Ένας φόρος τιμής του Ισμαήλ στον εαυτό του και στην ανθρωπότητα που πεθαίνει.
“Τι να σου πω, φίλε μου, δεν γνωρίζω πλέον την αίσθηση του ύπνου. Τα σώματα των παιδιών, τα διαμελισμένα άκρα, οι κραυγές των τραυματιών και οι αιματοβαμμένες εικόνες τους στοιχειώνουν τα μάτια μου. Οι κραυγές των μητέρων και ο θρήνος των ανδρών που χάνουν τους αγαπημένους τους δεν σβήνουν ποτέ από τα αυτιά μου. Δεν αντέχω πια τον ήχο των παιδικών φωνών κάτω από τα χαλάσματα, ούτε μπορώ να ξεχάσω την ενέργεια και τη δύναμη που αντηχεί κάθε στιγμή και μετατρέπεται σε εφιάλτη. Δεν μου είναι πια εύκολο να στέκομαι μπροστά στις σειρές από φέρετρα, που είναι κλειστά και απλωμένα, ούτε να βλέπω τους νεκρούς ανθρώπους ή τους ζωντανούς που παλεύουν με το θάνατο κάτω από τα σπίτια τους, μη βρίσκοντας διέξοδο προς την ασφάλεια και την επιβίωση. Είμαι κουρασμένος, φίλε μου…“.
Ismail Al-Ghoul, ανταποκριτής του Al Jazeera στη Γάζα
Οι 27χρονοι Παλαιστίνιοι Ισμαήλ Γουλ, δημοσιογράφος, και Ράμι Αλ Ρίφι, εικονολήπτης, είναι οι δύο τελευταίες δολοφονίες που προστίθενται στον πρωτοφανή στα χρονικά της νεώτερης ιστορίας κατάλογο των 165 θυμάτων του Τύπου που στοχευμένα και σαδιστικά έχει δολοφονήσει το “ισραήλ” μέσα σε 10 μήνες συνεχιζόμενης γενοκτονίας. Ήταν οι φωνές των χωρίς φωνή της βόρειας Γάζας. Εκατοντάδες τα μέλη των οικογενειών Παλαιστίνιων δημοσιογράφων τα οποία επίσης σκόπιμα δολοφόνησε το καθεστώς των φονιάδων, από κοινού με τους δυτικούς συμμάχους τους, της ελλάδας περιλαμβανομένης. Για να γίνει κατανοητή η δολοφονική μανία της ισραηλινής κατοχής, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σκοτώθηκαν 69 δημοσιογράφοι, ενώ κατά τον πόλεμο στο Βιετνάμ 63.
Χθες, 31 Ιουλίου 2024, ο Ισμαήλ και ο Ράμι, αφού “κάλυψαν” το δεύτερο κατά σειρά βομβαρδισμό της ορθόδοξης εκκλησίας του Πορφύριου στη Λωρίδα της Γάζας, τρίτης παλαιότερης στον κόσμο (πλήρως αναμενόμενη η σιωπή των μόνιμα συνεργαζόμενων με την κυριαρχία εγχώριων κωλότραγων), κατευθύνθηκαν στον προσφυγικό καταυλισμό Αλ Σάτι, δυτικά της Πόλης της Γάζας, τόπο καταγωγής του επίσης δολοφονημένου από το “ισραήλ” πολιτικού ηγέτη της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγιε, μόλις μία μέρα πριν, στην Τεχεράνη, όπου βρισκόταν για την προεδρική ορκωμοσία.
Ήταν το τελευταίο ρεπορτάζ τους. Αφού πήραν πλάνα από τα κατεστραμμένα σπίτια και τα παιδιά που τριγύριζαν στον καταυλισμό, έλαβαν προειδοποίηση από τον κατοχικό στρατό να αποχωρήσουν, πράγμα που έκαναν. Επρόκειτο για μια ακόμη φονική παγίδα της πιο δειλής μηχανής θανάτου και καταστροφής στον κόσμο. Μετά από μερικά μέτρα, στην οδό Αϊντιγιάχ, και ενώ οι δύο βρίσκονταν μέσα στο όχημά τους, η κατοχή τους στόχευσε με τηλεκατευθυνόμενο πύραυλο. Η ένταση της έκρηξης ήταν τέτοια που το κεφάλι του Ισμαήλ Γουλ αποκόπηκε και χωρίστηκε από το σώμα του, ενώ ο Ράμι Αλ Ρίφι κομματιάστηκε. Ένα 17χρονο αγόρι, ο Χαλέντ Αλ Σάουα, μοναχοπαίδι, που περνούσε με το ποδήλατό του μεταφέροντας τρόφιμα σε ηλικιωμένο και τον τραυματία γιο του, δολοφονήθηκε επίσης.
Από τις 7 Οκτωβρίου 2023, το γενοκτονικό καθεστώς έχει δολοφονήσει κι άλλα μέλη του δημοσιογραφικού συγκροτήματος Αλ Τζαζίρα, έχει ξεκληρίσει την οικογένεια του επικεφαλής του γραφείου της Γάζας, Ουαΐλ Νταχντούχ, καθώς και τους Σαάντι Μαντούχ, Αμπντάλα Αλουάν και Σάμερ Αμπού Ντάκα.
Ο Ισμαήλ Γουλ ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στα παιδιά των Παλαιστινίων, ενώ, όταν ήταν εφικτό, βοηθούσε στη μεταφορά κάποιων σε κρίσιμη κατάσταση εκτός της Λωρίδας της Γάζας.
Για την κόρη του Ζέινα έγραφε, μεταξύ άλλων:
“Στην αρχή των επιθέσεων και από την πρώτη μέρα, η κόρη μου Ζέινα και η μητέρα της εκτοπίστηκαν μετά τον βομβαρδισμό του σπιτιού μας. Δεν τους έχω συναντήσει από εκείνη την ημέρα, και η κόρη μου μόλις είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί ποιοι ήταν γύρω της, με αγκάλιαζε, το πρώτο μου παιδί, ήμουν πολύ χαρούμενος γι’ αυτήν εκείνες τις στιγμές…
.. Με τον πόλεμο, η θλίψη άρχισε να κατακλύζει την καρδιά μου, η Ζέινα απομακρύνθηκε μέσα σε μια ατμόσφαιρα φόβου και τρόμου, ποιος θα ζήσει ή ποιος θα μείνει, αντικρουόμενα συναισθήματα όπως ο αριθμός των ξέφρενων επιδρομών που γίνονται κάθε στιγμή, η επικοινωνία με τη γυναίκα μου δεν ήταν σαν οποιαδήποτε άλλη επικοινωνία, υποφέρει όπως και όλες/οι οι άλλες/οι, δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα, η σύνδεση έχει διακοπεί στην κατοικημένη περιοχή λόγω της καταστροφής του δικτύου από τις δυνάμεις κατοχής. Έχασα την επικοινωνία με τη γυναίκα μου για 3 μήνες, και κάθε στιγμή η καρδιά και το μυαλό μου δεν ήταν εκεί που θα έπρεπε να είναι, ήταν εκεί που βρισκόταν η Ζέινα και η μητέρα της, για κάθε επιδρομή που γινόταν εκεί, περίμενα μια είδηση για να ηρεμήσω, αυτές οι μέρες δεν είναι σαν οποιαδήποτε άλλη μέρα, κάθε μέρα είναι σαν ένας χρόνος.
Η σκληρότητα των συνθηκών είναι πιο σοβαρή από όλα τα συναισθήματα, αλλά είμαστε άνθρωποι, ο εκτοπισμός, η πείνα, η είδηση, η σημασία του μηνύματος και το καθήκον που πρέπει να εκπληρώσουμε, η Ζέινα σύντομα άρχισε να φωνάζει “μπαμπά” ενώ με παρακολουθούσε στην οθόνη, με αναγνώριζε, ήξερε ποιος ήμουν, το συναίσθημα ήταν υπέροχο αλλά δεν κράτησε. Σε 9 μήνες, η Ζέινα άρχισε να τρέχει, να μιλάει, να κάνει ερωτήσεις, να ξέρει τα πάντα, να ρωτάει πού είναι ο μπαμπάς, είναι δύσκολο να νιώθω ότι η Ζέινα είναι μακριά μου, μεγαλώνει χωρίς να τη βλέπω. Αλλά η παρηγοριά είναι ότι αφήσαμε τα πάντα για χάρη αυτού του δρόμου και αυτής της αποστολής, και ίσως η Ζέινα επιστρέψει μαζί με όλους όσους λείπουν, για να συναντήσουν τους αγαπημένους τους“.
Σ’ αυτήν εδώ τη γεωγραφία, όπου η απανθρωπιά και η βαρβαρότητα έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στη μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας, οι κατά δήλωση δημοσιογράφοι, ακόμη και οι υποτιθέμενα “μάχιμοι”, δεν έχουν κάνει ούτε μισή διαδήλωση, ξανά, ούτε μισή διαδήλωση, γι’ αυτό το μακελειό των πραγματικά γενναίων Παλαιστίνιων δημοσιογράφων. Ε, κύριε Χαρίτο;
Βλ. βίντεο: το όχημα των δύο δημοσιογράφων λίγο μετά το δολοφονικό χτύπημα, η μικρή Χάλα, που πάσχει από καρκίνο, και ο Ισμαήλ τη βοήθησε να πάει στην Αίγυπτο, κλαίει για το χαμό του.
Leave a Reply