Ο χαμογελαστός Χουσάμ, ένας ωραίος άνθρωπος, ένας αγωνιστής
Επί μήνες τα βίντεο που αναρτούσε ο δημοσιογράφος Hossam Shabat από τη Λωρίδα της Γάζας, ανταποκριτής του Al Jazeera Mubasher και συνεργάτης του Drop Site News, έκαναν τη μέρα και τη νύχτα να μοιάζει λίγο πιο ανθρώπινη. Όχι, η φρίκη του περιεχομένου τους παρέμενε ατόφια, όμως η φυσιογνωμία του άφηνε μια χαραμάδα φωτός, δημιουργούσε μια απειροελάχιστη αμφιβολία ότι όλα αυτά μπορεί να είναι ένας επίμονος εφιάλτης ή/και ότι, δεν είναι δυνατόν, κάποια στιγμή θα τελειώσει. Και τελείωσε, όπως και ο ίδιος το ήξερε, αν και το ξεγελούσε με το τόσο όμορφο χαμόγελό του. Άλλωστε τα “ισραηλινά” καθάρματα τον είχαν συμπεριλάβει σε λίστα θανάτου, τον είχαν προειδοποιήσει να σταματήσει να μεταδίδει την αλήθεια, όπως και τόσες/ους άλλες/ους δημοσιογράφους στη Γάζα. Τον είχαν ήδη τραυματίσει στις 19 Νοεμβρίου 2024 με αεροπορική επιδρομή σε σπίτι στη συνοικία Al-Basra στη νότια Γάζα. Επέλεξε να συνεχίσει να κάνει ρεπορτάζ μετά την επίθεση.Ήταν μόλις 23 χρόνων.
220 και πλέον εργαζόμενες/ους στον τύπο έχει δολοφονήσει μέχρι τώρα το κτηνώδες “ισραήλ”, όπως και πολλά μέλη των οικογενειών τους. “Χωρίς προηγούμενο” ο αριθμός των δολοφονιών στην ιστορία της κάλυψης πολέμων, συγκρούσεων, γενοκτονιών.
[Το 80% των δημοσιογράφων της Λωρίδας της Γάζας έγιναν άμεσα στόχοι της ισραηλινής κατοχής κατά τη διάρκεια της δημοσιογραφικής τους εργασίας και το 87,5% των στοχοποιήσεων συνέβησαν κατά τη διάρκεια της επιτόπιας κάλυψης. Το 68,8% δέχτηκε απειλές θανάτου και το 50% απειλές σύλληψης. Το 25% έγινε στόχος στα σπίτια τους και το 18,8% στα κεντρικά γραφεία των δημοσιογραφικών τους οργανισμών. Το 70% των δημοσιογράφων αντιμετώπισε διαδικτυακές εκστρατείες συκοφάντησης και παραπλανητικές κατηγορίες. Το 55% έχει γίνει στόχος ψηφιακής υποκίνησης σε βία εναντίον τους. Το 26,3% των απειλών ήρθε μέσω τηλεφωνημάτων και το 21,1% μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Το 90% των οργανισμών μέσων ενημέρωσης όπου εργάζονται δημοσιογράφοι έχουν στοχοποιηθεί ή απειληθεί άμεσα].
Γιατί ένα κείμενο μόνο για τον Χουσάμ; Γιατί ήταν ένας για όλες/ους, γιατί είναι αδύνατον να αποτυπωθούν οι χιλιάδες λέξεις που θα χρειάζονταν για το σύνολο και το ψυχικό φορτίο μη διαχειρίσιμο. Γιατί υπήρξε ένα βίντεο που έβλεπες και ξανάβλεπες όταν δεν άντεχες άλλο, όταν έσπαζες. Και χαμογελούσες. Αυτό:
“Ενώ πολλοί γνώριζαν τον Hossam ως έναν ατρόμητο δημοσιογράφο, υπήρχε κάτι πολύ περισσότερο σ’ αυτόν. Ήταν ένας νέος άνθρωπος με όνειρα, με αίσθηση του χιούμορ και μια καρδιά γεμάτη ζωή. Του άρεσε να ντύνεται όμορφα, ακόμα και μέσα στο χάος, κάποτε αστειευόταν: “Κι αν πέσω πάνω σε ένα χαριτωμένο κορίτσι ενώ κάνω ρεπορτάζ; Θέλω να δείχνω ωραίος!”
Ο Χουσάμ ερωτευόταν. Ήθελε να ερωτευτεί, να δημιουργήσει οικογένεια, να γίνει σύζυγος και πατέρας. Μιλούσε για το μέλλον σαν να πίστευε σε αυτό – σαν να ήταν κάτι πραγματικό και εφικτό. Ήθελε κάτι περισσότερο από πηχυαίους τίτλους και πρωτοσέλιδα. Ήθελε ήρεμα πρωινά, ήσυχα δείπνα, γέλιο με τους αγαπημένους του.
Ονειρευόταν να φύγει από τη Γάζα κάποια μέρα. Έλεγε: “Όταν τελειώσουν όλα αυτά, θα κάνω ένα μεγάλο διάλειμμα – θέλω να επισκεφτώ μια όμορφη χώρα”. Λαχταρούσε την ειρήνη – όχι μόνο για το λαό του, αλλά και για την ίδια του την ψυχή. Μια ευκαιρία να αναπνεύσει ελεύθερα, να εξερευνήσει, απλά να είναι.
Μεγάλωσε δίπλα στη θάλασσα και λάτρευε τα θαλασσινά. Ο ωκεανός ήταν κομμάτι του – χαμογελούσε και έλεγε: “Αγαπώ όλα τα θαλασσινά – μεγάλωσα με αυτά”. Υπήρχε κάτι στο νερό που τον ηρεμούσε, κάτι που του θύμιζε τον τόπο του, ακόμη και όταν ο κόσμος γύρω του ήταν κομμάτια. Τη νύχτα, τον έβρισκες με τα ακουστικά του, να ακούει μουσική – κυρίως παλαιστινιακά τραγούδια. Περνούσε χρόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας “κατεβάζοντάς” τα, ώστε να μπορεί να αποδρά σε μελωδίες μόλις η πόλη ηρεμούσε. Ήταν το μικρό του ειρηνικό κομμάτι – ένας ρυθμός στη μέση της καταστροφής.
Ήταν αγνός. Ήταν αθώος. Υπήρχε μια ευγένεια μέσα του που δεν σκλήρυνε ποτέ, ακόμα και στον πόλεμο. Μια απαλότητα που έμενε ανέγγιχτη από το θόρυβο γύρω του. Πίστευε στην ομορφιά, στην αγάπη, σε κάτι καλύτερο. Και έτσι πρέπει να τον θυμόμαστε – όχι μόνο ως δημοσιογράφο, αλλά ως έναν νέο άνθρωπο που ήθελε να ζήσει”.
Leave a Reply