Ένας αναρχικός από τη Γιάφα για την αναγκαιότητα
των αντιαποικιακών στρατηγικών για την απελευθέρωση
Η συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα απέτυχε να σταματήσει τη γενοκτονία στη Γάζα
Ανάλυση
Τέσσερις μήνες μετά την επίθεση στη Γάζα, ο ισραηλινός στρατός έχει αναγκάσει πάνω από ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιους πρόσφυγες να βρίσκονται παγιδευμένοι στην άκρη των αιγυπτιακών συνόρων και τώρα τους βομβαρδίζει ενώ απειλεί να εξαπολύσει και χερσαία επίθεση εναντίον τους. Στο κείμενο που ακολουθεί, ο Τζόναθαν Πόλακ, μέλος επί πολλά χρόνια στους “Αναρχικούς Ενάντια στο Τείχος” και σε άλλες δράσεις αντιαποικιακής αλληλεγγύης, εξηγεί γιατί δεν πρέπει να περιμένουμε από τους διεθνείς θεσμούς ή τα κινήματα διαμαρτυρίας μέσα στην ισραηλινή κοινωνία να σταματήσουν τη γενοκτονία στη Γάζα και καλεί τους “απλούς” ανθρώπους να αναλάβουν δράση.
Μια συντομότερη εκδοχή αυτού του κειμένου απορρίφθηκε από τη “φιλελεύθερη” ισραηλινή πλατφόρμα Haaretz – μια ένδειξη του μειούμενου χώρου για διαφωνία όσον αφορά την Παλαιστίνη και την ισραηλινή κοινωνία.
Η συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα απέτυχε να σταματήσει τη γενοκτονία στη Γάζα
Διανύουμε πλέον περισσότερες από 120 ημέρες [σ.τ.μ.: σήμερα περισσότερες από 180] από την πρωτοφανή ισραηλινή επίθεση στη Γάζα. Οι φρικτές επιπτώσεις της και η αδυναμία μας να τη σταματήσουμε θα πρέπει να μας αναγκάσουν να επανεκτιμήσουμε την προοπτική μας για την εξουσία, την κατανόησή της και, κυρίως, τι πρέπει να κάνουμε για να την καταπολεμήσουμε.
Μέσα από τα ποτάμια αίματος, τις ατελείωτες ημέρες θανάτου και καταστροφής, τις αφόρητες ελλείψεις, την πείνα, τη δίψα και την απόγνωση, τις αδιάκοπες νύχτες με φωτιά, θειάφι και λευκό φώσφωρο που πέφτουν αδιάκριτα από τον ουρανό, πρέπει να αναμετρηθούμε με τα γυμνά άσχημα γεγονότα της πραγματικότητας και να αναδιαμορφώσουμε τις στρατηγικές μας.
Οι επίσημα αναφερόμενοι θάνατοι – εκτός από τους πολλούς Παλαιστίνιους που παραμένουν θαμμένοι κάτω από τα ερείπια και δεν έχουν ακόμη συμπεριληφθεί στην επίσημη καταμέτρηση – ανέρχονται ήδη στην εξόντωση σχεδόν του 1,5% του συνόλου της ανθρώπινης ζωής στη Λωρίδα της Γάζας. Καθώς το “Ισραήλ” κλιμακώνει τις επιθέσεις του στη Ράφα, μοιάζει να μη διαφαίνεται τέλος στον ορίζοντα. Σύντομα, η ζωή ενός στους πενήντα ανθρώπους στη Γάζα θα έχει αφανιστεί.
Οι συνέπειες των ισραηλινών αεροπορικών επιδρομών στη Ράφα αυτή την εβδομάδα.
Ο ισραηλινός στρατός επιβάλλει έναν άνευ προηγουμένου φόρο οδύνης και θανάτου στους 2,3 εκατομμύρια ανθρώπους της Γάζας, ξεπερνώντας οτιδήποτε έχει παρατηρηθεί ποτέ στην Παλαιστίνη ή αλλού κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα. Ωστόσο, αυτοί οι συγκλονιστικοί αριθμοί δεν έχουν διαπεράσει τα παχιά στρώματα αποστασιοποίησης και αποσύνδεσης που χαρακτηρίζουν την ισραηλινή κοινωνία καθώς και τους δυτικούς συμμάχους του “Ισραήλ”. Αν μη τι άλλο, η αναγωγή αυτής της τραγωδίας σε στατιστικές φαίνεται να εμποδίζει παρά να ενισχύει την κατανόησή μας. Παρουσιάζει ένα σύνολο που συσκοτίζει το επί μέρους: οι αριθμοί αποκρύπτουν την προσωπικότητα των αμέτρητων ατόμων που βίωσαν έναν οδυνηρό, μοναδικό θάνατο.
Ταυτόχρονα, η ασύλληπτη κλίμακα της σφαγής στη Γάζα καθιστά αδύνατη την κατανόησή της μέσα από τις ιστορίες μεμονωμένων θυμάτων. Δημοσιογράφοι, οδοκαθαριστές, ποιητές, νοικοκυρές, οικοδόμοι, μητέρες, γιατροί και παιδιά, ένα πλήθος τεράστιο για να μιλήσουμε γι’ αυτό. Μένουμε με τις απρόσωπες ανώνυμες φιγούρες. Ανάμεσά τους βρίσκονται περισσότερα από 13.000 παιδιά. Πιθανώς πολύ περισσότερα.
Παρακαλώ, κάντε μια παύση και πείτε το δυνατά, λέξη προς λέξη: πάνω από δεκατρείς χιλιάδες παιδιά. Σκοτώθηκαν. Υπάρχει άραγε τρόπος να το καταλάβουμε αυτό και να προχωρήσουμε πέρα από τη σφαίρα των στατιστικών στοιχείων για να κατανοήσουμε την τρομακτική πραγματικότητα;
Οι ψυχροί ωμοί αριθμοί καλύπτουν επίσης εκατοντάδες εξαφανισμένες οικογένειες, πολλές από τις οποίες διαγράφηκαν εντελώς – μερικές φορές τρεις, ακόμη και τέσσερις γενιές, εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της γης.
Στη σκιά αυτών των αριθμών βρίσκονται περισσότεροι από 68.000 άνθρωποι που έχουν τραυματιστεί, χιλιάδες από τους οποίους θα παραμείνουν παράλυτοι για το υπόλοιπο της ζωής τους. Το ιατρικό σύστημα στη Γάζα έχει καταστραφεί σχεδόν ολοκληρωτικά – ακρωτηριασμοί που σώζουν ζωές γίνονται χωρίς αναισθητικό. Η έκταση της καταστροφής των υποδομών στη Γάζα ξεπερνά τους βομβαρδισμούς της Δρέσδης στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σχεδόν δύο εκατομμύρια άνθρωποι – περίπου το 85% του πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας – έχουν εκτοπιστεί, οι ζωές τους έχουν καταστραφεί από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς, καθώς καταφεύγουν στο επικίνδυνα υπερπλήρες νότιο τμήμα της Λωρίδας, το οποίο η ισραηλινή κυβέρνηση ψευδώς ανακήρυξε “ασφαλές”, αλλά συνεχίζει να βομβαρδίζει με εκατοντάδες βόμβες των 2,000 λιβρών. Η πείνα στη Γάζα, η οποία είχε δημιουργηθεί από την ισραηλινή κρατική πολιτική ακόμη και πριν από τον πόλεμο, είναι τόσο σοβαρή που ισοδυναμεί με λιμό. Μέσα στην απελπισία τους, οι άνθρωποι έχουν καταφύγει στο να τρώνε ζωοτροφές, αλλά τώρα ακόμη και αυτές εξαντλούνται.
Πριν από περίπου ένα μήνα, ένας γνωστός μου που κατέφυγε στη Ράφα από την Πόλη της Γάζας μετά τον βομβαρδισμό του σπιτιού του εκεί, μου είπε ότι αυτός και η οικογένειά του είχαν ήδη αναγκαστεί να μετακινηθούν από το ένα προσωρινό καταφύγιο στο άλλο έξι φορές, στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τις βόμβες. Σε απόγνωση είπε: “Δεν υπάρχει φαγητό, νερό, δεν υπάρχει πουθενά να κοιμηθούμε. Είμαστε συνεχώς διψασμένοι, πεινασμένοι και βρεγμένοι. Έχω ήδη αναγκαστεί να ξεθάψω τα παιδιά μου κάτω από τα χαλάσματα δύο φορές – μία στη Γάζα και μία εδώ στη Ράφα“.
Τον Δεκέμβριο του 2023, ο ισραηλινός στρατός όρισε το Αλ Μαγάσι ως μία από τις μοναδικές “ασφαλείς ζώνες” στη Λωρίδα της Γάζας. Εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες κατέφυγαν εκεί, βρίσκοντας μόνο μια λωρίδα άγονης γης χωρίς τροφή, νερό ή αποχέτευση. Τώρα ο ισραηλινός στρατός επιτίθεται και στις λεγόμενες “ασφαλείς ζώνες”.
Αυτή η φωτογραφία δείχνει τον προσφυγικό καταυλισμό στις 9 Φεβρουαρίου 2024.
Αυτοί οι ποταμοί αίματος πρέπει να σπάσουν τα τείχη της απάθειάς μας. Μακάρι ο χρόνος να μπορούσε να σταματήσει αρκετά για να μπορέσουμε όλοι μας να επεξεργαστούμε τη θλίψη μας. Αλλά δεν θα το κάνει. Συνεχίζει να περνάει καθώς περισσότερες βόμβες πέφτουν στη Γάζα.
Δεκαετίες αδικίας άνοιξαν το δρόμο γι’ αυτό. Έχουν περάσει περίπου 75 χρόνια από τη Νάκμπα – 75 χρόνια εποικιστικής αποικιοκρατίας του “Ισραήλ” – αλλά οι υπερασπιστές του συνεχίζουν να αρνούνται τα γεγονότα. Ακόμα και μετά τη διαβεβαίωση του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης (ΔΔΔ) ότι υπάρχει πράγματι λόγος να φοβόμαστε πως διαπράττεται γενοκτονία στη Γάζα, οι ΗΠΑ και πολλοί από τους άλλους δυτικούς συμμάχους του “Ισραήλ” παρέμειναν ουσιαστικά σιωπηλοί.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Μπενιαμίν Νετανιάχου, χαρακτήρισε την απλή προθυμία του δικαστηρίου να συζητήσει την υπόθεση “ντροπή που δεν θα σβηστεί για πολλές γενιές“. Πράγματι, η απόφαση είναι ντροπή. Παρά το γεγονός ότι όλα αποκαλύφθηκαν σε κοινή θέα, το δικαστήριο δε διέταξε το “Ισραήλ” να προβεί σε κατάπαυση πυρός. Αυτό αποτελεί ντροπή για το ίδιο το δικαστήριο και για την ίδια την ιδέα ότι το διεθνές δίκαιο υποτίθεται ότι προστατεύει τις ζωές και τα δικαιώματα εκείνων που συνθλίβονται από τη στρατιωτική δύναμη των κρατών.
Θα ειπωθεί αναμφίβολα ότι το δίκαιο, από τη φύση του, είναι σχολαστικό και ότι εξετάζει το δάσος όχι ως σύνολο αλλά ως μεμονωμένα δέντρα. Σε αυτό πρέπει να απαντήσουμε ότι η πραγματικότητα, τα γεγονότα, η κοινή λογική πρέπει να είναι πάνω από το νόμο, όχι κάτω από αυτόν. Το “Ισραήλ” αφιερώνει σημαντικούς πόρους σε μια “νομιμοφάνεια” του πεδίου της μάχης, η οποία έχει σκοπό να δώσει κάλυψη στις δολοφονικές του πράξεις. Αυτή η προσέγγιση περιλαμβάνει τον τεμαχισμό της πραγματικότητας σε λεπτές φέτες από ξεχωριστές νομικά εγκεκριμένες παρατηρήσεις και ενέργειες: Ένας στρατιωτικός στόχος ήταν παρών στον πολυώροφο κτίριο Χ, δικαιολογώντας τον θάνατο πάνω από δύο δωδεκάδων αμάχων που δεν συμμετείχαν σε τίποτα – ο πύργος διαμερισμάτων Υ ήταν το σπίτι ενός πυροσβέστη που απασχολούσε η Χαμάς, νομιμοποιώντας, σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας, την απόφαση να εξοντωθούν τρεις γειτονικές οικογένειες. Αλλά αυτή η πρακτική δεν μπορεί να μετατρέψει το νερό της γενοκτονίας σε νόμιμο κρασί. Πρόκειται για νομική εργαλειοποίηση που κατατέμνει την πραγματικότητα σε κομμάτια προκειμένου να αποκρύψει ένα σχέδιο αδιάκριτης μαζικής δολοφονίας.
Αν η σφαγή του 1,5% του πληθυσμού μέσα σε τέσσερις μήνες δεν είναι γενοκτονία – αν οι πράξεις του “Ισραήλ” δε θεωρούνται αρκετά επικίνδυνες ώστε το δικαστήριο να το διατάξει να σταματήσει αμέσως τις δολοφονίες, ούτε καν όταν φανερά και ανοιχτά υποκινείται η εξόντωση των Παλαιστινίων από επιφανείς Ισραηλινούς πολιτικούς και μέλη του Τύπου, για να μην αναφέρουμε τον πρόεδρο και τον πρωθυπουργό του “Ισραήλ” – όταν η έλλειψη τιμωρίας για τέτοιες υποκινήσεις και τέτοιες πράξεις γίνεται αποδεκτή αντί να στιγματίζεται ως γενοκτονία με τους πιο απλούς όρους – τότε οι λέξεις που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την πραγματικότητα έχουν χάσει κάθε νόημα και έχουμε απόλυτη ανάγκη από μια νέα γλώσσα πέρα από τα όρια του νομικισμού.
Αφήνοντας το μαχαίρι του χασάπη στο χέρι του χασάπη – αφήνοντας το “Ισραήλ” ανενόχλητο, ανεμπόδιστο -, σημαίνει ότι αφήνουμε τη σφαγή στη Γάζα να συνεχιστεί. Αυτή είναι η συνεχιζόμενη απόλυτη αποτυχία του διεθνούς δικαίου και των θεσμών που είναι επιφορτισμένοι με την τήρησή του.
Αυτή η αποτυχία μετακυλύει την ευθύνη για την επιβολή του τερματισμού της συνεχιζόμενης καταστροφής στους ώμους της κοινωνίας των πολιτών. Αυτό θα έπρεπε να μας αναγκάσει να κινηθούμε πέρα από τα κενά φιλελεύθερα παραδείγματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία έχουν αντικαταστήσει την απελευθέρωση ως κυρίαρχο λόγο στην αριστερή πολιτική.
Οι συνέπειες μιας ισραηλινής επίθεσης στον προσφυγικό καταυλισμό Αλ Ζαουάιντα στις 7 Φεβρουαρίου 2023.
Η πορεία προς τα εμπρός
Ο λόγος για τα ανθρώπινα δικαιώματα που έχει καταλάβει την πολιτική αριστερά τις τελευταίες δεκαετίες μας έχει απομακρύνει από ένα πλαίσιο απελευθέρωσης και αποτελεσματικής δράσης. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι πρέπει να αποσυνδεθούμε από τη φιλελεύθερη σκέψη για να επαναφέρουμε στρατηγικές που αφοπλίζουν και αποδομούν την εξουσία. Η ηθική συνενοχή με τα εγκλήματα του“Ισραήλ” που εκφράζει η άρνηση του Διεθνούς Δικαστηρίου να διατάξει άμεση κατάπαυση του πυρός μας αναγκάζει να το κάνουμε αυτό. Προσφέρει ένα πειστικό επιχείρημα ότι όλοι μας πρέπει να έρθουμε σε ρήξη με το σημερινό αποτυχημένο σύστημα.
Από την άλλη πλευρά, η πραγματικότητα δε θα περιμένει από εμάς να καταλάβουμε τα πράγματα. Δεν μπορούμε απλώς να μη βιαζόμαστε και να περιμένουμε να αναλάβουμε δράση μέχρι να αναπτύξουμε και να εκλαϊκεύσουμε νέες αφηγήσεις και εννοιολογικά πλαίσια. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα όποια μέσα έχουμε στη διάθεσή μας για να δράσουμε αμέσως τώρα.
Μας παρέχει άραγε το ΔΔΔ κάποια εργαλεία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε; Το ΔΔΔ θεωρείται ο ανώτατος θεσμός του διεθνούς δικαίου. Παρόλο που δε διαθέτει ανεξάρτητους μηχανισμούς επιβολής, πέραν του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, οι αποφάσεις και η νομολογία του θεωρούνται το θεμέλιο της νομολογίας του διεθνούς δικαίου και συχνά ενσωματώνονται στις αποφάσεις των εθνικών δικαστηρίων για τα θέματα αυτά. Παρά το γεγονός ότι διέταξε πολύ λίγα μέτρα κατά του “Ισραήλ” ή κατά της συνεχιζόμενης γενοκτονίας που συντελείται, το δικαστήριο όντως διαπίστωσε ότι υπάρχει σημαντικός λόγος να πιστεύεται ότι συντελείται γενοκτονία.
Επειδή το δικαστήριο δεν έλαβε κανένα πραγματικό μέτρο κατά του “Ισραήλ”, θα πρέπει να είναι προφανές ότι η ευθύνη για δράση βαραίνει εμάς και τα κινήματά μας. Ευτυχώς, η απόφαση μπορεί επίσης να μας δώσει κάποια εργαλεία για να χρησιμοποιήσουμε στο εδώ και τώρα, ενώ αναπτύσσουμε νέα πλαίσια απελευθέρωσης. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι μια πρόσφατη αγωγή σε ομοσπονδιακό δικαστήριο της Καλιφόρνιας με στόχο να υποχρεωθεί η κυβέρνηση των ΗΠΑ να σταματήσει τη στρατιωτική υποστήριξη προς το “Ισραήλ”. Η υπόθεση απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ είναι εκτός της δικαιοδοσίας του δικαστηρίου, αλλά το δικαστήριο αποφάσισε ότι το “Ισραήλ” διαπράττει εύλογα γενοκτονία στη Γάζα με βάση την απόφαση του ΔΔΔ.
Η νομική υπόθεση ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να εξαιρούνται από τη συνενοχή σε γενοκτονία δεν είναι αβάσιμη στο δίκαιο των ΗΠΑ, καθώς και σε πολλές άλλες χώρες. Ολλανδικό δικαστήριο διέταξε πρόσφατα την κυβέρνηση της Ολλανδίας να σταματήσει την παράδοση εξαρτημάτων για τα μαχητικά αεροσκάφη F-35 που χρησιμοποιεί το “Ισραήλ” για να βομβαρδίζει τη Λωρίδα της Γάζας. Ίσως είναι εύλογο τώρα να αναγκαστούν περισσότερες κυβερνήσεις να επιβάλουν εμπάργκο όπλων, κυρώσεις ή άλλα μέτρα μέσω εθνικών δικαστηρίων.
Ωστόσο, τέτοιες στρατηγικές εξακολουθούν να μας περιορίζουν στο να βασιζόμαστε στους λεγόμενους εμπειρογνώμονες – δε θα μας βοηθήσουν να δημιουργήσουμε κινήματα. Η γενοκτονία δε θα σταματήσει από το εσωτερικό της ισραηλινής κοινωνίας. Η πίεση για να γίνει αυτό πρέπει να έρθει από έξω. Είναι πλέον καιρός για άμεση δράση και προσπάθειες από τα κάτω προς τα πάνω, όπως μποϊκοτάζ με πρωτοβουλία κοινοτήτων σε ισραηλινά προϊόντα, σε πωλητές που τα εμπορεύονται, σε ισραηλινές εξαγωγές πολιτιστικών προϊόντων και προπαγάνδας και σε οτιδήποτε άλλο τροφοδοτεί το παγκόσμιο κίνημα μποϊκοτάζ, αποεπένδυσης και κυρώσεων. Ο αποκλεισμός του λιμανιού της Τακόμα ή οι δράσεις λιμενεργατών σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι αρνούνται να φορτώσουν ισραηλινά πλοία και φορτία και να μεταφέρουν όπλα στο “Ισραήλ”, είναι παραδείγματα του πώς θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε, για την προώθηση της οικοδόμησης ενός ενεργού ριζοσπαστικού κινήματος βάσης.
Διαδηλωτές μπλοκάρουν ένα εργοστάσιο που κατασκευάζει εξαρτήματα για τα F-35 που χρησιμοποιεί ο ισραηλινός στρατός στην επίθεσή του στη Γάζα.
Πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να σταματήσουμε τη γενοκτονία που λαμβάνει χώρα τώρα, αλλά είναι σημαντικό να το προσεγγίσουμε αυτό ως ένα βήμα προς την προώθηση της απελευθέρωσης των Παλαιστινίων και τη διάλυση της ισραηλινής αποικιοκρατίας των εποίκων. Η απεικόνιση των Παλαιστινίων ως κάτι περισσότερο από θύματα στο έλεος της ισραηλινής καταστολής είναι μερικές φορές καλοπροαίρετη, αλλά διαγράφει την προσωπικότητα και τη δράση τους. Ενώ προσπαθούμε να σταματήσουμε την πολεμική μηχανή του “Ισραήλ”, πρέπει να κάνουμε γνωστό ότι αυτό αποτελεί μέρος του αγώνα για τον τερματισμό της ισραηλινής αποικιοκρατίας και να θέσουμε στο επίκεντρο τους Παλαιστίνιους ως πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας.
Οι ρίζες του “προβλήματος”
Πριν ακόμη από την ίδρυση του ισραηλινού κράτους, το “Ισραήλ” ήταν μια ρατσιστική, αποικιοκρατική κοινωνία, που βασιζόταν στην αντίληψη ότι οι Ισραηλινοί είναι θεμελιωδώς ανώτεροι από τους Παλαιστίνιους. Αυτή είναι η επικρατούσα τάση της ισραηλινής πολιτικής σκέψης τόσο στη δεξιά όσο και στη λεγόμενη αριστερή πτέρυγα. Αυτή είναι η σκέψη που ώθησε στη μαζική αποστέρηση των Παλαιστινίων η οποία προηγήθηκε της ανακήρυξης του κράτους, στην εθνοκάθαρση της Νάκμπα το 1948 και στις διάφορες μορφές απαρτχάιντ και στρατιωτικής διακυβέρνησης από τότε. Στην πραγματικότητα, υπήρξε μόνο ένας χρόνος στην ιστορία του “Ισραήλ” -το 1966- κατά τον οποίο δεν επέβαλε καθεστώς στρατιωτικής δικτατορίας σε τουλάχιστον ένα μέρος του παλαιστινιακού πληθυσμού.
Πολύ πριν από την τρέχουσα επίθεση στη Γάζα, η καθημερινή πραγματικότητα της παλαιστινιακής ύπαρξης υπό ισραηλινή κυριαρχία ήταν ένας συνεχής, διαρκής τρόμος εν μέσω βίας και αβεβαιότητας. Το να είσαι Παλαιστίνιος σημαίνει να περνάς από ένα σημείο ελέγχου χωρίς να ξέρεις αν θα σε τραβήξουν έξω και θα σε συλλάβουν – σημαίνει βία του όχλου των εποίκων – σημαίνει να σε ρίχνουν στη φυλακή υπό διοικητική κράτηση, χωρίς να ξέρεις για ποιο λόγο και για πόσο – σημαίνει μια στρατιωτική επιδρομή στη μέση της νύχτας. Σημαίνει όλα αυτά και χειρότερα, μέρα με τη μέρα, σε όλη τη διάρκεια μιας ζωής, σε όλες τις γενιές. Ένα από τα πολλά πράγματα που συνέβησαν στις 7 Οκτωβρίου ήταν ότι για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, οι Ισραηλινοί, επίσης, ως κοινωνία, βίωσαν αυτό το είδος υπαρξιακού τρόμου, αυτή την ανησυχητική αβεβαιότητα και την έλλειψη ασφάλειας.
Τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου είχαν τέτοιο αντίκτυπο στην ισραηλινή κοινωνία που ακόμη και σήμερα οι περισσότεροι Ισραηλινοί συνεχίζουν να θεωρούν τους εαυτούς τους ως τα κύρια θύματα της αφήγησης. Ένα αποτέλεσμα αυτού είναι η εμμονή των Ισραηλινών να εντάσσουν τη γενοκτονία στη Γάζα στο πλαίσιο της βίας της 7ης Οκτωβρίου. Μια συνηθισμένη δυσαρέσκεια των Ισραηλινών για την απόφαση του ΔΔΔ είναι ότι το δικαστήριο δεν ανέφερε την 7η Οκτωβρίου στην απόφασή του (στην πραγματικότητα, την ανέφερε). Ταυτόχρονα, αυτή η απαίτηση για την ένταξή της σε συγκεκριμένα συμφραζόμενα έχει ως στόχο να αποσιωπήσει το ευρύτερο πλαίσιο. Πολλοί άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένης της λεγόμενης αριστεράς, εκφράζουν οργή όταν η τρέχουσα κατάσταση τίθεται στο πλαίσιο της Νάκμπα, της κατοχής του 1967 ή της συνεχιζόμενης πολιορκίας. Σύμφωνα με αυτή την ανάποδη λογική, η χρήση αυτού του πλαισίου εκλαμβάνεται ως γενοκτονία κατά των Ισραηλινών.
Παλαιστίνιοι γιατροί προσπαθούν απεγνωσμένα να σώσουν τη ζωή Παλαιστινίων, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, που τραυματίστηκαν σε ισραηλινή επίθεση.
Ο ισραηλινός ρατσισμός ήταν διαδεδομένος και πριν, αλλά από την 7η Οκτωβρίου ο απροκάλυπτος γενοκτονικός λόγος και οι ανοιχτές εκκλήσεις για πραγματική γενοκτονία έχουν γίνει ο κανόνας. Μέσα στην ισραηλινή κοινωνία, δεν υπάρχει κανένα κίνημα με πραγματική σημασία ενάντια στη γενοκτονία. Τα κινήματα διαμαρτυρίας που υπάρχουν είναι αμελητέου μεγέθους και επιρροής, ή ασχολούνται κυρίως με την απαίτηση μιας συμφωνίας ανταλλαγής ομήρων, ή επικεντρώνονται σε εσωτερικά ισραηλινά ζητήματα – απομεινάρια του κινήματος για τη δικαιοσύνη πριν από την 7η Οκτωβρίου.
Οι μικροσκοπικές απομονωμένες νησίδες αντίστασης στην επίθεση στη Γάζα και στις ευρύτερες πτυχές της ισραηλινής κυριαρχίας είναι τόσο μικρές που θα πρέπει να εκληφθούν ως σφάλμα στρογγυλοποίησης και όχι ως πραγματική δύναμη. Η ιδέα ότι υπάρχει μέσα στην ισραηλινή κοινωνία ένα κίνημα κατά της αποικιοκρατίας και υπέρ της απελευθέρωσης των Παλαιστινίων είναι μια ψευδαίσθηση. Για να διαδραματίσουν κάποιο ρόλο στη χάραξη ενός δρόμου προς ένα μέλλον πραγματικής ελευθερίας, όσοι προέρχονται από το εσωτερικό αυτής της κοινωνίας των εποίκων θα πρέπει να απορρίψουν την ισραηλινή αποικιοκρατία εκ βάθρων. Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι όσο κι αν επιθυμούμε να γίνουμε μέρος της λύσης, θα παραμείνουμε εγγενώς και μέρος του προβλήματος.
Προσεγγίζοντας το μέλλον μετά τη γενοκτονία, πρέπει να αναρωτηθούμε πώς οι εξισωτικές ιδέες θα επιβιώσουν σε μια πραγματικότητα που μαστίζεται από τον πόλεμο, το θάνατο και την καταστροφή. Δεν είναι σαφές πώς μπορούμε να οραματιστούμε και να δημιουργήσουμε ένα μέλλον που μπορεί να υπερβεί το τραύμα του πρόσφατου παρελθόντος, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε ότι μολονότι η καταστροφή και η βία μπορεί να μειωθούν όταν σταματήσει η επίθεση, η ισραηλινή καταστολή θα συνεχιστεί.
Τίποτα για το μέλλον μετά τη γενοκτονία δεν είναι ακόμη σαφές, συμπεριλαμβανομένων των κατευθύνσεων που θα πάρει το παλαιστινιακό κίνημα για την απελευθέρωση. Αυτό θα το αποφασίσουν μόνο οι Παλαιστίνιοι. Αυτό που είναι προφανές – και θα έπρεπε να είναι σαφές πολύ πριν τη σημερινή κατάσταση – είναι πως όσοι αντιτίθενται στην αποικιοκρατία δεν πρέπει να απολαμβάνουν τα προνόμια που αυτή τους παρέχει. Οι ακριβείς λεπτομέρειες του δρόμου προς την απελευθέρωση είναι αβέβαιες, αλλά είναι αναμφισβήτητο πως όσοι θέλουν να βοηθήσουν να τον ανοίξουν μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο μόνο μέσα στο παλαιστινιακό κίνημα. Η ευθύνη της εξεύρεσης τρόπων για να γίνει αυτό, για να ξεπεραστούν τα όρια της αναγκαστικής εθνικής ταυτότητας που υπάρχουν ακριβώς για να το αποτρέψουν, βαραίνει όσους επιθυμούν να υποστηρίξουν τους Παλαιστίνιους και να ξεφύγουν από τα όρια της αποικιοκρατίας.
Jonathan Pollak,
13-02-2024, crimethinc.com
* Ο Τζόναθαν Πόλακ (Jonathan Pollak) είναι αναρχικός αγωνιστής στο λεγόμενο κράτος του Ισραήλ, δηλαδή στην ιστορική Παλαιστίνη, και γραφίστας.
Γεννήθηκε το 1982 στο σημερινό “Τελ Αβίβ” (1) από τον ηθοποιό Γιόσι Πόλακ και την ψυχολόγο Τάμι. Ο πατέρας του είναι καλλιτέχνης που αρνείται να εμφανιστεί στη Δυτική Όχθη, ενώ ο παππούς του από τη μητέρα του, Νιμρόντ Εσέλ, φυλακίστηκε επειδή ηγήθηκε μιας απεργίας ναυτικών κατά τη δεκαετία του 1950. Ως έφηβος, ο Πόλακ συμμετείχε στην ισραηλινή hardcore punk σκηνή, η οποία τη δεκαετία του 1990 ήταν έντονα συνδεδεμένη με τον αναρχισμό. Παράλληλα, ο Πόλακ έγινε vegan και ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ζώων – χρόνια αργότερα θα δηλώσει ότι “ο ρατσισμός, ο σοβινισμός, ο σεξισμός, ο speciesism προέρχονται όλα από τον ίδιο τόπο υποτίμησης του άλλου“.
Αγώνες ή τι σημαίνει να είσαι “Ισραηλινός” και τι Παλαιστίνιος
Ο Pollak είναι συνιδρυτής του “One Struggle” στις αρχές της δεκαετίας του 2000, μιας αναρχικής ομάδας που έδινε έμφαση στη σύνδεση μεταξύ των δικαιωμάτων των ζώων και άλλων μορφών καταπίεσης, συμπεριλαμβανομένης της κατοχής. Το 2003, ο Πόλακ συνίδρυσε την οργάνωση “Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος”, τα μέλη των οποίων συμμετείχαν για σχεδόν μια δεκαετία στο λαϊκό αγώνα στα παλαιστινιακά χωριά ενάντια στην κατασκευή του διαχωριστικού φράγματος του “Ισραήλ” στα εδάφη τους: πρόκειται για τα χωριά Μασχάα, Μπουντρούς, Μπιλίιν, Νιλίιν και δεκάδων άλλων στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη.
Ο Πόλακ χτυπήθηκε στο κεφάλι από ένα κάνιστρο δακρυγόνου που εκτόξευσε ένας Ισραηλινός στρατιώτης τον Απρίλιο του 2005 – έχασε για λίγο τις αισθήσεις του και χρειάστηκε ράμματα. Αργότερα κατήγγειλε τις ισραηλινές δυνάμεις ότι παραβίασαν τους κανονισμούς τους, εκτοξεύοντας σκόπιμα το κάνιστρο εναντίον του. Ένας εκπρόσωπος των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (IDF) δήλωσε ότι το κάνιστρο χτύπησε πρώτα έναν βράχο και στη συνέχεια χτύπησε τον Πόλακ από εξοστρακισμό.
Ο “Ισραηλινός” και ο Παλαιστίνιος
Μετά την ολοκλήρωση του τείχους από το “Ισραήλ” στις αγροτικές παλαιστινιακές περιοχές της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης, ο Pollak ήταν μεταξύ ενός μικρού αριθμού ισραηλινών που συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες στο χωριό Νάμπι Σάλεχ, όπου οι Παλαιστίνιοι διαδηλώνουν από το 2009 ενάντια στην κατάληψη μιας πηγής στο χωριό από ισραηλινούς εποίκους. Συμμετέχει επίσης τακτικά σε διαδηλώσεις κατά της κατάληψης από τους εποίκους στη γειτονιά Σεΐχ Τζαράχ της Ιερουσαλήμ και κατά του εξευγενισμού που ωθεί τους Παλαιστίνιους κατοίκους να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους στη Γιάφα.
Τον Οκτώβριο του 2010, ο Πόλακ τιμωρήθηκε με πρόστιμο 1.250 δολαρίων για συμμετοχή σε παράνομη διαδήλωση κατά του φράγματος – ο Παλαιστίνιος ακτιβιστής Αμπντουλάχ Αμπού Ράχμα καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση στην ίδια ακροαματική διαδικασία. Στις 27 Δεκεμβρίου 2010, καταδικάστηκε σε τρεις μήνες φυλάκιση για παράνομη συνάθροιση επειδή συμμετείχε σε διαδήλωση διαμαρτυρίας με ποδήλατο τον Ιανουάριο του 2008. Η ποινή φυλάκισης για παράνομη συνάθροιση ήταν μια ασυνήθιστα αυστηρή ποινή, η οποία αποδόθηκε από έναν αξιωματούχο στις τρεις προηγούμενες καταδίκες του Πόλακ για κατηγορίες σχετικές με διαμαρτυρίες. Ο Πόλακ αποφυλακίστηκε τον Φεβρουάριο του 2011 μετά από μείωση της ποινής και επέστρεψε να διαδηλώνει στο παλαιστινιακό χωριό Νάμπι Σάλεχ μέσα στην εβδομάδα.
Μετά τη δολοφονία του Τζαουάχερ Αμπού Ραχμάν (Jawaher Abu Rahmah) τον Ιανουάριο του 2011, από ένα δοχείο δακρυγόνου που εκτοξεύτηκε στην καρδιά του, ο Pollak επέκρινε τη χρήση του αερίου από το “Ισραήλ” εναντίον των Παλαιστινίων, δηλώνοντας: “Αυτός ο θάνατος προκλήθηκε από το γεγονός ότι χρησιμοποιούν δακρυγόνα που είχαν απαγορευτεί στην Ευρώπη τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, επειδή είναι θανατηφόρα. Αλλά εδώ, στους Παλαιστίνιους, συνεχίζουν να το χρησιμοποιούν“. Τον Μάιο του 2012, ο Pollak διαμαρτυρήθηκε στη δίκη του Μπάσεμ Αλ Ταμίμι (Bassem al-Tamimi), αγωνιστή από την πόλη Νάμπι Σάλεχ (Nabi Saleh), ο οποίος κατηγορήθηκε για την οργάνωση πετροπόλεμων και την πραγματοποίηση παράνομων διαδηλώσεων. Τον Δεκέμβριο, ο Pollak επέκρινε τις Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας επειδή πυροβόλησαν στο πρόσωπο τον Μουστάφα Ταμίμι (Mustafa Tamimi), έναν κάτοικο του Νάμπι Σάλεχ που πετούσε πέτρες σε ένα στρατιωτικό όχημα, ο οποίος χτυπήθηκε από ένα κάνιστρο δακρυγόνου – ο Ταμίμι πέθανε αργότερα από τα τραύματά του.
Στις 27 Φεβρουαρίου 2018, κατατέθηκε ποινική μήνυση εναντίον τριών μελών της οργάνωσης “Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος”: Τζόναθαν Πόλακ, Κόμπι Σνιτς και Ιλάν Σλιφ. Η μήνυση κατατέθηκε από την οργάνωση Ad Kan σε συνεργασία με στρατιώτες που επλήγησαν από διαδηλώσεις που οι τρεις συνήθιζαν να οργανώνουν. Οι Pollak, Snitz και Shliff κατηγορούνται για επίθεση εναντίον στρατιωτών και αστυνομικών και για οργάνωση εκδηλώσεων στις οποίες τραυματίστηκαν δυνάμεις ασφαλείας. Στις 6 Ιανουαρίου 2020, ο Pollak συνελήφθη και φυλακίστηκε επειδή δεν παρευρέθηκε σε δικαστικές ακροάσεις που σχετίζονται με την υπόθεση. Ο Πόλακ δήλωσε ότι δεν αποδέχεται την αρμοδιότητα των ισραηλινών δικαστηρίων να εκδικάζουν υποθέσεις που σχετίζονται με την “αντίσταση στην ισραηλινή αποικιοκρατία”.
Στις αρχές Ιουλίου 2019, ο Πόλακ δέχθηκε σωματική επίθεση από δύο άνδρες που περίμεναν έξω από τον χώρο εργασίας του και τον χτύπησαν στο πρόσωπο και στα χέρια με μαχαίρι. Ο Πόλακ δεν κατήγγειλε την επίθεση στην αστυνομία. “Η εμπειρία μου από την αστυνομία είναι ότι μας προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά από αυτό που μόλις πέρασα“, δήλωσε. “Η αστυνομία είναι το τελευταίο μέρος στον κόσμο στο οποίο θα πήγαινα για προστασία“.
Το λεγόμενο κράτος του Ισραήλ απέναντι σε αγωνιστές “Ισραηλινούς” και Παλαιστίνιους
Οι Παλαιστίνιοι διαμαρτύρονται τακτικά στην πόλη Μπέιτα από τον Μάιο του 2021, όταν έποικοι δημιούργησαν το φυλάκιο Εβιάταρ στο όρος Σαμπίχ με την υποστήριξη του κράτους, καταλαμβάνοντας εδάφη που ανήκαν σε Παλαιστίνιους στην Μπέιτα, το Καμπαλάν και τη Γιάτμα. Η Μπέιτα έγινε το κέντρο της αντίστασης στο φυλάκιο, με κατοίκους και ακτιβιστές να κατασκηνώνουν στο όρος Σαμπίχ για πάνω από 100 συνεχόμενες ημέρες, πριν οι διαδηλώσεις γίνουν εβδομαδιαίες. Από την έναρξη των διαδηλώσεων, 10 Παλαιστίνιοι έχουν δολοφονηθεί από τον ισραηλινό στρατό και πάνω από χίλιοι άλλοι έχουν τραυματιστεί από σφαίρες με επικάλυψη καουτσούκ, σφαίρες με σφουγγάρι, σφαίρες “δύο-δύο” και πραγματικά πυρομαχικά. Χιλιάδες έχουν επίσης υποστεί εισπνοή δακρυγόνων.
Ο Κάλεντ Αμπού Κάρε (Khaled Abu-Qare), Παλαιστίνιος αγωνιστής που συμμετείχε στις διαδηλώσεις στην Μπέιτα, έχει πει: “Οι Παλαιστίνιοι στην Μπέιτα σήκωσαν περήφανα τη φωτογραφία του Τζόναθαν Πόλακ την περασμένη εβδομάδα για να εκφράσουν την υποστήριξή τους στον αγώνα του, ο οποίος συνδέεται άμεσα με τον παλαιστινιακό αγώνα. Είναι ένας πραγματικός υποστηρικτής του παλαιστινιακού αγώνα για την αποικιοποίηση από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα. Η παρουσία του Τζόναθαν στο πεδίο είναι αυτό που τον φέρνει κοντά στις καρδιές των Παλαιστινίων. Αντιμετωπίζει τα πράγματα όπως είναι: απαρτχάιντ. Ήταν πιστός στον παλαιστινιακό αγώνα, το ίδιο και οι σύντροφοί του, γι’ αυτό απαιτούμε την άμεση απελευθέρωσή του“.
Ακτιβιστές κρατούν αφίσες υπέρ του Τζόναθαν Πόλακ στην εβδομαδιαία διαμαρτυρία στην παλαιστινιακή πόλη Μπέιτα, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, 3 Φεβρουαρίου 2023].
Ο Pollak ανακρίθηκε επίσης με βάση καταγγελία που κατέθεσε εναντίον του η δεξιά οργάνωση Ad Kan, η οποία έχει ήδη κινηθεί νομικά εναντίον του – η καταγγελία τον κατηγορούσε για παρεμπόδιση αστυνομικού κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του και για απερίσκεπτη χρήση φωτιάς (καύση ελαστικών) σε διαδήλωση στο χωριό Μπούρκα, κοντά στη Νάμπλους, το 2019. Στις 30 Ιανουαρίου 2019, η Ad Kan καυχήθηκε στο Twitter ότι η αστυνομία επικοινώνησε μαζί τους μετά τη σύλληψη του Pollak, προφανώς για να ζητήσει ενοχοποιητικό υλικό.
Ο Πόλακ υποστηρίζει το διεθνές κίνημα Μποϊκοτάζ, Αποεπένδυσης και Κυρώσεων (BDS) κατά του “Ισραήλ” σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών: “Το Νιίλιν, όπως ακριβώς και το Σοβέτο, χρειάζεται τον κόσμο να σταθεί δίπλα του και να δημιουργήσει σημαντική πίεση. Στην Παλαιστίνη, όπως και στη Νότια Αφρική, ένα ισχυρό κίνημα BDS μπορεί να κάνει αυτή την αλλαγή.” Έχει επίσης υπερασπιστεί τις πετροπόλεμο των Παλαιστινίων εναντίον Ισραηλινών στρατιωτών ως ηθική πράξη αυτοδιάθεσης.
[Φωτ. 5 Ακτιβιστές κρατούν αφίσες υπέρ του Τζόναθαν Πόλακ στην εβδομαδιαία διαμαρτυρία στην παλαιστινιακή πόλη Μπέιτα, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, 3 Φεβρουαρίου 2023].
Στην ευχαριστήρια ομιλία του κατά την παραλαβή του βραβείου Yeshayahu Leibowitz 2021, ο Pollak είπε: “Μεταξύ του ποταμού και της θάλασσας υπάρχει ένα αποικιοκρατικό καθεστώς που είναι εντελώς παράνομο. Και όταν το καθεστώς είναι παράνομο, ποιος είναι ο ρόλος των μελών της κοινωνίας των εποίκων που το απορρίπτουν; Ποιος είναι ο ρόλος μας;
Ο αγώνας για την απελευθέρωση πρέπει να διαμορφώνεται από εκείνους που επιδιώκουν να απελευθερωθούν, όχι από εμάς“, συνέχισε. “Όταν οι λευκοί Νοτιοαφρικανοί αντιτάχθηκαν στο απαρτχάιντ, προσχώρησαν ως μειοψηφία στο ANC – μερικοί από αυτούς πήραν ακόμη και τα όπλα – στον αγώνα για την ανατροπή του καθεστώτος του απαρτχάιντ και της αποικιοκρατίας. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ στην Παλαιστίνη: για να ενταχθούν πραγματικά στον αγώνα για την ανατροπή του απαρτχάιντ, οι λίγοι εβραίοι έποικοι που ενδιαφέρονται γι’ αυτό θα πρέπει να στραφούν ενάντια στην ουσία του αποικιοκρατικού καθεστώτος και όχι ενάντια στο ένα ή το άλλο σύμπτωμά του“.
Επανέλαβε επίσης τα λόγια που είχε γράψει σε άρθρο του μετά τη σύλληψή του το 2020, καλώντας τους Ισραηλινούς να “παρελάσουν μαζί με τη γενιά τα παιδιά της γενιάς της πέτρας και των βόμβων μολότοφ“. Ο Πόλακ είχε ήδη ανακριθεί σχετικά με αυτό το θέμα όταν συνελήφθη το 2021 και δεν είναι ακόμη σαφές αν θα απαγγελθεί κατηγορία για το θέμα.
Και κατέληξε: “Το θέμα είναι ότι το ζήτημα της μετανάστευσης δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από το ίδιο το κράτος: Πρέπει να αναζητήσουμε και να βρούμε το δρόμο μας μέσα στο παλαιστινιακό απελευθερωτικό κίνημα, με την κατανόηση ότι οι Εβραίοι πρέπει να είναι μειοψηφία σε αυτό, και ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο, μέσω μιας συστατικής αντιστροφής της ισορροπίας δυνάμεων, μπορούμε να εργαστούμε για την πραγματική ισότητα και απελευθέρωση“.
Διώξεις στην ιστορική Παλαιστίνη
Όλοι οι ισραηλινοί θεσμοί -συμπεριλαμβανομένων της αστυνομίας, της εισαγγελίας και δεξιών οργανώσεων- κινητοποιούνται για οποιονδήποτε έχει πολιτικές δραστηριότητες για να τον αναγκάσουν να πληρώσει βαρύ τίμημα. Δεν είναι μυστήριο γιατί τους είναι εύκολο να το κάνουν: οι συλλήψεις δε θα προκαλέσουν διαμαρτυρίες στην Κνεσέτ (το ισραηλινό κοινοβούλιο), όπως στην περίπτωση των συλλήψεων των φασιστοειδών εποίκων της “νεολαίας των λόφων” που επιτίθενται σε Παλαιστίνιους.
Η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα με την οποία κατατίθενται τα κατηγορητήρια, τα οποία περιλαμβάνουν σοβαρές κατηγορίες, καθώς και η συνεργασία της αστυνομίας με ομάδες της δεξιάς, επιδιώκουν να τρομοκρατήσουν οποιονδήποτε βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί.
Οι αυθαίρετες συλλήψεις κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων και η γρήγορη κατάθεση κατηγορητηρίων με βάση ελάχιστα στοιχεία, ενώ αποτελούν μια ανωμαλία για τους Ισραηλινούς, είναι η πραγματικότητα της ζωής για χιλιάδες Παλαιστίνιους κάθε χρόνο, εκτός από τις εκατοντάδες που κρατούνται σε διοικητική κράτηση χωρίς κατηγορία. Οι λίγοι Ισραηλινοί ακτιβιστές που συμμετείχαν σε διαδηλώσεις στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη τα τελευταία χρόνια προστατεύονταν συνήθως από αυτές τις πολιτικές επειδή ήταν Ισραηλινοί – ακόμη και όταν συλλαμβάνονταν, αφήνονταν ελεύθεροι μέσα σε μια μέρα, και συνήθως δεν απαγγέλλονταν κατηγορίες εναντίον τους. Αλλά υπό τη νέα ακροδεξιά κυβέρνηση και το σημερινό πολιτικό κλίμα, μπορεί να αλλάξει και αυτό – και όχι μόνο για τους λίγους που πηγαίνουν να διαμαρτυρηθούν στα χωριά Μασάφερ Γιάτα [σ.τ.σ.: την περασμένη εβδομάδα του Φεβρουαρίου 2024, ισραηλινοί οπλισμένοι έποικοι επιτέθηκαν κατ’ επανάληψη σε φιλήσυχους Παλαιστίνιους βοσκούς που βρίσκονται μάλιστα σε γη που έχει ορίσει το κατοχικό κράτος, καίγοντας σπίτια και αυτοκίνητα, κλέβοντας τα υπάρχοντά τους και ρίχνοντας διαρκώς πυροβολισμούς εναντίον τους], στο Σεΐχ Τζαράχ ή στην Κοιλάδα του Ιορδάνη, οι οποίοι αντιμετωπίζουν εδώ και χρόνια βία και παρενόχληση από στρατιώτες και εποίκους.
Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων “Balfour” κατά την προηγούμενη κυβέρνηση του Μπενιαμίν Νετανιάχου, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν για μεγάλο μέρος του 2020 και μέσα στο 2021, η ισραηλινή αστυνομία συνέλαβε εκατοντάδες διαδηλωτές και αργότερα άσκησε δίωξη εναντίον αρκετών από αυτούς. Ήταν επίσης εκεί, για πρώτη φορά, που η αστυνομία χρησιμοποίησε μέτρα που μέχρι τότε προορίζονταν σε μεγάλο βαθμό για τους Παλαιστίνιους, τους Χαρέντι και τους Εβραίους της Αιθιοπίας που διαδήλωναν.
μαύρες πέτρες, 28.02.2024
(1) Ως “πρώτη εβραϊκή πόλη” στην εποχή του σιωνισμού, οι εβραίοι κάτοικοί της υιοθέτησαν το όνομά της ήδη από το 1910 μετά την εβραϊκή μετάφραση του Nahum Sokolov του Theodor Herzl “Altneuland” (παλιό νέο κράτος στα γερμανικά), και το “Τελ Αβίβ” εμφανίστηκε αρχικά στο Ιεζεκιήλ 3:15. Η εισαγωγή του Tel al-Rabeea’ στην ονοματολογία των παλαιστινιακών τοπωνυμίων, κυρίως στο πλαίσιο του εορτασμού της Nakba και του αιτήματος επιστροφής, είναι ένα μέσο για να ενισχυθεί ο ψευδής ισχυρισμός ότι υπήρχε μια παλαιστινιακή πόλη με αυτό το όνομα. Εμφανίστηκε το 2010 τόσο στη Δυτική Όχθη όσο και στη Γάζα και μέχρι το 2017 μπήκε στα παλαιστινιακά σχολικά βιβλία. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για την παλαιστινιακή πόλη Τζάφα και τα εκατοντάδες χωριά που την περιέβαλαν, πάνω στα ερείπια των οποίων έχτισαν τη σημερινή πρωτεύουσά τους οι σιωνιστές.
Leave a Reply