2o ΕΚΤΑΚΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΑΜΕΣΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Παρασκευή, 23 Φεβρουαρίου, 19:00, ΑΣΟΕΕ.
Με το δεύτερο αυτό κάλεσμα δεν παραγνωρίζουμε ούτε υπερσκελίζουμε τις δράσεις άλλων συνελεύσεων, ομάδων, πρωτοβουλιών κ.λπ. Εννοείται πως θα συνεχίσουν να διατηρούν την αυτονομία τους. Μοναδικός σκοπός είναι να επιταχυνθεί η διαδικασία της πραγματοποίησης άμεσων μαζικών και δυναμικών δράσεων, αν αυτό καταστεί δυνατό. Γι’ αυτό καλούμε όσους ανθρώπους ενδιαφέρονται να συμμετέχουν ως άτομα ώστε να μπορούν οι αποφάσεις να ληφθούν τάχιστα με οποιοδήποτε κοινή ονομασία γίνει αποδεκτή, για παράδειγμα, “Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη”, η οποία θα υπάρχει για όσο κρίνουν όσοι ανταποκριθούν. Για το λόγο αυτό θα καταλήξουμε σε ορισμένες συγκεκριμένες δράσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη για τις επόμενες μέρες.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
Η αντίσταση είναι σημαντική για να πούμε “όχι”. Η αντίσταση είναι σημαντική για να εναντιωθούμε στην αδικία. Και να προσπαθήσουμε να την μετριάσουμε, έστω και εν μέρει. Αν νόμιζαν ότι θα μας συγκέντρωναν σε στρατόπεδα προσφύγων, κάτω από σκληρές και δύσκολες συνθήκες, για να μας καθυποτάξουν, έκαναν λάθος. Καταφέραμε να συναντηθούμε και να αντισταθούμε μέσα από τη μήτρα του πόνου.
Μαχητής στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη
Αν υπάρχει μια περιοχή στη γη όπου αυτή την περίοδο το κλασικό και ευρύτερα αποδεκτό σύνθημα “Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά” σφραγίζει με τρομακτικό τρόπο την Ιστορία, αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από την Παλαιστίνη. Μια φυλακή με εκατομμύρια παγιδευμένους ανθρώπους, τεμαχισμένη σε μικρότερες διάσπαρτες φυλακές, με αναρίθμητα πυκνοκατοικημένα κελιά σε εύφορες κοιλάδες και άγονη γη. Καθώς διαβάζουμε τις τραγικές ιστορίες που έρχονται από την Παλαιστίνη, έχουμε την εντύπωση πως η ζωή ενός Παλαιστίνιου ξεδιπλώνεται ως ένα παράδοξο – μια λεπτή ισορροπία μεταξύ του να υπομένει τα βάσανα και να ενσαρκώνει την ακλόνητη αντίσταση.
Για περισσότερο από τέσσερις μήνες τώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και η άγρια Δύση είναι στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά συνεργοί του γενοκτονικού κράτους του “Ισραήλ” κατά της ιστορικής Παλαιστίνης, για να μην αναφερθούμε στα προηγούμενα περίπου 100 χρόνια. Μέχρι τώρα, ο ισραηλινός στρατός έχει δολοφονήσει περισσότερους από 30.000 Παλαιστίνιους, μεταξύ των οποίων πάνω από 13.000 παιδιά, με τον πραγματικό αριθμό να είναι πολύ μεγαλύτερος, καθώς χιλιάδες άνθρωποι που θεωρούνται “αγνοούμενοι”, στην πραγματικότητα βρίσκονται θαμμένοι κάτω από τα ερείπια ή είναι πλήρως διαμελισμένοι και μη αναγνωρίσιμοι. Επαναλαμβάνουμε, λέξη προς λέξη, πάνω από δεκατρείς χιλιάδες παιδιά.
Στη Λωρίδα της Γάζας, όπου σχεδόν ο μισός πληθυσμός είναι κάτω των 18 χρόνων, οι γιατροί χρησιμοποιούν ένα νέο ακρωνύμιο για τα παιδιά: WCNSF (Wounded Child No Surviving Family), τραυματισμένο παιδί χωρίς επιζώσα οικογένεια. Αν πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια, για τα περισσότερα παιδιά των Παλαιστινίων δεν υπάρχουν παιδικά χρόνια, γεννιούνται και πεθαίνουν ως ενήλικες.
Το Ι. εξαλείφει ολόκληρες γενεαλογικές γραμμές. Εκτοπίζει ξανά και ξανά εκατομμύρια αμάχων, τα υποβάλλει σε συλλογική πείνα και τα διατηρεί στα πρόθυρα της εξαναγκαστικής μεταφοράς στο Σινά. Η καταστροφή που έχει προκαλέσει είναι μεγαλύτερη από την ισοπέδωση του Χαλεπιού της Συρίας μεταξύ 2012 και 2016, της Μαριούπολης της Ουκρανίας ή, αναλογικά, από τον βομβαρδισμό της Γερμανίας από τους συμμάχους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμη και μετά την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης, στο οποίο προσέφυγε η Νότια Αφρική και το οποίο έκρινε ότι είναι “εύλογο” να εξεταστεί αν το Ι. διαπράττει γενοκτονία, δε δίστασε να προχωρήσει σε επιπλέον 2.655 δολοφονίες αμάχων.
Ο σιωνισμός του Ι., που ως “ευρωπαϊκό κράτος” μετέχει κατ’ εξαίρεση σε όλα τα πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά γεγονότα της ΕΕ, είναι μια ιδεολογία της λευκής υπεροχής με παραληρηματικές πεποιθήσεις περί ανωτερότητας η οποία δικαιολογεί το απαρτχάιντ, την αποικιοκρατία των εποίκων και τη γενοκτονία. Διεξάγει ασταμάτητα πολέμους και δολοφονεί ανθρώπους στο όνομα της αυτοάμυνας ή με το πρόσχημα της καταπολέμησης της “τρομοκρατίας”. Τα τελευταία χρόνια δε, έχει προστεθεί στο εφιαλτικό σχέδιό του το “εκπληκτικό” τρίπτυχο συνεργασίας: ελλάδα-κύπρος-ι.
Τον Δεκέμβριο του 2023, ο ισραηλινός στρατός όρισε το Αλ Μαουάσι ως μία από τις μοναδικές “ασφαλείς ζώνες” στη Λωρίδα της Γάζας. Εκατοντάδες χιλιάδες εσωτερικοί πρόσφυγες κατέφυγαν εκεί, βρίσκοντας μόνο μια λωρίδα άγονης γης χωρίς τροφή, νερό ή αποχέτευση. Τώρα ο ισραηλινός στρατός επιτίθεται και στις λεγόμενες “ασφαλείς ζώνες”.
Ας αναλογιστούμε μόνο ότι 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι έχουν στην κυριολεξία στοιβαχτεί στο νοτιότερο τμήμα της πόλης Ράφα, στα σύνορα της Λωρίδας της Γάζας με την Αίγυπτο, σε ένα χώρο στο μέγεθος του αεροδρομίου της Αθήνας. Και αυτή η περιοχή, την οποία η ισραηλινή κυβέρνηση ψευδώς ανακήρυξε “ασφαλή”, βομβαρδίζεται καθημερινά με εκατοντάδες τόνους βομβών. Η πείνα στη Γάζα, η οποία δημιουργήθηκε από την ισραηλινή κρατική πολιτική ακόμη και πριν από τον πόλεμο, είναι τόσο σοβαρή που ισοδυναμεί με λιμό. Μέσα στην απελπισία τους, οι άνθρωποι κατέφυγαν στο να τρώνε ζωοτροφές, αλλά τώρα ακόμη και αυτές έχουν εξαντληθεί. Και, καθώς το Ι. κλιμακώνει τις επιθέσεις του στη Ράφα, δεν διαφαίνεται τέλος στον ορίζοντα. Σύντομα, η ζωή ενός στους πενήντα ανθρώπους στη Γάζα θα έχει σβήσει.
Η ασύλληπτη κλίμακα της σφαγής του 1,5% του πληθυσμού στη Γάζα καθιστά αδύνατη την κατανόησή της μέσα από τις ιστορίες μεμονωμένων θυμάτων. Οι ψυχροί ωμοί αριθμοί καλύπτουν επίσης εκατοντάδες εξαφανισμένες οικογένειες, πολλές από τις οποίες διαγράφηκαν εντελώς, εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της γης. Στη σκιά αυτών των αριθμών βρίσκονται περισσότεροι από 70.000 άνθρωποι που έχουν τραυματιστεί, χιλιάδες από τους οποίους θα παραμείνουν παράλυτοι για το υπόλοιπο της ζωής τους. Το ιατρικό σύστημα στη Γάζα έχει καταστραφεί σχεδόν ολοκληρωτικά – ακρωτηριασμοί που σώζουν ζωές γίνονται χωρίς αναισθητικό.
Υπό “κανονικές συνθήκες”, το να είσαι Παλαιστίνιος σημαίνει να περνάς από ένα σημείο ελέγχου χωρίς να ξέρεις αν θα σε τραβήξουν έξω και θα σε συλλάβουν, σημαίνει βία του όχλου των εποίκων, σημαίνει να σε ρίχνουν στη φυλακή και να υποφέρεις από βασανιστήρια κάθε είδους, χωρίς να ξέρεις για ποιο λόγο και για πόσο καιρό, σημαίνει μια στρατιωτική επιδρομή στη μέση της νύχτας. Σημαίνει όλα αυτά και χειρότερα, μέρα με τη μέρα, σε όλη τη διάρκεια μιας ζωής, σε όλες τις γενιές.
Πριν από λίγες ημέρες, δύο Παλαιστίνιοι από το χωριό Τζουχόρ Αλ Ντικ αποφάσισαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους ξεκινώντας από τον προσφυγικό καταυλισμό Νουσεϊράτ και κρατώντας στα χέρια τους λευκές σημαίες. Όταν έφτασαν στη γέφυρα της κεντρικής Γάζας, ένας Ισραηλινός ελεύθερος σκοπευτής τους δολοφόνησε. Δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι το χωριό τους έχει εξαλειφθεί εντελώς. Το είχαν αφήσει με περίπου 3.000 κατοίκους. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους του ήταν πρόσφυγες από το 1948 από άλλες περιοχές της Παλαιστίνης. Όλα τα σπίτια του χωριού καταστράφηκαν, εκτός από ένα, μισοκατεστραμμένο, το οποίο χρησιμοποιείται από τους στρατιώτες ως παρατηρητήριο.
Ποιο ολοκαύτωμα και ποιος αντισημιτισμός; Η “ισραηλινοποίηση”, μια υψηλής τεχνολογίας βιομηχανία παραγωγής και εξαγωγής θανάτου, εξαπλώνεται ταχύτατα σε όλο το λεγόμενο δυτικό κόσμο: στρατιωτικοί εξοπλισμοί, συστήματα επιτήρησης και παρακολούθησης, εκπαίδευση ειδικών μονάδεων καταστολής και εξόντωσης, μαζικός ηλεκτρονικός έλεγχος πληθυσμών.
Οι πρωθυπουργοί του Ι., από την ίδρυσή του, δεν έχουν αφήσει δικτατορία για δικτατορία σε όλη τη γη που να μην έχουν προμηθεύσει με όπλα ή να μην έχουν συμπαρασταθεί με όλους τους δυνατούς τρόπους, συμπεριλαμβανομένης αυτής των συνταγματαρχών του 1967 στην ελλάδα. Πρόσφατα μάλιστα, ο πρόεδρός του, Ισαάκ Χέρτζοκ, συμμετείχε συνομιλώντας εγκάρδια με όλα τα φασιστικά καθάρματα της ΕΕ στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός στην Ελβετία, χωρίς κανένα πρόβλημα.
Αυτή είναι η επικρατούσα τάση της ισραηλινής πολιτικής σκέψης και πρακτικής τόσο στη δεξιά όσο και στη λεγόμενη αριστερά. Αυτή οδήγησε στη μαζική απαλλοτρίωση των Παλαιστινίων που προηγήθηκε του σχηματισμού του κράτους, την εθνοκάθαρση της Νάκμπα το 1948 και τις διάφορες μορφές απαρτχάιντ και στρατιωτικής διακυβέρνησης από τότε.
Μέσα στην ισραηλινή κοινωνία, δεν υπάρχει κανένα σημαντικό κίνημα ενάντια στη γενοκτονία. Τα κινήματα διαμαρτυρίας που υπάρχουν είναι αμελητέου μεγέθους και επιρροής, ή ασχολούνται κυρίως με την απαίτηση μιας συμφωνίας ανταλλαγής ομήρων, ή επικεντρώνονται σε εσωτερικά ισραηλινά ζητήματα, όπως οι εκλογές για τη συνήθη εναλλαγή κακού και καλού μπάτσου.
Οι μικροσκοπικές απομονωμένες νησίδες αντίστασης στην επίθεση στην Παλαιστίνη και στις ευρύτερες πτυχές της ισραηλινής κυριαρχίας είναι τόσο μικρές που δεν αποτελούν ουσιαστική απειλή. Η ιδέα ότι ένα κίνημα κατά της αποικιοκρατίας και υπέρ της απελευθέρωσης των Παλαιστινίων υπάρχει μέσα στην ισραηλινή κοινωνία είναι μια ψευδαίσθηση.
Όσο μας αφορά, ο λεγόμενος ακηδεμόνευτος “κόσμος του αγώνα” από τα κάτω, από τον αναρχικό ή τον “ανταγωνιστικό” χώρο, δε χρειάστηκε να συμφωνεί με το αίτημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973 για δημοκρατία για να βρεθεί μέσα στην κατάληψη. Ούτε χρειάστηκε να συμφωνεί με το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο (ANC) και τον ηγέτη Νέλσον Μαντέλα για να εναντιωθεί στο καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.
Αναριωτιόμαστε επίσης πού είναι οι δικηγόροι, οι γιατροί, οι δημοσιογράφοι, οι διασώστες και τόσες άλλες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες να αρθρώσουν μια λέξη ή/και να οργανώσουν μια διαμαρτυρία για μια χωρίς προηγούμενο στον 21ο αιώνα σφαγή; Γιατί αυτή η σιωπή;
Για εμάς η μεγάλη εικόνα δεν είναι ούτε η Χαμάς ούτε η Ισλαμική Τζιχάντ ούτε η Φατάχ ούτε οι υπόλοιπες ένοπλες αντιστασιακές οργανώσεις. Η πίστη σε μια θρησκεία ή σε ένα πολιτικό πρόγραμμα δεν μπορεί από μόνη της να διατηρήσει επί τόσα χρόνια την υπομονή, την επιμονή και τη θαυμαστή γενναιότητα σε έναν πληθυσμό περίπου 7 εκατομμυρίων. Η ελπίδα για ελευθερία, γη, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια όμως, μπορεί. Τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο για το μέλλον, συμπεριλαμβανομένων των κατευθύνσεων που θα πάρει το παλαιστινιακό απελευθερωτικό κίνημα.
Αυτό θα το αποφασίσουν οι Παλαιστίνιοι. Είναι μάλλον προφανές ότι όσοι αντιτίθενται στην αποικιοκρατία δεν πρέπει να απολαμβάνουν τα προνόμια που αυτή τους παρέχει. Ο δρόμος προς την απελευθέρωση δεν έχει βεβαιότητες, αλλά όσοι επιθυμούν να βοηθήσουν να τον ανοίξουν έχουν και την ευθύνη της αναζήτησης των τρόπων για να γίνει αυτό. Για να ξεπεραστούν τα όρια της αναγκαστικής εθνικής ταυτότητας που υπάρχουν και να εξαλειφθούν τα όρια της αποικιοκρατίας.
Leave a Reply