Μια εύθραυστη, επταήμερη παύση πυρός στη Γάζα, αλλά όχι στη Δυτική Όχθη, έληξε το πρωί της Παρασκευής και οι ισραηλινές δυνάμεις επανέλαβαν τις τελευταίες 24 ώρες τον ανελέητο βομβαρδισμό της Λωρίδας της Γάζας: τουλάχιστον 200 είναι οι δολοφονημένοι από τους Ισραηλινούς Παλαιστίνιοι και εκατοντάδες οι τραυματίες μόνο μέσα σε μια μέρα.
Κατά τη λεγόμενη παύση, το κράτος του Ισραήλ συνέλαβε περισσότερους Παλαιστίνιους από όσους απελευθέρωσε κατά την ανταλλαγή ομήρων που πραγματοποιήθηκε την ίδια περίοδο, ενώ επανειλημμένα επιβεβαίωνε την πρόθεσή του να συνεχίσει τον πόλεμο με ακόμη πιο βάρβαρα μέσα.
Οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί σφυροκόπησαν τις τελευταίες ώρες τον μικροσκοπικό παλαιστινιακό θύλακα: τον προσφυγικό καταυλισμό Τζαμπάλια στη βόρεια Γάζα, τους προσφυγικούς καταυλισμούς Μπουρέιτζ, Νουσεϊράτ και Μαγκάζι στην κεντρική Γάζα, τις συνοικίες Σουτζάγια, Ασκούλα και Αλ Ζαϊτούν στην πόλη της Γάζας και τους προσφυγικούς καταυλισμούς Ράφα, Χαν Γιουνίς, Αμπασάν και Γίμπνα στη νότια Λωρίδα της Γάζας, καθώς και κατά μήκος της ακτής.
Την ίδια στιγμή, οι ισραηλινές δυνάμεις έριξαν φυλλάδια πάνω από την πόλη Χαν Γιουνίς στη νότια Λωρίδα της Γάζας, όπου εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχουν εκτοπιστεί εσωτερικά, καλώντας τους να απομακρυνθούν ακόμη περισσότερο, προς τη Ράφα. Οι ισραηλινές αρχές δεν έχουν κρύψει την επιθυμία τους να εκκαθαρίσουν εθνοτικά τη Γάζα και να αναγκάσουν τους Παλαιστίνιους να μεταφερθούν στην Αίγυπτο, μια επιλογή που το Κάιρο έχει απορρίψει.
Στο μεταξύ, ο εκπρόσωπος της UNICEF Τζέιμς Έλντερ, ο οποίος βρίσκεται στην Χαν Γιουνίς, χαρακτήρισε την τρέχουσα αιματοχυσία “πόλεμο κατά των παιδιών”, σημειώνοντας ότι οι αεροπορικές επιδρομές έπληξαν τη γειτονιά κοντά στο νοσοκομείο Νάσερ της πόλης, όπου έχουν καταφύγει πολλοί άμαχοι με τις οικογένειές τους.
Θέλοντας να δείξει στον κόσμο τη “μεγαλοψυχία” του, ο ισραηλινός στρατός δημοσιοποίησε την Πέμπτη έναν χάρτη της Γάζας χωρισμένο σε αριθμημένες ζώνες, οι οποίες, όπως είπε, είναι μεμονωμένες περιοχές που θα χρησιμοποιήσει για να ειδοποιήσει τους Παλαιστίνιους για ενεργές μάχες, καλώντας τους να ακολουθήσουν τις οδηγίες τους και να εκκενώσουν τις εν λόγω περιοχές όταν τους ζητηθεί.
Ο οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών είχε προηγουμένως απορρίψει μονομερείς προτάσεις για τη δημιουργία “ασφαλών ζωνών” στη Γάζα – μια επίπληξη στη συνεχιζόμενη πίεση του Ισραήλ να σπρώχνει περισσότερους αμάχους σε ένα όλο και μικρότερο τμήμα ενός ήδη μικρού θύλακα χωρίς να τους παρέχει πραγματική ασφάλεια.
Αδύνατον να μετρήσει κανείς μεμονωμένα τις ζώνες που προσδιορίζονται στον χάρτη, αν και φαίνεται να φτάνουν τις 2.280. Αν όντως υπάρχουν τόσες αριθμημένες ζώνες χαρτογραφημένες στη Γάζα, η οποία είναι μόλις 365 τετραγωνικά χιλιόμετρα, τότε η μέση ζώνη είναι μόλις 160 τετραγωνικά μέτρα – γεγονός που καθιστά ακατόρθωτο για τους Παλαιστίνιους να παρακολουθούν πού βρίσκονται σε αυτόν τον χάρτη, διευκολύνοντας έτσι τις ισραηλινές δυνάμεις να δολοφονούν μαζικά αμάχους με τη δικαιολογία ότι δεν συμμορφώνονται με τις εντολές εκκένωσης.
Όμως, οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί στις λίστες θανάτου του Ισραήλ και των δυτικών συμμάχων του. Έχουν πρόσωπο, ιστορία, όνειρα, επιθυμίες, ζωή, μεγάλη, μικρή ή ακόμη και μόλις λίγων λεπτών. Γι’ αυτά τα πρόσωπα οφείλουμε να βρούμε τον τρόπο να μιλήσουμε, να μεταφέρουμε τις ιστορίες τους, να μην επιτρέψουμε να αφανιστούν από ένα κράτος-τρομοκράτη που επιδιώκει να τα ταπεινώσει, να τα εξευτελίσει, να τα θανατώσει, να τα διαγράψει από τη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας.
Οι μαρτυρίες από αυτά τα πρόσωπα μόλις που αρχίζουν να φανερώνονται, αποκαλύπτοντας τις φρικαλεότητες του ισραηλινού στρατού.
μαύρες πέτρες, 2 Δεκεμβρίου 2023
Οι ιστορίες που δεν ξέρουμε πώς να πούμε
Λίστες αναμονής για τη διάσωση ανθρώπων που έχουν παγιδευτεί κάτω από τα ερείπια. Σώματα που αποσυντίθενται στους δρόμους και τα τρώνε τα ζώα. Όσοι ζουν ακόμα, δεν αναγνωρίζουν πλέον τον εαυτό τους. Αυτές είναι οι ιστορίες που δεν ξέρουμε πώς να πούμε.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ολόκληρη η οικογένεια αφιερώνεται σε έναν στόχο: την εξεύρεση τροφής και νερού. Στη νότια Γάζα, η αναζήτηση αυτών των αγαθών θα μπορούσε κάλλιστα να συγκριθεί με την εξόρυξη χρυσού.
Πριν από λίγες εβδομάδες, οι οικογένειες παραπονιόντουσαν για τις απίστευτα μεγάλες ουρές στους φούρνους – αναμονή 6 έως 8 ωρών για να πάρουν μια μικρή σακούλα με ψωμί. Τώρα, καθώς τα αρτοποιεία κλείνουν τις πόρτες τους λόγω της έλλειψης αλευριού και καυσίμων, πολλοί καταφεύγουν στο να φτιάχνουν ψωμί στο σπίτι, χρησιμοποιώντας φαινομενικά αδύνατα μέσα. Οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους να ψάξουν για πεταμένα πλαστικά, χαρτόνια ή οτιδήποτε μπορεί να καεί για να ανάψουν φωτιά – αυτές είναι οι τυχερές οικογένειες που κατάφεραν να βρουν λίγο αλεύρι.
Μέχρι να νυχτώσει, όλοι επιστρέφουν στα καταφύγιά τους ή στα σπίτια τους και μιλούν για πόλεμο. Οι συζητήσεις τους συνήθως περιστρέφονται γύρω από το θάνατο και μερικές φορές το μέγεθος της καταστροφής.
Χθες, καθώς καθόμουν στην μπροστινή αυλή του σπιτιού όπου έμενα με την οικογένειά μου, ακούσαμε ένα διαπεραστικό σφύριγμα λίγο πριν πέσει μια βόμβα σε μια περιοχή κοντά μας. Ένας νεαρός άνδρας, ξαφνιασμένος από τον ήχο, με ρώτησε αν θα είχαμε αρκετό χρόνο να γλυτώσουμε αν η βόμβα εκτοξευόταν προς την κατεύθυνσή μας. Ένας άλλος νεαρός παρενέβη: “Όταν η βόμβα πέσει πάνω μας, δεν θα μπορέσουμε να ακούσουμε τίποτα. Θα μας σκοτώσει πριν καν σκεφτούμε να τρέξουμε“.
Οι συζητήσεις συνεχίζονται. Μιλώντας για τον πόλεμο, καταλήγουμε να μετρούμε τους θανάτους ανθρώπων που γνωρίζουμε. Κάποιος ρωτάει για έναν άνθρωπο, θέλοντας να μάθει τι κάνει. Η απάντηση είναι απότομη: “σκοτώθηκε”. Κάποιος άλλος ρωτάει για μια οικογένεια σε μια γειτονιά που υπέστη σφοδρούς βομβαρδισμούς. Η απάντηση: “είχαν εγκλωβιστεί κάτω από τα χαλάσματα για ώρες και κανείς δεν επέζησε“. Η ίδια συζήτηση επαναλαμβάνεται. Αρχίζουμε να στοιχηματίζουμε για το ποιος από εμάς μπορεί να επιβιώσει.
Κατά τη διάρκεια αυτών των συγκεντρώσεων, ακούμε παράξενες ιστορίες που δύσκολα πιστεύουμε ότι είναι αληθινές. Μια γυναίκα που διέφυγε από το βορρά μας διηγείται την ιστορία του 29χρονου γιου της, Issam Ileywa (Ισάμ Ιλέιουα), ο οποίος είναι παντρεμένος με τρία παιδιά και πουλάει πόσιμο νερό. Λέει ότι δεν ήθελε να πάει νότια γιατί ήθελε να συνεχίσει να παρέχει νερό σε όσους το χρειάζονταν στο βόρειο τμήμα της πόλης της Γάζας. Έστειλε μακριά τη γυναίκα και τα παιδιά του, αλλά εκείνος έμεινε πίσω.
Ο Ισάμ οδηγούσε μέσα από κατεστραμμένες γειτονιές αναζητώντας ανθρώπους που ήταν αποκομμένοι και δεν μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε νερό, ενώ έκανε και παραδόσεις σε νοσοκομεία που συναντούσε στο δρόμο του. Παρόλο που τέτοιες συνθήκες είναι κατάλληλες για την ανάπτυξη μονοπωλίου από πωλητές που μπορούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να αυξήσουν τις τιμές, υπάρχουν και ήρωες που αναδεικνύονται σε τέτοιες περιόδους. Ο Ισάμ δεν έπαιρνε χρήματα για το νερό, αλλά δεχόταν δωρεές για να ανεφοδιάσει το αυτοκίνητό του με καύσιμα και να το διατηρήσει σε λειτουργία.
Η μητέρα του μας είπε ότι έχασε επαφή με τον Ισάμ για τέσσερις ημέρες και ότι ρώτησε πολλούς ανθρώπους από την περιοχή τους, στην al-Nasr (Αλ Νασρ), οι οποίοι κατάφεραν να φύγουν προς τα νότια, αν τον είχαν δει. Την πέμπτη ημέρα, ένας άνδρας είπε στη μητέρα του Ισάμ τα νέα για τον γιο της. Κοιμόταν στο αυτοκίνητό του μετά την ισοπέδωση της πολυκατοικίας τους στην Αλ Νασρ κατά την έναρξη της χερσαίας εισβολής στη βορειοδυτική Γάζα και, κατά συνέπεια, το αυτοκίνητο βομβαρδίστηκε ενώ ο Ισάμ κοιμόταν μέσα σε αυτό. Το σώμα του ήταν εντελώς απανθρακωμένο όταν τον μετέφεραν στο νοσοκομείο.
Οι πολεμικές ιστορίες συνεχίζονται. Ο κατακλυσμός του ανθρώπινου πόνου είναι τόσο μεγάλος σε μέγεθος και σε βάθος που θα μπορούσε να μας πάρει μια ολόκληρη ζωή για να τον καταγράψουμε και να τον αφηγηθούμε στον κόσμο.
Μια άλλη γυναίκα ονόματι Mariam Qannu’ (Μάριαμ Κανού) μας λέει ότι έχει έναν γιο που δεν μπόρεσε να φύγει μαζί της προς τα νότια από την πόλη της Γάζας και ότι ήταν αποφασισμένη να πάρει το δρόμο της επιστροφής για να τον βρει, νεκρό ή ζωντανό. Η Μάριαμ μας λέει ότι κατάφερε να φτάσει στο βορρά κατά τη διάρκεια συγκεκριμένων ωρών στις οποίες η κατοχή επέτρεπε μια περιορισμένη διέλευση (συνήθως προς την αντίθετη κατεύθυνση). Όταν έφτασε στη γειτονιά όπου βρισκόταν το σπίτι τους, μας είπε ότι δεν μπορούσε να σταθεί όρθια από όσα είδε μπροστά της. Τα πτώματα ήταν διασκορπισμένα στους δρόμους και τα πεζοδρόμια, ενώ τα κοράκια καταβρόχθιζαν τη σάρκα τους καθώς αποσυντίθεντο. Ο γιος της ήταν ανάμεσα σ’ αυτά τα πτώματα. Μπόρεσε να τον αναγνωρίσει μόνο από το παντελόνι που φορούσε πάντα και τη χαρακτηριστική δερμάτινη ζώνη του.
Λέει ότι τα πτώματα είχαν ασυνήθιστα σημάδια και πληγές από φαγωματιές, καθώς τα κοράκια τα τσιμπούσαν την ημέρα και τα αδέσποτα ζώα κάθονταν πάνω τους τη νύχτα, όταν κανείς δεν βρισκόταν στην περιοχή. Αυτές είναι οι περιοχές που η επίγεια εισβολή έχει αποκλείσει, οι ίδιες στις οποίες δεν μπορούν πλέον να φτάσουν τα ασθενοφόρα και όπου οι σωροί των ανθρώπων έχουν αφεθεί να σαπίσουν.
Η Μάριαμ μας λέει ότι τύλιξε τη σωρό του γιου της σε μια κουβέρτα και την μετέφερε πάνω από ένα χιλιόμετρο με τα πόδια μέχρι να βρει κάποιον που να οδηγεί ένα κάρο που σέρνει κάποιο ζώο. Αυτά τα κάρα είχαν γίνει συνηθισμένα από τότε που τελείωσαν τα καύσιμα. Μπόρεσε να μεταφέρει το σώμα του γιου της νότια, όπου τον έθαψε.
Οι πολεμικές ιστορίες συχνά αφηγούνται το φρικτό, και τώρα διανθίζονται και με το σουρεαλιστικό. Οι μεγάλες ουρές για ψωμί και νερό δεν είναι πλέον αξιοσημείωτες τώρα που υπάρχουν λίστες αναμονής για το ποιος θα διασωθεί κάτω από τα χαλάσματα και ποια σωρός σε αποσύνθεση θα ανασυρθεί. Πριν από μέρες, ο φίλος και συνάδελφός μου Hani Abu Rizeq (Χάνι Αμπού Ριζέκ) δημοσίευσε στο Instagram την ιστορία μιας οικογένειας που θάφτηκε κάτω από τα χαλάσματα εξαιτίας μιας ισραηλινής αεροπορικής επιδρομής. Οι γείτονες της οικογένειας κάλεσαν την “Πολιτική Άμυνα”, παρακαλώντας την να έρθει να σώσει την οικογένεια. Η απάντηση της Πολιτικής Άμυνας ήταν ότι υπήρχε μια λίστα αναμονής με κατεστραμμένα σπίτια με άλλες οικογένειες θαμμένες κάτω από αυτά και ότι θα έπρεπε να περιμένουν τη σειρά τους.
Δεν ήταν αναισθησία, αλλά μια απέλπιδα διαπίστωση της πραγματικότητας. Υπάρχουν χιλιάδες οικογένειες παγιδευμένες κάτω από τα ερείπια, περιμένοντας τη σειρά τους για να απεγκλωβιστούν, ζωντανές ή νεκρές.
Ό,τι ήταν κάποτε ζωντανό πεθαίνει. Ό,τι είναι όμορφο στη Γάζα είναι τώρα παραμορφωμένο – τα κτίρια της, τα ορόσημά της, η γη της και οι άνθρωποί της. Όμως η πραγματικότητα και η κλίμακα της γενοκτονίας είναι πολύ χειρότερη από αυτό που φτάνει στον κόσμο. Οι συνάδελφοί μου δημοσιογράφοι είναι τώρα παγιδευμένοι εκεί όπου βρίσκονταν πριν από την έναρξη της χερσαίας εισβολής. Οι περισσότεροι βρίσκονται στο νότο, σε νοσοκομεία και καταφύγια, και δεν είναι σε θέση να καταγράψουν τι συμβαίνει στο πολεμικό τοπίο. Μόνο οι λίγοι που εξακολουθούν να σταθμεύουν σε αποκλεισμένες κοινότητες είναι σε θέση να κατανοήσουν ένα κλάσμα των όσων συμβαίνουν.
Αλλά πέρα από τις ιστορίες που θάβονται κάτω από τα χαλάσματα και τις οποίες δεν είμαστε σε θέση να προσεγγίσουμε, υπάρχουν και εκείνες οι ιστορίες που δεν έχουμε ακόμη τις λέξεις για να περιγράψουμε. Άνθρωποι που νομίζουν ότι έχουν επιβιώσει από τον πόλεμο μέχρι στιγμής, αλλά μόλις και μετά βίας μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους. Άνθρωποι των οποίων τα σώματα παραμένουν άθικτα αλλά δεν έχουν τίποτα να τους θυμίζει ότι είναι ζωντανοί.
Tareq S. Hajjaj, 10 Νοεμβρίου 2023
Πυροβόλησαν τον γιο της στην αγκαλιά της και την ανάγκασαν να πετάξει το πτώμα του: μαρτυρίες από την πορεία θανάτου στην οδό Σαλάχ Αλ Ντιν
Πολλαπλές μαρτυρίες που συγκεντρώθηκαν από Παλαιστίνιους εκτοπισμένους από τη βόρεια Γάζα αποκαλύπτουν τη φρίκη της “ασφαλούς διέλευσης” του ισραηλινού στρατού στην οδό Σαλάχ Αλ Ντιν.
Κατά τη διάρκεια της προσωρινής κατάπαυσης του πυρός, μπόρεσα να επισκεφθώ διάφορα καταφύγια που φιλοξενούν εκτοπισμένους ανθρώπους που έχουν έρθει από τη βόρεια Γάζα, κυρίως στο Ευρωπαϊκό Νοσοκομείο και σε ένα σχολείο που λειτουργεί η Υπηρεσία Αρωγής και Έργων του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή (UNRWA), στην πόλη Χαν Γιουνίς. Οι ιστορίες που άκουσα από ανθρώπους σε διάφορα καταφύγια είναι δύσκολο να γίνουν πιστευτές, ακόμη και τώρα, μετά από όλα όσα είδαμε. Οι περισσότερες από τις ιστορίες επικεντρώνονται στο πώς εκκενώθηκαν από το βορρά και εκδιώχθηκαν προς το νότο, συμπεριλαμβανομένου του οδυνηρού ταξιδιού στην οδό Σαλάχ Αλ Ντιν (Salah al-Din), η οποία έχει χαρακτηριστεί “ασφαλές πέρασμα” από τον ισραηλινό στρατό. Από τις μαρτυρίες που άκουσα έγινε φανερό ότι ο δρόμος δεν σχεδιάστηκε για να διευκολύνει τη φυγή των αμάχων, αλλά για να τους ταπεινώσει, να τους εξευτελίσει συστηματικά και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να τους σκοτώσει. Δεν επέζησαν όλοι από το ταξίδι προς το νότο και, ακόμη και τώρα, η Σαλάχ Αλ Ντιν είναι γεμάτη με δεκάδες πτώματα -ανδρών, γυναικών και παιδιών- σε διάφορα στάδια αποσύνθεσης.
Η εικόνα που προκύπτει δεν είναι ένας “ανθρωπιστικός δρόμος” αλλά μια πορεία θανάτου. Αυτές είναι μερικές από τις μαρτυρίες που συγκέντρωσα από δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες.
“Ο στρατιώτης με διέταξε να συρθώ μέσα από το σημείο ελέγχου”
Σε ένα μικρό δωμάτιο με πλάτος μόλις δύο μέτρα, δύο νεαροί άνδρες είναι ξαπλωμένοι σε ξεχωριστά στρώματα. Έφτασαν στο νοσοκομείο μαζί, αλλά ο ένας από αυτούς, το όνομα του οποίου είναι Αϊμάν (Ayman), μου διηγήθηκε μια ιστορία που ακούγεται σαν να είναι βγαλμένη από πολεμικό μυθιστόρημα.
Το σπίτι του βομβαρδίστηκε στο βόρειο τμήμα της Γάζας και μέσα βρισκόταν η οικογένειά του, που αποτελούνταν από 21 ανθρώπους. Τέσσερις από αυτούς σκοτώθηκαν στον βομβαρδισμό, ο πατέρας του και τρία από τα αδέλφια του, αφήνοντάς τον ως τον μοναδικό νέο στην οικογένεια. Ο Αϊμάν τραυματίστηκε και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, με το δεξί του πόδι να συγκρατείται μόνο από μυς και δέρμα, καθώς τα οστά της δεξιάς του κνήμης είχαν διαλυθεί εντελώς. Στο νοσοκομείο, σε ολόκληρο το πόδι και το πέλμα του τοποθετήθηκαν μεταλλικές πλάκες μέχρι το γόνατο. Ο ξάδελφός του Μαχμούντ (Mahmoud) έμεινε μαζί του στο νοσοκομείο. Όταν ο ισραηλινός στρατός εισέβαλε στο Ινδονησιακό νοσοκομείο την περασμένη εβδομάδα, ο Μαχμούντ πυροβολήθηκε ξανά στο πόδι και οι γιατροί του τοποθέτησαν επίσης μεταλλικές πλάκες.
Ωστόσο, όταν ήρθε η ώρα για την εκκένωση από το νοσοκομείο, ο στρατός ανάγκασε όλους όσους βρίσκονταν στο νοσοκομείο να βαδίσουν νότια με τα πόδια. Τότε ήταν που άρχισε να ξετυλίγεται ο εφιάλτης του Αϊμάν.
“Περπατούσα με πατερίτσες και δύο τραυματιοφορείς που είχαν φύγει μαζί μας προς το νότο με βοηθούσαν στη διαδρομή“, δήλωσε στο σάιτ Mondoweiss. “Μερικές φορές με κουβαλούσαν ή μου επέτρεπαν να στηριχτώ πάνω τους καθώς περπατούσαμε“.
Όταν έφτασαν στο ισραηλινό στρατιωτικό σημείο ελέγχου που είχε στηθεί στην οδό Σαλάχ Αλ Ντιν, ένας στρατιώτης τον φώναξε από μακριά και τον διέταξε να περπατήσει μόνος του και να πετάξει τις πατερίτσες του πριν φτάσει στο σημείο ελέγχου για να τον ψάξουν.
“Εξακολουθούσα να μην είμαι σε θέση να πατήσω το πόδι μου στο έδαφος ή να ασκήσω οποιαδήποτε πίεση σε αυτό“, δήλωσε ο Αϊμάν. “Αλλά ο στρατιώτης συνέχισε να με διατάζει να περπατήσω χωρίς τις πατερίτσες“.
“Τη στιγμή που ακούμπησα το πόδι μου στο έδαφος, έπεσα, μη μπορώντας να αντέξω τον πόνο“, συνέχισε. “Αλλά ο στρατιώτης συνέχισε να επιμένει και μου είπε να σηκωθώ“.
Ο Αϊμάν είπε ότι δεν μπορούσε να αντέξει τον εξευτελισμό που του επέβαλε ο στρατιώτης. Για δεύτερη φορά, προσπάθησε να σηκωθεί και επιχείρησε να κάνει άλλο ένα βήμα.
Η πλάκα στο πόδι του έσπασε. Κατέρρευσε, ουρλιάζοντας από τον πόνο. Ο στρατιώτης δεν έκανε τίποτα, απλώς τον διέταξε να συρθεί, να περάσει το σημείο ελέγχου και να συνεχίσει το δρόμο του. Ο Αϊμάν δεν είχε άλλη επιλογή από το να κάνει ό,τι τον διέταξαν, σέρνοντας τον εαυτό του μέχρι να φτάσει στην άλλη πλευρά, όπου άλλοι άνθρωποι τον σήκωσαν και τον βοήθησαν.
Ο Αϊμάν βρίσκεται τώρα στο Ευρωπαϊκό Νοσοκομείο στην Χαν Γιουνίς και χρειάζεται δύο χειρουργικές επεμβάσεις. Η πρώτη είναι για να αποκατασταθεί η εξάρθρωση στο γόνατό του που προέκυψε από τη σπασμένη πλάκα – αν τον δει κανείς, το πόδι του έχει λυγίσει σε αφύσικο σχήμα U – και η δεύτερη επέμβαση είναι για να τοποθετηθεί μια νέα μεταλλική πλάκα. Το πρόβλημα είναι ότι οι γιατροί του ευρωπαϊκού νοσοκομείου δεν ήταν σε θέση να πραγματοποιήσουν την επέμβαση και ότι χρειάζεται μεταφορά σε νοσοκομείο εκτός Γάζας για να αντιμετωπιστεί, δεδομένης της δοκιμασίας του και των περίπλοκων διπλών τραυματισμών που έχουν προκληθεί.
“Δεν είχα κάνει τίποτα κακό“, δήλωσε ο Αϊμάν. “Αν ο στρατιώτης απλά με είχε αφήσει να περάσω με τις πατερίτσες μου ή είχε αφήσει τους τραυματιοφορείς να με μεταφέρουν, τίποτα από όλα αυτά δεν θα χρειαζόταν τώρα“.
Επιμένει ότι οι στρατιώτες είχαν σκοπό να εξευτελίσουν τους πρόσφυγες, προσθέτοντας άλλο ένα επίπεδο πόνου στο ταξίδι τους. Φαινόταν να απολαμβάνουν την τιμωρία τους, είπε.
Μαρτυρίες για στρατιώτες που “πυροβολούσαν παιδιά” από απόσταση και ανάγκαζαν τους γονείς να εγκαταλείψουν τα πτώματά τους
Κάποιες ιστορίες ήταν πολύ διαδεδομένες καθώς πολλοί άνθρωποι διηγούνταν την ίδια ιστορία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο άνθρωπος που υπέστη τη δοκιμασία δεν έκανε το ταξίδι στο νότο, αλλά την ιστορία του την είδαν και την έζησαν πολλοί άλλοι. Το σάιτ Mondoweiss δεν μπόρεσε να επαληθεύσει με ανεξάρτητο τρόπο αυτές τις αφηγήσεις*.
Ένα περιστατικό που άκουσα από πολλούς ανθρώπους που συνάντησα σε ένα σχολείο της Υπηρεσίας Αρωγής και Έργων του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή (UNRWA) αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που κουβαλούσε το παιδί της και περπατούσε κατά μήκος του δρόμου Σαλάχ Αλ Ντιν. Το παιδί της έκλαιγε δυνατά καθώς το κουβαλούσε, όπως μου είπαν πολλοί άνθρωποι, όλοι επαναλαμβάνοντας τις ίδιες λεπτομέρειες και αφηγούμενοι την ίδια αλληλουχία γεγονότων που θα ακολουθούσαν: ένας στρατιώτης, ενοχλημένος από το ουρλιαχτό του παιδιού, το “πυροβόλησε” από απόσταση στο κεφάλι καθώς το κουβαλούσε η μητέρα του. Στη συνέχεια ο στρατιώτης πήρε το μεγάφωνο του και την διέταξε να πετάξει το παιδί της στην άκρη του δρόμου και να συνεχίσει να περπατάει.
Σε απόλυτο σοκ, η γυναίκα θρηνούσε και έκλαιγε, αλλά τελικά αναγκάστηκε να υπακούσει στις εντολές των στρατιωτών υπό την απειλή όπλων, οι οποίοι την περικύκλωσαν από το πλάι, σκαρφαλωμένοι πάνω σε ένα τανκ. Όλοι μου είπαν το ίδιο πράγμα: η γυναίκα αναγκάστηκε να αφήσει το άψυχο παιδί της και να συνεχίσει, ουρλιάζοντας και κλαίγοντας σε όλη τη διαδρομή.
Αυτή δεν ήταν η μόνη ιστορία που άκουσα. Ο Μουχάμαντ Αλ Ασκάρ (Muhammad al-Ashqar), πρόσφυγας σε σχολείο της UNRWA στην Χαν Γιουνίς, μου είπε ότι ένας από τους συγγενείς του κουβαλούσε στους ώμους του την 4χρονη κόρη του και ένας στρατιώτης την πυροβόλησε από μακριά και τη σκότωσε. Με τον ίδιο τρόπο, τον διέταξαν από το μεγάφωνο να πετάξει την άψυχη κόρη του και να συνεχίσει να βαδίζει νότια. Και αυτός δεν είχε άλλη επιλογή, αλλιώς θα τον πυροβολούσαν τόσο τον ίδιο όσο και την υπόλοιπη οικογένειά του.
Αυτές οι ιστορίες επιβεβαιώνονται από κύματα προσφύγων που εξακολουθούν να έρχονται από το βορρά, αναφέροντας ότι είδαν δεκάδες πτώματα να κείτονται στο “ασφαλές πέρασμα” που έχει ορίσει το Ισραήλ, ηλικιωμένους και νέους, να σαπίζουν στην άκρη του δρόμου. Νέοι πρόσφυγες που ήρθαν προχθές ανέφεραν ότι ορισμένα από τα πτώματα είχαν αρχίσει να διαμελίζονται από αδέσποτα ζώα.
Υπήρχαν και άλλες λεπτομέρειες. Ο ισραηλινός στρατός είχε δώσει στους πρόσφυγες που έφευγαν αυστηρές οδηγίες – “μην μαζέψετε τίποτα από το έδαφος αν σας πέσει, μην γυρίσετε και μην κοιτάξετε πουθενά αλλού παρά μόνο νότια, μην μιλήσετε σε κανέναν που είναι μαζί σας, μην παρακούσετε τις εντολές κανενός στρατιώτη. Αν παραβείτε αυτούς τους κανόνες, θα σας πυροβολήσουμε“.
Πολλοί από τους εκτοπισμένους λένε ότι οι στρατιώτες ανάγκαζαν τους ανθρώπους να κάνουν εξευτελιστικές διαδρομές με σκοπό να τους ταπεινώσουν περισσότερο. Μια ηλικιωμένη γυναίκα μου είπε ότι υπήρχε ένας βαθύς λάκκος σκαμμένος στο έδαφος όπου ήταν στοιβαγμένα πτώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών και, όταν ένας στρατιώτης ήθελε να τρομοκρατήσει έναν άνθρωπο, τον ανάγκαζε να βγάλει τα ρούχα του και να κατέβει στον λάκκο. Οι στρατιώτες σκότωναν κάποιους, προσθέτοντας στο σωρό τα σώματά τους, ενώ άλλους τους άφηναν ζωντανούς, αναγκάζοντάς τους όμως να κάθονται γυμνοί ανάμεσα στα πτώματα μέχρι να ικανοποιηθούν. Στη συνέχεια, οι στρατιώτες τους διέταζαν να σηκωθούν και να συνεχίσουν να περπατούν νότια.
Οι επόμενες ημέρες θα αποκαλύψουν ακόμη περισσότερες φρικαλεότητες, διότι, όπως μου είπε μια γυναίκα στο σχολείο της UNRWA, αυτός δεν είναι ένας συνηθισμένος πόλεμος – περικλείει πολλά είδη πολέμου που διεξάγονται εναντίον του λαού της Γάζας. Μια από τις πιο διεφθαρμένες και εξευτελιστικές μορφές του πολέμου που εφάρμοσε το Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων είναι το ίδιο το ταξίδι προς το νότο και η διέλευση από το σημείο ελέγχου Σαλάχ Αλ Ντιν, ένα υποτιθέμενο “ασφαλές πέρασμα” που στην πραγματικότητα ήταν μια πορεία θανάτου.
Tareq S. Hajjaj, 30 Νοεμβρίου 2023
Ο Ταρέκ Σ. Χατζάζ είναι ανταποκριτής του ανεξάρτητου σάιτ Mondoweiss και μέλος της Ένωσης Παλαιστίνιων Συγγραφέων.
* Οι φρικαλεότητες έχουν αποτυπωθεί σε βίντεο που κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα.
Leave a Reply