Zapatistas: ΔΥΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΙΔΙΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Μέρος δέκατο τρίτο:

ΔΥΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΙΔΙΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

“Το ποδόσφαιρο είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα”.

Don Durito de La Lacandona [Δον Ντουρίτο δε λα Λακαντόνα] (“DD”, για νομικούς λόγους).

Νοέμβριος 2023.

I.- Παραμονή του Ταξιδιού για τη Ζωή – κεφάλαιο Ευρώπη.

Μια γυναικεία ομάδα από την Ευρώπη που αντιστέκεται και αγωνίζεται έχει αποστείλει μια ποδοσφαιρική πρόσκληση.

Ο υποδιοικητής Γκαλεάνο έχει ορίσει τον εαυτό του “τεχνικό διευθυντή” της ομάδας “Ixchel – Ramona” [Ιχτσέλ – Ραμόνα], που αποτελείται από γυναίκες της πολιτοφυλακής. Όπως είναι φυσικό, ο Σουπ Γκαλεάνο έχει μελετήσει την αντίπαλη ομάδα. Συγκεντρώνει τις συμπαίκτριες που θα κάνουν το ταξίδι. Αναλύει λεπτομερώς τις ικανότητες και τα χαρακτηριστικά κάθε παίκτριας. Πηγαίνει στον υποδιοικητή Μοϊσές και κάνει την πρόβλεψή του: “θα μας κάνουν κομμάτια”. Ο Σουμπ Μόι τον κοιτάζει με μια έκφραση “και λοιπόν;”, σαν να το θεωρεί δεδομένο. Όμως ο νεκρός πλέον [Μάρκος] δεν έχει τελειώσει: “Έχω όμως ένα μυστικό σχέδιο, όπως λέει η Ντενί (1). Με αυτό θα φέρουμε επανάσταση στο ποδόσφαιρο και θα επαναπροσδιορίσουμε την ουσία του: το παιχνίδι”.

Ο Εξεγερμένος υποδιοικητής Μοϊσές, συντονιστής της περιοδείας, είναι αρκετά απασχολημένος με τα μαθήματα προετοιμασίας, τα πιστοποιητικά γέννησης, τα διαβατήρια και τον σχεδιασμό της διαδρομής που θα επακολουθήσει , οπότε αφήνει τον Σουπ Γκαλεάνο να προχωρήσει “κατά την κρίση του”. Ο υποψήφιος αποθανών χαμογελάει και λέει: “Η διακριτικότητα είναι η δεύτερη φύση μου” (μη με ρωτήσετε ποια ήταν η πρώτη φύση του γιατί θα χρειαζόταν πολλές σελίδες για να το εξηγήσω).

Ο επικείμενος μακαρίτης ξεκινά την προετοιμασία της γυναικείας ομάδας. Όμως, για να πετύχει η στρατηγική του, χρειάζεται την υποστήριξη του φοβερού, τρομερού και τρομακτικού “Comando Palomitas” [Κομάντο Ποπ Κορν] (2), το οποίο, εκείνη τη στιγμή, προσπαθεί να ανοίξει μια τρύπα στο εκπαιδευτικό πλοίο στο οποίο προετοιμάστηκε η λεγόμενη “Μοίρα 421”. Απογοητευμένο από το γεγονός ότι, πριν τελειώσει το σκίσιμο κάτω από την ίσαλο γραμμή, το πλοίο είχε μετατραπεί σε ένα επιβλητικό δικινητήριο αεροπλάνο, πήγε να συμβουλευτεί τον Σουπ Γκαλεάνο για το τι θα μπορούσε να κάνει για να βάλει φωτιά στο αεροσκάφος. Ο Σουπ το έπεισε ότι δεν ήταν σκόπιμο να το κάψει, ότι ήταν προτιμότερο να περιμένει μέχρι να βρίσκεται σε πλήρη πτήση για να το καταρρίψει από μέσα. Ο αγαπημένος Αμάδο [σ.τ.μ.: λογοπαίγνιο με το όνομα που σημαίνει επίσης αγαπημένος] και ο Τσίντο διαφώνησαν: αν το αεροπλάνο πέσει, θα πέσει και το Comando Palomitas. Ο Σουπ απάντησε ότι δεν ήταν ώρα να ασχολούνται με μικροπράγματα. Άλλωστε, το Κομάντο χρειαζόταν για ένα υψηλότερο καθήκον, όπως αξίζει να επαναλάβουμε, από το να σαμποτάρει ένα αεροπορικό ταξίδι για το οποίο δεν είχε ολοκληρωθεί ούτε η πληρωμή των εισιτηρίων, πόσο μάλλον η έλλειψη διαβατηρίων και το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος από τη λεγόμενη “Εκτός Εποχής Αερομεταφερόμενη Μεραρχία” [La Extemporánea Airborne Division] ζαλιζόταν στο φορτηγό με ανοιχτή καρότσα.

Το Κομάντο Ποπ Κορν, ο Σουπ, ο Τσοτς, ο Τραγόν και η Πελούσα συγκεντρώθηκαν στο άκρως απόρρητο καταφύγιο στην καλύβα του Πούι στη ζώνη Τσοτς Τσοχ [Tzotz Choj] και προχώρησαν στην τελειοποίηση των λεπτομερειών αυτού που, από τότε, θα γινόταν γνωστό παγκοσμίως ως το “Λαμπρό και Εξαιρετικό Σχέδιο για να Νικήσουμε έναν Αντίπαλο Καλύτερα Προετοιμασμένο, Εκπαιδευμένο και Εξοπλισμένο από Εμάς” (BEPDRMPEEN, κατά το ισπανικό ακρωνύμιο), με υπότιτλο “Κι αυτό γιατί έχουν καλύτερη τεχνική και χειρίζονται καλύτερα τη μπάλα”.

Η άκρως απόρρητη συνάντηση συνεχίστηκε κανονικά. Δηλαδή, ο Τσούι πήρε το γλειφιτζούρι με τσαμόι [chamoy] (3) της Λουπίτα, η Βερόνικα έδωσε στον Τσούι ένα χαστούκι και, σαν να ήταν η Ανώτατη Κυβέρνηση, κράτησε το γλειφιτζούρι του Τσούι, της Λουπίτα και το δικό της. Ο Τσίντο και ο αγαπημένος Αμάδο επέμεναν ότι τα ποδήλατά τους είχαν χαλάσει “έτσι απλά” και ότι ο Μονάρχης έπρεπε να τα φτιάξει. Η Πελούσα, ο Τραγόν και ο Τσότς κρυφοκοίταζαν γύρω από το τραπέζι ψάχνοντας για μπισκότα και ο Σουπ έδωσε ένα master class για το “Πώς να κερδίσεις έναν ποδοσφαιρικό αγώνα με τα πάντα εναντίον σου”.

Το φαινομενικό χάος υποχώρησε όταν ο Σουπ έβγαλε, ποιος ξέρει από πού, ένα κουτί με “Τσόκι, το Διαβολικό Μπισκότο” και μόνο τότε – αφού έγιναν καπνός 5 πακέτα – έγινε ο καταμερισμός των αποστολών, διαμορφώθηκε το χρονοδιάγραμμα και δεσμεύτηκαν με το έκτο πακέτο [μπισκότων] “προς τιμήν των μελλοντικών πεσόντων”. “Και πεσουσών”, αισθάνθηκε υποχρεωμένος να προσθέσει ο Τσούι, μόνο και μόνο για να λάβει από τη Βερόνικα άλλη μία υποδειγματική σφαλιάρα: “η ισότητα των φύλων δεν ισχύει στην ατυχία”. Η Λουπίτα ενέκρινε την ενέργεια με το γλειφιτζούρι τσαμόι που της έδωσε ο Σουπ για να σταματήσει να κλαίει.

Τότε, το “τρεις φορές T” [Treceava, Δέκατο Τρίτο] Κομάντο Ποπ Κορν, ο Σουπ και η κυνική πτέρυγα του κομάντο πήγαν στο “σπορείο” και, με τις γυναίκες της πολιτοφυλακής συγκεντρωμένες, εξηγήθηκε και δοκιμάστηκε το νέο “παθητικό-επιθετικό” σχήμα, το οποίο, όπως πρέπει, είχε ως πρωταγωνιστικό πυρήνα το Κομάντο.

Ακολουθώντας τον παλιό και δοκιμασμένο κανόνα των Ζαπατίστας “Μην παίζεις με τους κανόνες του εχθρού”, ο Σουπ ανέπτυξε ένα είδος μείγματος ράγκμπι, σε δραματουργία του δέκατου ένατου αιώνα, κάτι από άνιμε (4), με πολλή χολιγουντιανό κινηματογράφο, γωνία με Κάννες, με τον ιμπρεσιονισμό του Μονέ, μια πρέζα Άλαν Πόε, διασταυρωμένη με τον Κόναν Ντόιλ, λίγο από το έπος του Θερβάντες, τη συντομία του Τζόις, την προοπτική του Μπονιουέλ, μια ιδέα Μπρεχτ αναμειγμένη με τον Μπέκετ, το μπαχαρικό των “τάκος του βοσκού” (5), μια κούμπια πολύ αργή (6) -και με σκρατσαρίσματα-, την Ανίτα Τιχού (7) [Anita Tijoux] και την Σάντια Μανσούρ (8) [Shadia Mansour] που καταργούν τα σύνορα -ελεύθερη Παλαιστίνη- και, εντάξει, δεν σημείωσα τα πάντα, αλλά το μόνο που έλειπε ήταν η μπάλα.

Η εν λόγω στρατηγική είχε 3 φάσεις:

Η πρώτη ήταν ότι η Βερόνικα θα άρπαζε μια μικρή ζαπατίστικη κούκλα και θα πήγαινε αποφασιστικά προς το αντίπαλο τέρμα, θα στεκόταν μπροστά στην αντίπαλη τερματοφύλακα και θα της μιλούσε στα Τσολ. Η τερματοφύλακας, φυσικά, δεν θα καταλάβαινε τίποτα, αλλά θα υπήρχαν η Λουπίτα και η Εσπεράνσα Ζαπατίστα [Ζαπατιστική Ελπίδα] που θα μετέφραζαν με νοήματα ότι το κορίτσι της έδινε την κούκλα. Και η Εσπεράνσα, όπως λέει και το όνομά της, θα προσφερόταν να βγάλει μια φωτογραφία με το κορίτσι και την κούκλα. Για τη φωτογραφία θα της έλεγε να αφήσει τη μπάλα, γιατί η Βερόνικα θα ήθελε να την αγκαλιάσει. Όταν θα συνέβαινε αυτό, η Εσπεράνσα θα κλωτσούσε την μπάλα “στο πίσω μέρος του διχτυού” και όλη η ομάδα θα φώναζε “Γκολ!” Αυτό έγινε αμέτρητες φορές με επιτυχία. Το μόνο πράγμα που δεν μπόρεσε να γίνει ήταν να πάρει η Βερόνικα την κουκλίτσα από την τερματοφύλακα και να φύγει τρέχοντας.

Η δεύτερη παραλλαγή συνίστατο στο ότι η τερματοφύλακας των Ζαπατίστας θα έπαιρνε την μπάλα, θα την τοποθετούσε κάτω από την αθλητική της μπλούζα σαν να ήταν έγκυος και θα άρχιζε να περπατάει σαν να ήταν έγκυος. Όλη η ζαπατιστική ομάδα θα πλησίαζε να την βοηθήσει και θα την μετέφερε στις ιατρικές υπηρεσίες. Βέβαια, καθώς θα βρίσκονταν σε ξένο έδαφος, οι συντρόφισσες θα έκαναν λάθος και θα πήγαιναν μπροστά από την αντίπαλη εστία, όπου, σαν από θαύμα, η τερματοφύλακας των Ζαπατίστας θα “απαλλασσόταν” από την μπάλα, η οποία, με το που θα κυλούσε, θα διαπερνούσε την εχθρική γραμμή και θα σημείωνε ένα γκολ που “έστελνε αδιάβαστο τον Μέσι και τον Κριστιάνο”. Εν τω μεταξύ, το ΤTT Κομάντο Ποπ Κορν θα περικύκλωνε τη συντρόφισσα που ήταν υπεύθυνη για τον πίνακα [του γηπέδου] για να την “προτρέψει” να θεωρήσει ότι το γκολ είχε μπει “με τη θυσία της συντρόφισσας ζαπατίστα και της μικρούτσικης μπάλας της”.

Η τρίτη παραλλαγή περιείχε ένα ρίσκο για την πρωταγωνίστρια, καθώς έπρεπε να προσποιηθεί μια λιποθυμία. Δοκιμάστηκε μόνο μία φορά στο “σπορείο”, επειδή το έδαφος εκεί είναι χαλίκι (πέτρα και άμμος), αλλά υπήρχε η ελπίδα ότι στο στρατόπεδο του εχθρού θα υπήρχε γρασίδι. Η συντρόφισσα θα έπρεπε να λιποθυμήσει στη μέση του χωραφιού. Ο υποδιοικητής Μοϊσές, θορυβημένος, θα έτρεχε να δει την συντρόφισσα και, μαζί του, θα προσέτρεχε όλος ο πάγκος των Ζαπατίστας. Όλες οι συντρόφισσες θα φώναζαν, στις αντίστοιχες μητρικές τους γλώσσες, για ιατρικές υπηρεσίες. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο εχθρός δεν θα είχε καμία ιατρική υπηρεσία, οπότε ένα φορείο θα είχε προετοιμαστεί εκ των προτέρων. Ο διαιτητής θα ήθελε να καλέσει τους τραυματιοφορείς, αλλά ο Σουμπ Μοϊσές θα επικαλούνταν τα έθιμα των ιθαγενών λαών, οπότε οι ίδιοι οι Ζαπατίστας θα σήκωναν τη λιπόθυμη γυναίκα και θα την τοποθετούσαν στο φορείο. Συγχυσμένες από τον πόνο και τη θλίψη, καθώς θα έβλεπαν τη μαχόμενη αδελφή τους να πέφτει στη μάχη, οι γυναίκες της πολιτοφυλακής δεν θα μπορούσαν να φτάσουν στον πάγκο μεταφέροντας το φορείο, οπότε θα κατέληγαν στο εχθρικό τέρμα. Εκείνη τη στιγμή, οι πρώτοι θεοί, οι θεοί που γέννησαν τον κόσμο, θα έκαναν τη δουλειά τους και η τραυματισμένη συντρόφισσα θα ξυπνούσε χωρίς να χρειαστεί να τη φιλήσει κανένας αρσενικός βάτραχος, από την κατηγορία της πλέμπας ή της βασιλείας, και θα έβρισκε την μπάλα στα πόδια της, ακριβώς πάνω στη γραμμή του τέρματος και με μια κλωτσιά θα σφράγιζε την πορεία της. Ήταν αναμενόμενο ότι, ενθαρρυμένες από τη χαρά που θα έβλεπαν τη συντρόφισσά τους σώα, οι γυναίκες της πολιτοφυλακής θα φώναζαν “Γκοοολ!”. Εκείνη τη στιγμή, το Κομάντο Ποπ Κορν θα βρισκόταν ήδη στο κάτω μέρος του πίνακα των σκόρερ για να εξασφαλίσει ότι θα γιορταστεί η ζωή.

Την τέταρτη παραλλαγή δεν τη θυμάμαι ακριβώς – ξέρω πως είπα ότι ήταν 3, αλλά 4 δεν ήταν οι σωματοφύλακες; – αν και ήταν παρόμοια σε πνεύμα, δημιουργικότητα και ζαβολιά με τις άλλες τρεις.

Σύμφωνα με όσα μου είπαν οι γυναίκες της πολιτοφυλακής κατά την επιστροφή τους, στα εδάφη που αποκαλούν “Ιταλία” και “Ισπανικό Κράτος”, οι αντίπαλες συντρόφισσες κατάλαβαν γρήγορα περί τίνος πρόκειται και άρχισαν να παίζουν με το ίδιο στυλ. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από τη FIFA ως ποδόσφαιρο, αλλά, κρίνοντας από τις φωτογραφίες και τα βίντεο που μου έδειξαν, ήταν μια γιορτή. Το αποτέλεσμα: καμία δεν κέρδισε και καμία δεν έχασε… και η Βερόνικα επέστρεψε με την μικρή κούκλα που, κατά πάσα πιθανότητα, ανήκε στον αποθανόντα πλέον Σουπ Γκαλεάνο. Όχι, δεν την έδωσε πίσω.

“Και αυτό ήταν το μήνυμα για τις γεωγραφίες όλου του κόσμου: μην παίζετε με τους κανόνες του εχθρού σας, φτιάξτε τους δικούς σας κανόνες“, μου δήλωσε ο Σουπ Γκαλεάνο πριν από την τελευταία του πνοή.

II.- Πόσες χώρες σαν την Κύπρο χωράνε σε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου;

Αυτό μου το διηγήθηκε ο Εξεγερμένος υποδιοικητής Μοϊσές, όταν μου αφηγήθηκε λεπτομέρειες και ανέκδοτα από το λεγόμενο “κεφάλαιο Ευρώπη” του Ταξιδιού για τη Ζωή. Ακολουθούν όσα κατάφερα να αποκομίσω από την γεμάτη θαυμασμό και σεβασμό αφήγηση του υποδιοικητή Μοϊσές.

“Υπάρχει μια γεωγραφία που ονομάζεται Κύπρος. Λοιπόν, αυτή είναι διαιρεμένη, δηλαδή διαμελισμένη. Υπάρχουν Κύπριοι, υπάρχουν Ελληνοκύπριοι, υπάρχουν Τουρκοκύπριοι και δεν μπορώ να θυμηθώ πόσοι ακόμα που αυτοαποκαλούνται Κύπριοι. Οι καπιταλιστές χώρισαν αυτή τη γη, τη διαμέλισαν. Και διαμέλισαν επίσης τους ανθρώπους της, τη γλώσσα της, την ιστορία της, τον πολιτισμό της. Και αποδεικνύεται ότι, παρόλο που είναι ένα μικρό νησί, το θέλουν όλοι οι πλούσιοι και, γι’ αυτό, το διαιρούν, αλλά το κάθε μέρος θέλει το μέρος του άλλου. Έτσι, ανάμεσα στους ισχυρούς και τους πολέμους τους, υπάρχουν οι άνθρωποι.

Λοιπόν, υπάρχει και μια ποδοσφαιρική ομάδα σ’ αυτή τη γεωγραφία που λέγεται Κύπρος. Έχει καλούς παίκτες και είναι επαγγελματίες. Δηλαδή, η δουλειά τους είναι να παίζουν ποδόσφαιρο. Όταν χάνουν αρκετούς αγώνες και συναντιούνται μεταξύ τους για να τους αναλύσουν, λένε ο ένας στον άλλο ότι χάνουν γιατί η στρατηγική των αγώνων είναι λάθος. Πηγαίνουν λοιπόν και λένε στον ιδιοκτήτη της ομάδας, δηλαδή στο αφεντικό, ότι χάνουν γι’ αυτό το λόγο, ότι έχουν ήδη σκεφτεί μια καλύτερη στρατηγική και ότι με αυτόν τον τρόπο θα κερδίσουν περισσότερα παιχνίδια.

Το αφεντικό, δηλαδή ο ιδιοκτήτης της ομάδας, τους κοιτάζει με περιφρόνηση και τους λέει: ‘Κερδίζετε ή χάνετε όπως βολεύει εμένα. Μερικές φορές με βολεύει να χάνετε, και έτσι θα συνεχίσει να γίνεται’.

Οι παίκτες ξέρουν να παίζουν πολύ καλά, αλλά έχουν και καλή καρδιά. Έτσι, όπως λένε, εξεγείρονται. Αντιστέκονται και επαναστατούν, αλλά στη δική τους γλώσσα. Και στέλνουν τον ιδιοκτήτη της ομάδας, το αφεντικό, στο διάολο. Έτσι φτιάχνουν τη δική τους ποδοσφαιρική ομάδα. Και οργανώνονται και χτίζουν το δικό τους γήπεδο. Αυτή η γη είναι μοιρασμένη, οπότε, στη μέση, “στη γη του κανενός”, όπως την λένε, εκεί χτίζουν το γήπεδό τους και μετά καλούν όποιον θέλει να παίξει και να προπονηθεί σε ό,τι θέλει. Οι άλλες ομάδες και συλλογικότητες που αγωνίζονται τους υποστηρίζουν και είναι καλά οργανωμένες. Δεν έχει σημασία αν είσαι Κύπριος, Ελληνοκύπριος, Τουρκοκύπριος ή Κύπριος-Κι εγώ-Δεν ξέρω-Ποιος. Δεν υπάρχει καμία χρέωση, η προσφορά είναι προαιρετική, ό,τι θέλει ο καθένας δίνει. Οπότε, όπως λένε, δεν έχει σημασία η αμοιβή. Έτσι, κάθε τόσο κάνουν τους αγώνες τους και δεν υπάρχουν διαχωρισμοί εθνικοτήτων, θρησκειών, σημαιών, υπάρχει μόνο ποδόσφαιρο. Και είναι σαν μια γιορτή.

Έτσι, θα λέγαμε, αυτά τα αδέρφια ανέτρεψαν αυτά τα σύνορα που έφτιαξαν τα αφεντικά και οι ιδιοκτήτες.

Είναι επομένως σαν να έφτιαξαν το δικό τους σαλιγκάρι [Καρακόλ], έχουν ένα ποδοσφαιρικό σαλιγκάρι! Τους είπα να δούμε πότε θα μπορέσουμε να κάνουμε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα εκεί στη γη τους ή στη γη του κανενός”, λέει ο Εξεργερμένος υποδιοικητής Μοϊσές, εκπρόσωπος των ζαπατιστικών κοινοτήτων, επικεφαλής του EZLN και συντονιστής του Ταξιδιού για τη Ζωή.

Αυτά. Υγεία και μακάρι τα παιχνίδια, όπως οι ποδηλατάδες, να μην είναι ανταγωνιστικά αλλά αφορμή για τη συνύπαρξη μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων.

Ο βεβαιών,

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού.

Ο καπετάνιος.

Μεξικό, Νοέμβριος 2023. 40, 30, 20, 10, 2 χρόνια αργότερα.

1. Η Dení προέρχεται από το Τρίτο Μέρος των πρόσφατων κειμένων του καπετάνιου, πλέον, Μάρκος. Όπως έγραφε: … “Τώρα σας λέω ότι δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν αυτά που θα εξηγήσει λεπτομερώς o Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές αν δεν γνωρίζουν την ιστορία της Dení. H Ντενί είναι ένα ιθαγενές κορίτσι, από αίμα και ρίζες Μάγιας. Είναι η κόρη μιας εξεγερμένης κι ενός εξεγερμένου, και οι δύο ζαπατίστας αυτόχθονες. Όταν γεννήθηκε, πριν από περίπου 5 χρόνια, της έδωσαν αυτό το όνομα για να τιμήσουν τη μνήμη μιας συντρόφισσας που πέθανε πριν από πολλά χρόνια…

’…. Η Dení, όταν οι εξεγερμένες/οι συγκεντρώνονται για κάποια δουλειά, αυτή, σύμφωνα μ’ όσα λέει, διδάσκει αυτόνομη υγεία. Και σχεδιάζει κάποιες φιγούρες που, όπως εξηγεί στη συνέχεια, είναι γυναίκες προαγωγοί για την υγεία. Λέει ότι οι γυναίκες είναι καλύτερες προαγωγοί επειδή οι άνδρες δεν καταλαβαίνουν αυτό το “ως γυναίκες που είμαστε”. Υποστηρίζει σταθερά ότι, για να είσαι προαγωγός υγείας, πρέπει να ξέρεις πώς να κάνεις ενέσεις χωρίς να πονάει. “Γιατί, τι θα γίνει αν χρειάζεσαι ένεση αλλά δεν θέλεις να την κάνεις γιατί πονάει;”…

2. Περισσότερα για το Κομάντο Ποπ Κορν, βλ. https://athens.indymedia.org/post/1614126/

3. Chamoy: μεξικάνικη εκδοχή γλυκού ή φρουτοχυμού ενός πολύ κοινού ροφήματος στην Ιαπωνία όπου ονομάζεται prunus mume (είδος βερυκοκιάς). Καταναλώνεται παραδοσιακά στην Ασία εδώ και αιώνες ως ολόκληρο φρούτο ή ρόφημα με σκοπό την απομάκρυνση των όξινων αποβλήτων από το αίμα, την ανακούφιση από τη μέθη ή την υποστήριξη της χρόνιας κόπωσης.

4. Anime: γιαπωνέζικα κινούμενα σχέδια με ιδιαίτερη τεχνοτροπία, τα οποία μπορεί να είναι από εκπληκτικά ρεαλιστικά ως καρτουνίστικα, ενώ συχνά οι ήρωες δείχνουν “δυτικοποιημένοι” ή έχουν πολύ μεγάλα, υπερμεγέθη μάτια.

5. Tacos Al Pastor: παραδοσιακό μεξικάνικο πιάτο που παρασκευάζεται με καρυκευμένο και μαριναρισμένο χοιρινό κρέας. Στα αγγλικά λέγεται “Shephard Style”, από την προέλευση της μεθόδου μαγειρέματος. Παρόλο που το al pastor είναι μεξικάνικο κρέας, ο τρόπος μαγειρέματος έχει προέλευση τον Λιβάνο.

6. Cumbia rebajada: μια πιο αργή παραλλαγή της κούμπια, που δημιουργήθηκε τυχαία τη δεκαετία του ’90 ως μίξη της κολομβιανής και της μεξικανικής κούμπια και εξαπλώθηκε στη Νότια Αμερική. Βάση της είναι το Μοντερέι, στο Μεξικό, όπου αποτελεί ένα είδος κοινωνικού κινήματος.

7. Anita Tijoux: τραγουδίστρια και μουσικός, κόρη χιλιανών πολιτικών εξόριστων στη Γαλλία και δημοφιλής στη Νότια Αμερική από την μπάντα χιπ χοπ Makiza. Μετά το 2000 εγκατέλειψε την mainstream σκηνή και στράφηκε σε μουσικές και στίχους που σχετίζονται με αντικαπιταλιστικά, φεμινιστικά και απελευθερωτικά ζητήματα. Το 2022 υπέγραψε με άλλες/ους μουσικούς κείμενο αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και αρνήθηκε να εμφανιστεί στο Ισραήλ.

8. Shadia Mansour: μουσικός με παλαιστινιακή καταγωγή, γνωστή ως η “πρώτη κυρία του αραβικού χιπ χοπ”. Από μικρή τραγουδούσε σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για την Παλαιστίνη και θεωρούσε τον εαυτό της μέλος της “μουσικής ιντιφάντα”, ενάντια στην κατοχή της Παλαιστίνης, τον συντηρητισμό και την καταπίεση των γυναικών. Είναι μέλος της αραβικής λίγκας του χιπ χοπ και το 2009 έκανε περιοδεία με την οργάνωση “Existence is Resistance”, υποστηρίζοντας χιπ χοπ γκρουπ στην Παλαιστίνη. Το 2014 συνεργάστηκε με την Άνα Τιχού στο τραγούδι “Είμαστε ο Νότος” [Somos Sur] που αναφέρεται στη σημασία του παγκόσμιου κινήματος αντίστασης.

Σ.τ.Μ.: Και μια απορία: Θα μας εξηγήσει ποτέ η “Πανελλαδική δικτύωση συντονισμού για τις γέφυρες της αξιοπρέπειας, των συναντήσεων και των αγώνων” γιατί ακριβώς οι Ζαπατίστας όταν πραγματοποίησαν το “Ταξίδι για τη Ζωή” στην Ευρώπη η μόνη χώρα στην οποία δεν ήρθαν ήταν η ελλάδα;

Μουσική: “Somos Sur”, ερμηνευμένο από τις Ana Tijoux και Shadia Mansour.Εικόνες από τον ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ της ομάδας Ixchel-Ramona και των αντιπάλων ιταλών αδελφών, τραβηγμένες στη γεωγραφία που αποκαλούν Ρώμη, Ιταλία, τον Νοέμβριο του 2021. Εικόνες από την κινητοποίηση των ζαπατιστικών λαών ενάντια στους πολέμους το 2022. Tercios Compas. Copyleft Νοέμβριος 2023