ΕΚΤΑΚΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΑΜΕΣΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

GR/English

GR: ΕΚΤΑΚΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΑΜΕΣΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Η αντίσταση είναι σημαντική για να πούμε “όχι”. Η αντίσταση είναι σημαντική για να εναντιωθούμε στην αδικία. Και να προσπαθήσουμε να την μετριάσουμε, έστω και εν μέρει. Αν νόμιζαν ότι θα μας συγκέντρωναν σε στρατόπεδα προσφύγων, κάτω από σκληρές και δύσκολες συνθήκες, για να μας καθυποτάξουν, έκαναν λάθος. Καταφέραμε να συναντηθούμε και να αντισταθούμε μέσα από τη μήτρα του πόνου.

Μαχητής στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη

Με το κάλεσμα αυτό δεν παραγνωρίζουμε ούτε υπερσκελίζουμε τις δράσεις άλλων συνελεύσεων, ομάδων, πρωτοβουλιών κ.λπ. Εννοείται πως θα συνεχίσουν να διατηρούν την αυτονομία τους. Μοναδικός σκοπός είναι να επιταχυνθεί η διαδικασία της πραγματοποίησης άμεσων μαζικών και δυναμικών δράσεων, αν αυτό καταστεί δυνατό. Γι’ αυτό καλούμε όσους ανθρώπους ενδιαφέρονται να συμμετέχουν ως άτομα ώστε να μπορούν οι αποφάσεις να ληφθούν τάχιστα με οποιοδήποτε κοινή ονομασία γίνει αποδεκτή, για παράδειγμα, “Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη”, η οποία θα υπάρχει για όσο κρίνουν όσοι ανταποκριθούν. Για το λόγο αυτό σε όσους ανταποκριθούν θα προτείνουμε ορισμένες συγκεκριμένες δράσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη για τις επόμενες μέρες.

Αν υπάρχει μια περιοχή στη γη όπου αυτή την περίοδο το κλασικό και ευρύτερα αποδεκτό σύνθημα “Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά” σφραγίζει με τρομακτικό τρόπο την Ιστορία, αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από την Παλαιστίνη. Μια φυλακή με εκατομμύρια παγιδευμένους ανθρώπους, τεμαχισμένη σε μικρότερες διάσπαρτες φυλακές, με αναρίθμητα πυκνοκατοικημένα κελιά σε εύφορες κοιλάδες και άγονη γη. Καθώς διαβάζουμε τις τραγικές ιστορίες που έρχονται από την Παλαιστίνη, έχουμε την εντύπωση πως η ζωή ενός Παλαιστίνιου ξεδιπλώνεται ως ένα παράδοξο – μια λεπτή ισορροπία μεταξύ του να υπομένει τα βάσανα και να ενσαρκώνει την ακλόνητη αντίσταση.

Για περισσότερο από τέσσερις μήνες τώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και η άγρια Δύση είναι στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά συνεργοί του γενοκτονικού κράτους του “Ισραήλ” κατά της ιστορικής Παλαιστίνης, για να μην αναφερθούμε στα προηγούμενα περίπου 100 χρόνια. Μέχρι τώρα, ο ισραηλινός στρατός έχει δολοφονήσει περισσότερους από 30.000 Παλαιστίνιους, μεταξύ των οποίων πάνω από 13.000 παιδιά, με τον πραγματικό αριθμό να είναι πολύ μεγαλύτερος, καθώς χιλιάδες άνθρωποι που θεωρούνται “αγνοούμενοι”, ενώ στην πραγματικότητα βρίσκονται θαμμένοι κάτω από τα ερείπια ή είναι πλήρως διαμελισμένοι και μη αναγνωρίσιμοι. Επαναλαμβάνουμε, λέξη προς λέξη, πάνω από δεκατρείς χιλιάδες παιδιά.

Στη Λωρίδα της Γάζας, όπου σχεδόν ο μισός πληθυσμός είναι κάτω των 18 χρόνων, οι γιατροί χρησιμοποιούν ένα νέο ακρωνύμιο για τα παιδιά: WCNSF (Wounded Child No Surviving Family), τραυματισμένο παιδί χωρίς επιζώσα οικογένεια. Αν πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια, για τα περισσότερα παιδιά των Παλαιστινίων δεν υπάρχουν παιδικά χρόνια, γεννιούνται και πεθαίνουν ως ενήλικες.

Το Ι. εξαλείφει ολόκληρες γενεαλογικές γραμμές. Εκτοπίζει ξανά και ξανά εκατομμύρια αμάχων, τα υποβάλλει σε συλλογική πείνα και τα διατηρεί στα πρόθυρα της εξαναγκαστικής μεταφοράς στο Σινά. Η καταστροφή που έχει προκαλέσει είναι μεγαλύτερη από την ισοπέδωση του Χαλεπιού της Συρίας μεταξύ 2012 και 2016, της Μαριούπολης της Ουκρανίας ή, αναλογικά, από τον βομβαρδισμό της Γερμανίας από τους συμμάχους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμη και μετά την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης, στο οποίο προσέφυγε η Νότια Αφρική και το οποίο έκρινε ότι είναι “εύλογο” να εξεταστεί αν το Ι. διαπράττει γενοκτονία, δε δίστασε να προχωρήσει σε επιπλέον 2.655 δολοφονίες αμάχων.

Ο σιωνισμός του Ι., που ως “ευρωπαϊκό κράτος” μετέχει κατ’ εξαίρεση σε όλα τα πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά γεγονότα της ΕΕ, είναι μια ιδεολογία της λευκής υπεροχής με παραληρηματικές πεποιθήσεις περί ανωτερότητας η οποία δικαιολογεί το απαρτχάιντ, την αποικιοκρατία των εποίκων και τη γενοκτονία. Διεξάγει ασταμάτητα πολέμους και δολοφονεί ανθρώπους στο όνομα της αυτοάμυνας ή με το πρόσχημα της καταπολέμησης της “τρομοκρατίας”. Τα τελευταία χρόνια δε, έχει προστεθεί στο εφιαλτικό σχέδιό του το “εκπληκτικό” τρίπτυχο συνεργασίας: ελλάδα-κύπρος-ι.

Τον Δεκέμβριο του 2023, ο ισραηλινός στρατός όρισε το Αλ Μαουάσι ως μία από τις μοναδικές “ασφαλείς ζώνες” στη Λωρίδα της Γάζας. Εκατοντάδες χιλιάδες εσωτερικοί πρόσφυγες κατέφυγαν εκεί, βρίσκοντας μόνο μια λωρίδα άγονης γης χωρίς τροφή, νερό ή αποχέτευση. Τώρα ο ισραηλινός στρατός επιτίθεται και στις λεγόμενες “ασφαλείς ζώνες”.

Ας αναλογιστούμε μόνο ότι 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι έχουν στην κυριολεξία στοιβαχτεί στο νοτιότερο τμήμα της πόλης Ράφα, στα σύνορα της Λωρίδας της Γάζας με την Αίγυπτο, σε ένα χώρο στο μέγεθος του αεροδρομίου της Αθήνας. Και αυτή η περιοχή, την οποία η ισραηλινή κυβέρνηση ψευδώς ανακήρυξε “ασφαλή”, βομβαρδίζεται καθημερινά με εκατοντάδες τόνους βομβών. Η πείνα στη Γάζα, η οποία δημιουργήθηκε από την ισραηλινή κρατική πολιτική ακόμη και πριν από τον πόλεμο, είναι τόσο σοβαρή που ισοδυναμεί με λιμό. Μέσα στην απελπισία τους, οι άνθρωποι κατέφυγαν στο να τρώνε ζωοτροφές, αλλά τώρα ακόμη και αυτές έχουν εξαντληθεί. Και, καθώς το Ι. κλιμακώνει τις επιθέσεις του στη Ράφα, δεν διαφαίνεται τέλος στον ορίζοντα. Σύντομα, η ζωή ενός στους πενήντα ανθρώπους στη Γάζα θα έχει σβήσει.

Η ασύλληπτη κλίμακα της σφαγής του 1,5% του πληθυσμού στη Γάζα καθιστά αδύνατη την κατανόησή της μέσα από τις ιστορίες μεμονωμένων θυμάτων. Οι ψυχροί ωμοί αριθμοί καλύπτουν επίσης εκατοντάδες εξαφανισμένες οικογένειες, πολλές από τις οποίες διαγράφηκαν εντελώς, εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της γης. Στη σκιά αυτών των αριθμών βρίσκονται περισσότεροι από 70.000 άνθρωποι που έχουν τραυματιστεί, χιλιάδες από τους οποίους θα παραμείνουν παράλυτοι για το υπόλοιπο της ζωής τους. Το ιατρικό σύστημα στη Γάζα έχει καταστραφεί σχεδόν ολοκληρωτικά – ακρωτηριασμοί που σώζουν ζωές γίνονται χωρίς αναισθητικό.

Υπό “κανονικές συνθήκες”, το να είσαι Παλαιστίνιος σημαίνει να περνάς από ένα σημείο ελέγχου χωρίς να ξέρεις αν θα σε τραβήξουν έξω και θα σε συλλάβουν, σημαίνει βία του όχλου των εποίκων, σημαίνει να σε ρίχνουν στη φυλακή και να υποφέρεις από βασανιστήρια κάθε είδους, χωρίς να ξέρεις για ποιο λόγο και για πόσο καιρό, σημαίνει μια στρατιωτική επιδρομή στη μέση της νύχτας. Σημαίνει όλα αυτά και χειρότερα, μέρα με τη μέρα, σε όλη τη διάρκεια μιας ζωής, σε όλες τις γενιές.

Πριν από λίγες ημέρες, δύο Παλαιστίνιοι από το χωριό Τζουχόρ Αλ Ντικ αποφάσισαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους ξεκινώντας από τον προσφυγικό καταυλισμό του Νουσεϊράτ και κρατώντας στα χέρια τους λευκές σημαίες. Όταν έφτασαν στη γέφυρα της κεντρικής Γάζας, ένας Ισραηλινός ελεύθερος σκοπευτής τους δολοφόνησε. Δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι το χωριό τους έχει εξαλειφθεί εντελώς. Το είχαν αφήσει με περίπου 3.000 κατοίκους. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους του ήταν πρόσφυγες από το 1948 από άλλες περιοχές της Παλαιστίνης. Όλα τα σπίτια του χωριού καταστράφηκαν, εκτός από ένα, μισοκατεστραμμένο, το οποίο χρησιμοποιείται από τους στρατιώτες ως παρατηρητήριο.

Ποιο ολοκαύτωμα και ποιος αντισημιτισμός; Η “ισραηλινοποίηση”, μια υψηλής τεχνολογίας βιομηχανία παραγωγής και εξαγωγής θανάτου, εξαπλώνεται ταχύτατα σε όλο το λεγόμενο δυτικό κόσμο: στρατιωτικοί εξοπλισμοί, συστήματα επιτήρησης και παρακολούθησης, εκπαίδευση ειδικών μονάδεων καταστολής και εξόντωσης, μαζικός ηλεκτρονικός έλεγχος πληθυσμών.

Οι πρωθυπουργοί του Ι., από την ίδρυσή του, δεν έχουν αφήσει δικτατορία για δικτατορία σε όλη τη γη που να μην έχουν προμηθεύσει με όπλα ή να μην έχουν συμπαρασταθεί με όλους τους δυνατούς τρόπους, συμπεριλαμβανομένης αυτής των συνταγματαρχών του 1967 στην ελλάδα. Πρόσφατα μάλιστα, ο πρόεδρός του, Ισαάκ Χέρτζοκ, συμμετείχε συνομιλώντας εγκάρδια με όλα τα φασιστικά καθάρματα της ΕΕ στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός στην Ελβετία, χωρίς κανένα πρόβλημα.

Αυτή είναι η επικρατούσα τάση της ισραηλινής πολιτικής σκέψης και πρακτικής τόσο στη δεξιά όσο και στη λεγόμενη αριστερά. Αυτή οδήγησε στη μαζική απαλλοτρίωση των Παλαιστινίων που προηγήθηκε του σχηματισμού του κράτους, την εθνοκάθαρση της Νάκμπα το 1948 και τις διάφορες μορφές απαρτχάιντ και στρατιωτικής διακυβέρνησης από τότε.

Μέσα στην ισραηλινή κοινωνία, δεν υπάρχει κανένα σημαντικό κίνημα ενάντια στη γενοκτονία. Τα κινήματα διαμαρτυρίας που υπάρχουν είναι αμελητέου μεγέθους και επιρροής, ή ασχολούνται κυρίως με την απαίτηση μιας συμφωνίας ανταλλαγής ομήρων, ή επικεντρώνονται σε εσωτερικά ισραηλινά ζητήματα, όπως οι εκλογές για τη συνήθη εναλλαγή κακού και καλού μπάτσου.

Οι μικροσκοπικές απομονωμένες νησίδες αντίστασης στην επίθεση στην Παλαιστίνη και στις ευρύτερες πτυχές της ισραηλινής κυριαρχίας είναι τόσο μικρές που δεν αποτελούν ουσιαστική απειλή. Η ιδέα ότι ένα κίνημα κατά της αποικιοκρατίας και υπέρ της απελευθέρωσης των Παλαιστινίων υπάρχει μέσα στην ισραηλινή κοινωνία είναι μια ψευδαίσθηση.

Όσο μας αφορά, ο λεγόμενος ακηδεμόνευτος “κόσμος του αγώνα” από τα κάτω, από τον αναρχικό ή τον “ανταγωνιστικό” χώρο, δε χρειάστηκε να συμφωνεί με το αίτημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973 για δημοκρατία για να βρεθεί μέσα στην κατάληψη. Ούτε χρειάστηκε να συμφωνεί με το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο ANC (ANC) και τον ηγέτη Νέλσον Μαντέλα για να εναντιωθεί στο καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.

Αναριωτιόμαστε επίσης πού είναι οι δικηγόροι, οι γιατροί, οι δημοσιογράφοι, οι διασώστες και τόσες άλλες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες να αρθρώσουν μια λέξη ή/και να οργανώσουν μια διαμαρτυρία για μια χωρίς προηγούμενο στον 21ο αιώνα σφαγή; Γιατί αυτή η σιωπή;

Για εμάς η μεγάλη εικόνα δεν είναι ούτε η Χαμάς ούτε η Ισλαμική Τζιχάντ ούτε η Φατάχ ούτε οι υπόλοιπες ένοπλες αντιστασιακές οργανώσεις. Η πίστη σε μια θρησκεία ή σε ένα πολιτικό πρόγραμμα δεν μπορεί από μόνη της να διατηρήσει επί τόσα χρόνια την υπομονή, την επιμονή και τη θαυμαστή γενναιότητα σε έναν πληθυσμό περίπου 7 εκατομμυρίων. Η ελπίδα για ελευθερία, γη, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια όμως μπορεί. Τίποτα για το μέλλον δεν είναι ξεκάθαρο, συμπεριλαμβανομένων των κατευθύνσεων που θα πάρει το παλαιστινιακό κίνημα για την απελευθέρωση.

Αυτό θα το αποφασίσουν οι Παλαιστίνιοι. Είναι μάλλον προφανές ότι όσοι αντιτίθενται στην αποικιοκρατία δεν πρέπει να απολαμβάνουν τα προνόμια που αυτή τους παρέχει. Ο δρόμος προς την απελευθέρωση δεν έχει βεβαιότητες, αλλά όσοι επιθυμούν να βοηθήσουν να τον ανοίξουν έχουν και την ευθύνη της αναζήτησης των τρόπων για να γίνει αυτό. Για να ξεπεραστούν τα όρια της αναγκαστικής εθνικής ταυτότητας που υπάρχουν και να εξαλειφθούν τα όρια της αποικιοκρατίας.

Υ. Γ. Γνωρίζουμε πως ταυτόχρονα υπάρχουν κι άλλες καλεσμένες συνελεύσεις περίπου την ίδια ώρα για θέματα που μας αφορούν όλους/όλες και γι’ αυτό το λόγο θα επιθυμούσαμε να τηρηθεί όσο το δυνατόν η ώρα του καλέσματος, το οποίο εξάλλου δε θα διαρκέσει πολύ, έτσι ώστε να μπορεί να υπάρχει συνεννόηση με τις άλλες συνελεύσεις.

EN:

URGENT CALL FOR IMMEDIATE SOLIDARITY ACTIONS FOR PALESTINE

Resistance is important to say “no”. Resistance is important to oppose injustice. And to try to mitigate it, even if only partially. If they thought they would gather us in refugee camps, under harsh and difficult conditions, to subjugate us, they were wrong. We managed to come together and resist through the womb of suffering.

Fighter in Jenin refugee camp, in the occupied West Bank

With this call, we do not disregard or exaggerate the actions of other assemblies, groups, initiatives, etc. It goes without saying that they will continue to maintain their autonomy. The sole purpose is to accelerate the process of carrying out direct mass and dynamic actions, if this becomes possible. We therefore invite the people who are interested to participate as individuals so that decisions can be taken quickly under whatever common name is accepted, for example, “Palestine Solidarity Initiative”, which will exist for as long as those who respond see fit. For this reason, we will propose to those who respond some concrete actions of solidarity with Palestine for the coming days.

If there is one region on earth where the classic and widely accepted slogan “The passion for freedom is stronger than all cells” is currently stamping its mark on history in a terrifying way, it cannot be other than Palestine. A prison with millions of trapped people, dissected into smaller scattered prisons, with countless densely populated cells in fertile valleys and barren land. As we read the tragic stories coming out of Palestine, we get the impression that the life of a Palestinian unfolds as a paradox – a delicate balance between enduring suffering and embodying steadfast resistance.

For more than four months now, the United States, the United Kingdom and the Wild West have been military, political and economic accomplices of the genocidal state of “Israel” against historic Palestine, not to mention the past 100 years or so. So far, the Israeli army has murdered more than 30,000 Palestinians, including over 13,000 children, with the actual number being much higher, as thousands of people are thought to be “missing” when in fact they are buried under rubble or completely dismembered and unidentifiable. We repeat, word for word, over thirteen thousand children.

In the Gaza Strip, where almost half the population is under 18 years old, doctors are using a new acronym for children: the WCNSF (Wounded Child No Surviving Family). If our homeland is our childhood, for most Palestinian children there is no childhood, they are born and die as adults:

I. eliminates entire genealogical lines. It displaces again and again millions of civilians, subjects them to collective starvation and keeps them on the verge of forced transfer to Sinai. The destruction it has caused is greater than the leveling of Aleppo, Syria between 2012 and 2016, Mariupol, Ukraine, or, by analogy, the Allied bombing of Germany in World War II. Even after the decision of the International Court of Justice, to which South Africa appealed and which ruled that it was “reasonable” to consider whether I. was committing genocide, it did not hesitate to go on to kill an additional 2,655 civilians.

The Zionism of I., which as a ‘European state’ participates exceptionally in all political, economic and cultural events of the EU, is an ideology of white supremacy with delusional beliefs in superiority which justifies apartheid, settler colonialism and genocide. It wages endless wars and murders people in the name of self-defence or under the pretext of fighting ‘terrorism’. In recent years, the ‘amazing’ triptych of cooperation has been added: Greece-Cyprus-I.

In December 2023, the Israeli army designated Al-Mawashi as one of the only “safe zones” in the Gaza Strip. Hundreds of thousands of IDPs fled there, finding only a strip of barren land with no food, water or sanitation. Now the Israeli army is attacking Hundreds of thousands of internally displaced people fled there, finding only a strip of barren land without food, water or sanitation. Now the Israeli army is also attacking the so-called ‘safe zones’.

Let us just consider that 1.5 million people are literally crammed into the southernmost part of the city of Rafah, on the Gaza Strip’s border with Egypt, in an area the size of Athens airport. And this area, which the Israeli government has falsely declared ‘safe’, is being bombed daily with hundreds of tons of bombs. The famine in Gaza, created by Israeli state policy even before the war, is so severe that it is tantamount to starvation. In their desperation, people have resorted to eating fodder, but now even that has been exhausted. And, as the I. escalates its attacks on Rafah, there is no end in sight. Soon, the lives of one in fifty people in Gaza will be snuffed out.

The unimaginable scale of the massacre of 1.5% of the population in Gaza makes it impossible to understand it through the stories of individual victims. The cold raw numbers also mask hundreds of disappeared families, many of whom were completely erased, wiped off the face of the earth. In the shadow of these numbers are more than 70,000 traumatized people, thousands of whom will remain paralyzed for the rest of their lives. The medical system in Gaza has been overwhelmed. The medical system in Gaza has been almost completely destroyed – life-saving amputations are performed without anaesthetic.

Being a Palestinian means passing through a checkpoint without knowing whether you will be pulled out and arrested, it means mob violence by settlers, it means being thrown in jail and suffering all kinds of torture without knowing why or for how long, it means a military raid in the middle of the night. It means all this and worse, day after day, throughout a lifetime, across generations.

A few days ago, two Palestinians from the village of Juhor Al-Dik decided to return to their homes, setting out from the Nusayrat refugee camp and carrying white flags in their hands. When they reached the bridge in central Gaza, an Israeli sniper murdered them. They did not realize that their village had been completely wiped out. They had left it with about 3,000 inhabitants. Most of its inhabitants were refugees from 1948 from other parts of Palestine. All the houses in the village were destroyed except one, half destroyed, which was used by the soldiers as an observation post.

What holocaust and what anti-Semitism? “Israelization”, a high-tech industry of production and extraction of death, is spreading rapidly throughout the so-called Western world: military equipment, surveillance and monitoring systems, training and education of the use of weapons of mass destruction, special suppression and extermination units, mass electronic population control.

Since its inception, I.’s prime ministers have not left dictatorship after dictatorship across the world that they have not supplied with weapons or supported in all possible ways, including that of the 1967 colonels in Greece. In fact, recently its president, Isaac Herzog, participated in cordially talking to all the fascist bastards of the EU at the World Economic Forum in Davos, Switzerland, without any problem.

This is the prevailing trend in Israeli political thought and practice on both the right and the so-called left. It is what led to the massive dispossession of Palestinians that preceded the formation of the state, the ethnic cleansing of the Nakba in 1948 and the various forms of apartheid and military rule since then.

Within Israeli society, there is no significant movement against genocide. The protest movements that do exist are of negligible size and influence, or are mainly concerned with demanding a hostage exchange agreement, or focus on internal Israeli issues, such as elections for the usual rotation of bad cop and good cop.

The tiny isolated islands of resistance to the assault on Palestine and the broader aspects of Israeli sovereignty are so small that they pose no real threat. The idea that a movement against colonialism and for the liberation of the Palestinians exists within Israeli society is an illusion.

As far as we are concerned, the so-called unaffiliated “world of struggle” from below, from the anarchist or “antagonistic” space, did not have to agree with the demand of the 1973 Polytechnic uprising for democracy to find themselves in the occupation. Nor did they have to agree with the African National Congress (ANC) and leader Nelson Mandela to oppose the apartheid regime in South Africa.

We wonder where are the lawyers, doctors, journalists, rescuers and so many other social and professional groups to articulate a word and/or organise a protest against an unprecedented 21st century massacre? Why this silence?

For us the big picture is neither Hamas nor Islamic Jihad nor Fatah nor the other armed resistance organisations. Loyalty to a religion or a political programme alone cannot sustain for so many years patience, perseverance and admirable bravery in a population of some 7 million. But hope for freedom, land, justice and dignity can. Nothing about the future is clear, including the direction the Palestinian movement for liberation will take.

That is for the Palestinians to decide. It is rather obvious that those who oppose colonialism should not enjoy the privileges it provides. The road to liberation has no certainties, but those who wish to help open it also have the responsibility of seeking ways to do so. To overcome the limits of forced national identity that exist and to eliminate the limits of colonialism.

P.S. We are aware that there are other invited assemblies at the same time at about the same time on issues that concern all of us and therefore we would like to keep as much as possible to the time of the invitation, which, moreover, will not last long, so that there can be coordination with the other assemblies.