που τραγουδούν οι δολοφόνοι και αυτοί που ζητούν εκδίκηση και περισσότερο αίμα στο εχθρικό κράτος. Αντί να τους ακούσουν, αυτοί που έχουν εμμονή με το αίμα τους κατηγορούν για προδοσία, αμέλεια ή μυωπία. Οι φίλοι του τραμπούκου έχουν έρθει σε δύσκολη θέση μαζί του, καθώς έχουν ξεμείνει από τρόπους να αναβιώσουν το ψέμα της “αυτοάμυνας”, η οποία είναι γεγονός ότι υπάρχει ως αρχή στο διεθνές δίκαιο. Η Κατοχή έχει καθήκοντα αλλά δεν έχει δικαιώματα, και ένα από τα καθήκοντά της είναι να παρέχει βιοποριστικά μέσα στους ανθρώπους που κατέχει, όχι να τους σκοτώνει και να τους εκτοπίζει και να καταστρέφει όλα τα στοιχεία της ζωής στο περιβάλλον στο οποίο ζουν.

Ένας από τους πιο “επιτυχημένους” ερευνητές δημοσιογράφους της Κατοχής λέει, σε ένα σπάνιο άρθρο του στην ισραηλινή εφημερίδα Yedioth Ahronoth (21 Φεβρουαρίου): “Σε μια από τις συναντήσεις στο Μόναχο, ένας σημαντικός και γνωστός Ευρωπαίος ηγέτης, ο οποίος είναι μεγάλος συμπαθών του Ι., μου είπε: ‘Είμαι πραγματικά στο πλευρό σας και είναι πολύ σημαντικό να νικήσετε τη Χαμάς, αλλά μου τελείωσαν οι δικαιολογίες. Πώς μπορώ να σας προστατεύσω όταν ανώτερα στελέχη της κυβέρνησής σας θέλουν να επαναφέρουν τους οικισμούς εποίκων στη Γάζα, ζητούν μαζική εξόντωση και εγκλήματα πολέμου, την εξάλειψη των πάντων στη γη της Γάζας;’“.

Ο συγγραφέας είναι ο Ρόνεν Μπέργκμαν (Ronen Bergman), ο οποίος έχει γράψει το βιβλίο, Rise and Kill First, ένα από τα πιο διάσημα best-seller βιβλία στη Δύση. Μιλάει για “τον ηρωισμό της Μοσάντ στον πόλεμο δολοφονιών που εξαπέλυσε εναντίον παλαιστινιακών προσωπικοτήτων, ηγετών, ακόμη και απλών ανθρώπων“. Ο τίτλος του βιβλίου είναι εμπνευσμένος από μια δήλωση του Ταλμούδ: “Αν κάποιος έρθει να σε σκοτώσει, σήκω και σκότωσέ τον πρώτος“.

Αυτό το ένστικτο της λήψης όλων των μέτρων, ακόμη και των πιο επιθετικών, για την υπεράσπιση του εβραϊκού λαού -σύμφωνα με την περιγραφή του βιβλίου- είναι βαθιά ριζωμένο στο DNA του Ι. από την αρχή της “ίδρυσης του κράτους” το 1948. Ο συγγραφέας του βιβλίου περιγράφει, με σαφείς όρους, πώς η οντότητα έχει αυτοκτονήσει σε ζωντανή μετάδοση. Στο προαναφερθέν άρθρο του, περιγράφει πώς η εικόνα του κράτους κατοχής έχει συντριβεί και πώς έχει εξοστρακιστεί με πρωτοφανή τρόπο.

Λέει χαρακτηριστικά: “Ένας ισραηλινός αξιωματούχος, γνώστης των νόμων στον κόσμο, ο οποίος έχει ήδη δει ένα-δύο πράγματα και θεωρείται πάντα μετριοπαθής στις αντιδράσεις του, γνωρίζει ότι αυτό που φαίνεται σε πολλούς ως μια σοβαρή κρίση ή ως ένα γεγονός χωρίς επιστροφή, θα είναι διαφορετικό με την πάροδο του χρόνου, θα διαβρωθεί και θα ξεχαστεί. Δείτε τι συνέβη φέτος στη Διάσκεψη Ασφαλείας στο Μόναχο όσον αφορά το Ι. Ο άνθρωπος τρομοκρατήθηκε και υπενθύμισε ένα σχόλιο που αποδίδεται στον υπουργό Οικονομικών, Γεχόσουα Ραμπίνοβιτς, το οποίο κάποιοι άλλοι αποδίδουν στον κυβερνήτη του Ζαΐρ, Μομπούτο Σέσε Σέκο, και το οποίο είναι: ‘Πριν από ένα χρόνο βρισκόμασταν στο χείλος της αβύσσου και, από τότε, κάναμε ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός’. Ο ίδιος άνθρωπος είπε, αφού βυθίστηκε σε σκέψεις: ‘Ανησυχώ επειδή οι διεργασίες που βλέπουμε εδώ, αν και είναι, φυσικά, επί μέρους δηλώσεις σε μια σειρά γεγονότων σε όλο το συνέδριο, δείχνουν τη διάβρωση του τρόπου με τον οποίο μας αντιλαμβάνονται και την παρακμή της νοητικής μας εικόνας’. Καθώς το Ι. στέκεται στην άκρη της αβύσσου, από την άποψη της υποβάθμισης της διεθνούς θέσης του, στη συνέχεια θα κάνει ελεύθερη πτώση. Έτσι είναι με την άβυσσο – βλέπεις την άκρη της αβύσσου και καταβάλλεις μεγάλη προσπάθεια να σταματήσεις ή, τουλάχιστον, να καθυστερήσεις να φτάσεις σε αυτήν, και γατζώνεσαι από κάθε πέτρα ή σωρό χώματος, μέχρι να φτάσεις στην τελευταία άκρη. Ωστόσο, αν δεν μπορείς να σταματήσεις και σε τραβάνε σε όλη τη διαδρομή προς τα εκεί, τότε η ελεύθερη πτώση από εκεί θα είναι προς τα κάτω”.

Όσον αφορά τα φρικτά εγκλήματα που βλέπουμε καθημερινά στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, είτε στα παραδοσιακά είτε στα δημοφιλή μέσα ενημέρωσης, όλα ή τα περισσότερα από αυτά αντανακλούν την εικόνα μιας εγκληματικής οντότητας που αναπαράγει τα εγκλήματα των Ναζί, ίσως με πιο βάναυσο και φρικτό τρόπο, λόγω της παρουσίας σύγχρονων μέσων που καταγράφουν κάθε έγκλημα και το μεταδίδουν στις τέσσερις γωνιές του κόσμου. Δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι στον ορίζοντα που να δείχνει ότι θα σταματήσει από μόνο του, αφού η Κατοχή δεν έχει πλέον κανένα φρένο που να την εμποδίζει να κατρακυλήσει στη διάπραξη ακόμη περισσότερων εγκλημάτων, καθώς το μεγαλύτερο ή το σύνολο της κοινής γνώμης και των πολιτικών ζητούν εκδίκηση – και μάλιστα περισσότερη. Δεν φαίνεται να υπάρχει καμία ελπίδα στον ορίζοντα ότι θα φτάσει στο σημείο του “κορεσμού”. Ο λόγος γι’ αυτό είναι η επική σταθερότητα της Αντίστασης, η οποία έχει στερήσει από τον δολοφόνο την “ευχαρίστηση” να νιώσει μια νίκη που έχει καταστεί ανέφικτη και, ακόμη και αν είχε επιτύχει όλους τους στόχους του, η ήττα έχει ήδη επέλθει, όχι μόνο στις 7 Οκτωβρίου, αλλά και στη σειρά των “ηττών” που ακολούθησαν στο επίπεδο της εικόνας του κράτους Κατοχής μπροστά στον κόσμο και του θρυμματισμού της ψεύτικης εικόνας της ενότητας στο εσωτερικό του.

Η ψυχολογία λέει ότι ο αυτοτραυματισμός είναι ένα διαταραγμένο πρότυπο συμπεριφοράς κατά το οποίο κάποιος βλάπτει σκόπιμα και επανειλημμένα τον εαυτό του, χωρίς να έχει πρόθεση να αυτοκτονήσει. Μερικοί άνθρωποι καταφεύγουν στον αυτοτραυματισμό για να απελευθερώσουν πολύ έντονα συναισθήματα που δεν μπορούν να διαχειριστούν, όπως: συντριπτικός θυμός, καταπίεση, εσωτερικό κενό ή βαθιά αίσθηση μοναξιάς, και φαίνεται ότι αυτό που ισχύει για τους ανθρώπους ισχύει και για τις χώρες, και αυτό είναι που βιώνει σήμερα το κράτος κατοχής.

Ο διάσημος ερευνητής, Αμπντέλ Ουαχάμπ Ελ Μεσίρι (Abdel Wahab El-Messiri), είχε αναρωτηθεί: “Πότε θα τελειώσει το Ισραήλ;” Και απάντησε ο ίδιος: “Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες το εγκαταλείψουν“. Φαίνεται ότι το ταξίδι προς αυτό το σημείο έχει ήδη αρχίσει και η ίδια η οντότητα – στο ταξίδι της προς την αυτοκτονία – επιταχύνει, προσεγγίζοντας αυτή τη στιγμή με τρελή ταχύτητα, υπό την επίδραση του αισθήματος της ταπείνωσης, του θυμού και της άμεσης πτώσης σε εκείνη την άβυσσο για την οποία μίλησε ο Ρόνεν Μπέργκμαν. Ωστόσο, μάλλον δεν βρίσκει κανέναν να τον ακούσει.

Χέλμι Αλ Ασμάρ,

Arabi21, 3 Μαρτίου 2024