[Τα αποσπάσματα που ακολουθούν προέρχονται από τα τρία τελευταία μέρη του επιλόγου μιας σειράς κειμένων του Καπετάνιου -πρώην υποδιοικητή- Μάρκος με τίτλο: Η καταιγίδα και η επόμενη μέρα ]
Μέρος Δωδέκατο: Τέχνες και επιστήμες ενώνονται σε έναν σκοπό
… Ψηλά, το φεγγάρι ακούει και, από το Λεβάντε, έρχεται ένα μουρμουρητό που φωνάζει:
غابت شمس الحق وصار الفجر غروب
منرفض نحنا نموت قولولهن رح نبقى
(“Ο ήλιος της δικαιοσύνης έχει δύσει και η αυγή έχει γίνει σούρουπο/ Αρνούμαστε να πεθάνουμε/ Πες τους ότι θα υπερτερήσουμε”.)
Και πόδια να χτυπούν το έδαφος. Ίσως ο παλαιστινιακός χορός Νάμπκε δοκιμάζει αν τα θεμέλια ενός άλλου κόσμου είναι στέρεα.
Σε κάθε δρόμο κάποιος απομακρύνει συντρίμμια και μνήμες και ένας άλλος ελπίζει να συναντήσει κάποιον. Σε όλα το ζητούμενο είναι αυτό: να αναζητάς και να βρίσκεις την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Γιατί το αύριο συχνά φωλιάζει στις πιο απροσδόκητες γωνιές και πάντα στις καρδιές των γυναικών που αναζητούν…
Μέρος δέκατο τρίτο: Ένα είδος δίκης
… Σε έναν ουρανό άδειο από αστέρια, η σελήνη δεν κοιμάται. Πονάει η κοιλιά της. Δεν είναι λίγοι οι πόνοι που τη βαραίνουν. Δεν είναι λίγα τα δάκρυα με τα οποία τη συνοδεύουν τα σύννεφα. Αν και μερικές φορές, μόνο μερικές φορές, υπάρχουν χαμόγελα που μεγαλώνουν από κάτω, γιατί υπάρχουν ιστορίες του παρελθόντος και του παρόντος:
Στη ρίζα μιας γέρικης ελιάς, ανανεωμένης με άνθη, ένα μικρό κορίτσι ακούει με προσοχή τα λόγια της γιαγιάς του. Προσεκτικά τα κρατάει στην καρδιά και τη μνήμη της. Δεν είναι μια ιστορία που ακούει -αυτό που αναλαμβάνει είναι μια σημαία:
كان هناك في العصور القديمة
المقاومة والتمرد
دائم، دائما
(“Υπήρχε, τα πολύ παλιά χρόνια…
Αντίσταση και εξέγερση.
Πάντα, πάντα.”)
Λίγο πιο πέρα, σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο -σε μια φυλακή χωρίς τοίχους και με δεσμοφύλακες μόνο το φόβο, τη σκληρότητα και τη συνενοχή -ή κάτω από τη γη μαζί με άλλες, άλλους -ή μέσα σ’ ένα σωρό από στάχτες -ή σ’ ένα νεκροτομείο της ιατροδικαστικής υπηρεσίας- υπάρχει κάποιος που περιμένει κάποιον άλλο να ανοίξει την πόρτα της μνήμης, κάποιος που τρέφει την ελπίδα ότι, όποιος ψάχνει, βρίσκει τον άλλο.
-*-
Ποιος νοιάζεται γι’ αυτή την ηλικιωμένη Παλαιστίνια κι αυτό το μικρό κορίτσι; Ποιος νοιάζεται γι’ αυτές τις παραγνωρισμένες απουσίες στη γεωγραφία που ονομάζεται Μεξικό;
Πάντως, εμάς, τ@ς Ζαπατίστ@ς, τ@ς πιο μικρ@ς, μας νοιάζει.
Γιατί ψάχνοντας, βρίσκουμε τ@ς άλλ@ς…
Μέρος δέκατο τέταρτο: Η έκβαση
… Ψηλά, το φεγγάρι, ανακουφισμένο επιτέλους, χαμογελάει.
Ένα μικρό κορίτσι ονειρεύεται. Ονειρεύεται ότι, μαζί με άλλα παιδιά, τρέχει πίσω από μια μπάλα. Όχι για να ξεφύγει από τις βόμβες και τις σφαίρες, αλλά για να ονειρευτεί ότι επιτέλους είναι δυνατόν να παίξει σ’ αυτή τη γεωγραφία που ονομάζουν Παλαιστίνη. Εκεί τα κορίτσια ονειρεύονται, γι’ αυτό τα δολοφονούν. Το κορίτσι ονειρεύεται ένα τραγούδι:
احلم يا صغيري
حلم أنك تلعب أنك تحلم
يحلم بأن «الحرية» هي شكل آخر
لتسمية الحياة
حلم الفتيات
لهذا السبب يقتلونهم
لإسكات الحرية
يقتلونهم
(ονειρέψου μικρή μου / ονειρέψου ότι παίζεις με αυτό που ονειρεύεσαι / ονειρέψου ότι η “Ελευθερία” είναι ένας άλλος τρόπος / να ονομάζεις τη ζωή / τα κορίτσια ονειρεύονται / γι’ αυτό τα δολοφονούν)…
Ο Καπετάνιος.
Απρίλιος 2025.
(https://enlacezapatista.ezln.org.mx)
Leave a Reply