Γάζα – Μαρτυρία
Μήνυμα του Ziad Medoukh, Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2024
Ο Ζιάντ Μεντούχ ζει και εργάζεται στη Γάζα ως καθηγητής γαλλικών και είναι υπεύθυνος του τμήματος γαλλικών στο Πανεπιστήμιο Αλ Άκσα. Ακούραστος μάρτυρας για τη Γάζα και την Παλαιστίνη, έχει πραγματοποιήσει πολυάριθμες συναντήσεις στη Γαλλία και την Ευρώπη και έχει έρθει αρκετές φορές στη Σεν Ναζέρ μετά από πρόσκληση της τοπικής επιτροπής υποστήριξης της Παλαιστίνης, CSPRN. Σήμερα μας στέλνει αυτό το μήνυμα από τη Γάζα.
Γεια σας από την ρημαγμένη και κατεστραμμένη Γάζα.
Πιστέψτε με: η αποφασιστικότητά μου, το θάρρος μου, η ανθεκτικότητά μου, η υπομονή μου και η αισιοδοξία μου δεν μπορούν να ξεπεράσουν την απόλυτη αγωνία μου. Μετά από σχεδόν τέσσερις μήνες από την έναρξη αυτής της φρικτής επίθεσης της κατοχής κατά του άμαχου πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας, η κατάσταση στο έδαφος έχει αρχίσει να γίνεται όλο και πιο καταστροφική και τρομακτική.
Η ζωή έχει πικρή γεύση, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ζωή στη Γάζα. Η ζωή έχει παραλύσει εντελώς. Δεν υπάρχει τίποτα: ούτε φαγητό ούτε νερό ούτε φάρμακα ούτε ηλεκτρικό ρεύμα ούτε φυσικό αέριο ούτε γάλα ούτε ψωμί ούτε φρούτα ούτε λαχανικά ούτε κρέας ούτε κοτόπουλο ούτε ψάρι ούτε μεταφορικά μέσα ούτε στέγη ούτε προοπτικές.
Χιλιάδες μαθητές στερούνται τα μαθήματά τους και δεκάδες χιλιάδες φοιτητές στερούνται τις σπουδές τους. Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, υπάλληλοι γραφείου και εργάτες έχουν στερηθεί τις δουλειές και τους μισθούς τους. Τίποτα δεν λειτουργεί στη Γάζα αυτή τη στιγμή: καμία διοίκηση και καμία επιχείρηση.
Είμαι πολύ λυπημένος. Είμαι δυστυχισμένος, υποφέρω καθημερινά όπως όλοι οι κάτοικοι αυτής της κατεστραμμένης περιοχής που έχει αφεθεί στην τύχη της από μια συνένοχη επίσημη διεθνή κοινότητα. Και είμαι έτοιμος να ανεχτώ το αφόρητο.
Αποφάσισα να γράψω αυτόν τον απολογισμό για να μοιραστώ τη θλίψη μου με εσάς, τους φίλους και τους αλληλέγγυους με καλές προθέσεις. Είστε η μόνη μου παρηγοριά σε αυτή την καθημερινή κόλαση. Όταν έχω πρόσβαση στο διαδίκτυο, προσπαθώ να δώσω ειδήσεις. Το πρόβλημα είναι ότι για να φτάσω σε ένα σημείο με σύνδεση πρέπει να περπατήσω δύο χιλιόμετρα και εκεί έχει άπειρο κόσμο και ο καθένας έχει δικαίωμα μόνο τριάντα λεπτά χρήσης. Όλος ο κόσμος θέλει να μάθει νέα από την οικογένειά του στο νότο και το δίκτυο επικοινωνιών συχνά διακόπτεται και καταστρέφεται από τους βομβαρδισμούς.
Βλέπω τα δικά σας πολυάριθμα μηνύματα υποστήριξης και συμπαράστασης – τους ανθρώπους που προσφέρουν βοήθεια και δωρεές. Σας ευχαριστήσω πολύ. Πάντα έλεγα ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι η ηθική και πολιτική αλληλεγγύη.
Επιπλέον, είμαι ένας απλός Παλαιστίνιος πολίτης της Γάζας, ζω όπως όλοι οι κάτοικοι και δεν θέλω να έχω προνόμια σε σχέση με το διαδίκτυο και τους πολλούς φίλους και γνωστούς μου -ακόμη κι αν δεν απαντήσω, επειδή η σύνδεση είναι πολύ αδύναμη, τα μηνύματά σας είναι μια ανακούφιση για μένα, τον Παλαιστίνιο πολίτη της Γάζας που έχει χάσει τα πάντα και προσπαθεί να επιβιώσει με την ελάχιστη ελπίδα που του έχει απομείνει. Η καθημερινή μου ζωή είναι πολύ δύσκολη και πολύ περίπλοκη.
Είναι αλήθεια ότι έχω ζήσει πολλούς πολέμους, επιθέσεις και σφαγές. Αλλά δεν έχω βιώσει ποτέ μια τέτοια φρικτή κατάσταση από την εποχή της παιδικής μου ηλικίας. Αυτή τη στιγμή μετακινούμαι από τη μια γειτονιά στην άλλη και από το ένα σπίτι στο άλλο, σε συγγενείς και ξαδέλφια, καθώς οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται μέρα και νύχτα παντού, σε αυτή την υπαίθρια και κλειστή φυλακή, και τα τανκς μπορεί να φτάσουν σε οποιαδήποτε γειτονιά ανά πάσα στιγμή.
Το πρόβλημα είναι ότι σε κάθε σπίτι ζουν 30 έως 40 άτομα, συμπεριλαμβανομένων των κατοίκων και των εκτοπισμένων, και πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτή την εξαιρετική κατάσταση. Έχω μείνει άστεγος και πρέπει να δεχτώ τα πάντα στα σπίτια που με φιλοξενούν. Δεν μπορώ να διαβάσω ή να γράψω, λόγω του θορύβου και της παρουσίας δεκάδων ανθρώπων. Επιπλέον, έχασα τους υπολογιστές και τη βιβλιοθήκη μου με τα 3.000 γαλλικά βιβλία, όταν το διαμέρισμά μου καταστράφηκε στις αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου. Δεν μπόρεσα να πάρω τίποτα από τα πράγματά μου, τα ρούχα, τα διπλώματα, τα δημοσιευμένα βιβλία, τις έρευνες και τα μαθήματά μου.
Όλοι είμαστε στο σπίτι πριν τις 5 το απόγευμα και κοιμόμαστε γύρω στις 7 και το βράδυ ανάβουμε τις λάμπες που επαναφορτίζουμε το πρωί με ηλιακούς συλλέκτες. Στη Γάζα υπάρχει πάντα ήλιος, στην πραγματικότητα οι ηλιακοί συλλέκτες βοήθησαν πολύ. Βοήθησαν τους κατοίκους της Γάζας να έχουν λίγο φως φορτίζοντας τις λάμπες, τις μπαταρίες και τα κινητά τηλέφωνά τους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου του σκοταδιού και των διακοπών ρεύματος από την έναρξη αυτής της επίθεσης στις αρχές του Οκτωβρίου του περασμένου έτους.
Προσωπικά, τη νύχτα δεν μπορώ να κοιμηθώ, σκέφτομαι τον αδελφό μου που δολοφονήθηκε μαζί με όλη του την οικογένεια και κλαίω μόνος μου, αναπολώ τις όμορφες στιγμές πριν από αυτή την επίθεση, προσπαθώ να ονειρευτώ και να ελπίσω σε ένα καλύτερο μέλλον, αλλά μάταια.
Εγώ που συνήθιζα να ενισχύω το ηθικό των τραυματισμένων νέων και των παιδιών στη Γάζα, έχω συγκλονιστεί και τραυματιστεί από τη διαδοχή των τραγικών γεγονότων που έπληξαν την οικογένειά μου και όλους τους πολίτες της Γάζας τους τελευταίους μήνες και δεν μπορώ να βρω κανέναν να σκουπίσει τα δάκρυά μου και να ηρεμήσει τον τεράστιο θυμό μου. Η καρδιά μου αιμορραγεί όλη την ώρα. Πιστέψτε με, δεν είμαι απαισιόδοξος και αγαπώ τη ζωή όπως όλος ο παλαιστινιακός λαός, αλλά επί του εδάφους, η κατάστασή μας είναι αδιανόητη, απαράδεκτη και φρικτή!
Όσον αφορά το φαγητό, τρώμε ένα γεύμα την ημέρα και μερικές φορές ένα γεύμα κάθε δεύτερη μέρα. Δεν υπάρχει πια τίποτα για να φάμε στις αγορές, συχνά τρώμε ένα πιάτο ρύζι και μερικά κομμάτια ψωμί και αν πιούμε ένα φλιτζάνι καφέ ή τσάι, αυτό είναι πολυτέλεια για μας. Σε κάθε σπίτι, οι άνδρες και οι γυναίκες ασχολούνται με την προετοιμασία του γεύματος χρησιμοποιώντας φωτιά από ξύλα, γιατί δεν υπάρχει αέριο.
Δεν είναι τα χρήματα που λείπουν, αλλά τα τρόφιμα και τα βασικά προϊόντα, γιατί εδώ και 4 μήνες κανένα προϊόν δεν έχει εισέλθει στη Γάζα και δεν υπάρχει ανθρωπιστική βοήθεια που να φτάνει στο βόρειο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας. Επιπλέον, δεν υπάρχει κανένας διεθνής οργανισμός ή τοπική ένωση που να φροντίζει τον πολύ μεγάλο αριθμό απόρων και εκτοπισμένων ανθρώπων στη Λωρίδα της Γάζας. Σύμφωνα με μια τελευταία έκθεση των Ηνωμένων Εθνών, στις αρχές Ιανουαρίου 2024, το 90% των κατοίκων της Γάζας υπέφερε από επισιτιστική ανασφάλεια.
Οι άνθρωποι εδώ έχουν αρχίσει να πεθαίνουν από την πείνα. Για να μην αναφέρω ότι οι τιμές έχουν δεκαπλασιαστεί και τα ελάχιστα προϊόντα που διατίθενται είναι πολύ ακριβά. Ένα μικρό μπουκάλι μεταλλικό νερό κοστίζει σήμερα 5 ευρώ στη Γάζα, ενώ πριν κόστιζε μόλις 0,10 λεπτά. Ένα κιλό ρύζι, που κόστιζε 2 ευρώ, έχει ανέβει στα 10 ευρώ, ένα κιλό αλεύρι, 12 ευρώ, ενώ πριν το αγοράζαμε με 1 ευρώ και ένα αυγό κοστίζει 3 ευρώ, ενώ μια καρτέλα με 30 αυγά κόστιζε 4 ευρώ πριν από την επίθεση.
Τα πάντα είναι πολύ ακριβά στη Γάζα και τίποτα δεν είναι διαθέσιμο στις αγορές. Σε όλα αυτά προστίθεται ότι δεν υπάρχουν φρούτα ή λαχανικά, στην πραγματικότητα όλη η γεωργική γη στο βόρειο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας έχει καταστραφεί. Όσον αφορά το πόσιμο νερό, δεν υπάρχει, ούτε το νερό για οικιακή χρήση υπάρχει στις βρύσες και πρέπει να το αγοράζουμε σε πολύ υψηλή τιμή από τους λίγους σταθμούς που εξακολουθούν να λειτουργούν, αφού πολλά πηγάδια νερού έχουν καταστραφεί.
Αρκετές μολυσματικές ασθένειες πλήττουν τους κατοίκους. Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει καμία αρχή, καμία κυβέρνηση και καμία δημοτική υπηρεσία για να διαχειριστεί και να ελέγξει αυτή την κρίσιμη κατάσταση. Ο καθένας παλεύει μόνος του για να επιβιώσει.
Από την άλλη πλευρά, οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα δείχνουν αλληλεγγύη μεταξύ τους, αλλά μερικές φορές οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να δώσουν, επειδή δεν υπάρχει τίποτα. Το πρωί, όλοι ψάχνουν κάτι για να θρέψουν την οικογένειά τους, καθώς και νερό, με μεγάλη δυσκολία.
Όταν περπατάω στους δρόμους της Γάζας, νιώθω πολύ δυστυχισμένος, γιατί σε κάθε γειτονιά, τα σπίτια, τα κτίρια και οι πολιτικές υποδομές καταστράφηκαν και υπέστησαν ζημιές. Μαθαίνω κάθε μέρα για δολοφονίες ξαδέρφων, συγγενών, φίλων, συναδέλφων, γειτόνων και φοιτητών. Αυτό με θλίβει πάρα πολύ γιατί είμαι ανίσχυρος και δεν μπορώ να πω ούτε μια λέξη συλλυπητηρίων στις οικογένειές τους. Το αίσθημα αδυναμίας είναι φρικτό.
Φανταστείτε το, δεν υπάρχει κανένα αρτοποιείο, κατάστημα, φαρμακείο, εστιατόριο ή καφετέρια. Και το χειρότερο, οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ θλιμμένοι, τους απασχολεί η τραγική καθημερινότητά τους, σκέφτονται τους αγνοούμενους αγαπημένους τους και προσπαθούν να βρουν φαγητό και νερό για τα παιδιά τους. Κανείς δεν μιλάει σε κανέναν, κανείς δεν χαμογελάει, όλοι είναι κλονισμένοι, σε κάθε οικογένεια υπάρχουν νεκροί, τραυματίες, εκτοπισμένοι και σπίτια κατεστραμμένα. Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς οι άνθρωποι εδώ καταφέρνουν να επιβιώνουν και να υπάρχουν ακόμα.
Όσον αφορά την κατάσταση της υγείας, είναι δραματική. Όλα τα νοσοκομεία είναι εκτός λειτουργίας, υπάρχουν μόνο τρεις κλινικές σε ολόκληρη την πόλη της Γάζας, η οποία φιλοξενεί 300.000 κατοίκους και εκτοπισμένους, και μόνο πέντε ή έξι υπεραπασχολημένοι εθελοντές γιατροί που βλέπουν 5.000 ασθενείς την ημέρα, χωρίς πραγματικά ή ακόμη και ληγμένα φάρμακα για να δώσουν. Προσωπικά, αυτή τη στιγμή είμαι άρρωστος και δεν μπορώ να βρω ένα εργαστήριο για να κάνω εξετάσεις, ένα φαρμακείο ή ένα νοσοκομείο για να με περιθάλψει.
Ο “πιο ηθικός στρατός στον κόσμο” έχει δολοφονήσει 27.000 Παλαιστίνιους στη Γάζα μέχρι στιγμής, ανάμεσά τους 22.000 παιδιά και γυναίκες, και έχει τραυματίσει 70.000. Για να μην αναφέρω την καταστροφή σχεδόν του 65% των πολιτικών υποδομών. Αυτός ο δειλός και εγκληματικός στρατός δεν έχει επιτύχει κανέναν από τους στόχους που έχουν τεθεί από την ακροδεξιά κυβέρνηση. Πρόκειται για δολοφονική τρέλα και απόλυτη ατιμωρησία χωρίς καμία επίσημη διεθνή αντίδραση.
Οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα, παρά την οργή και τη δυστυχία τους, εκτιμούν πολύ τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο που καταγγέλλουν αυτή την επαναλαμβανόμενη γενοκτονία και ζητούν άμεση κατάπαυση του πυρός στη Λωρίδα της Γάζας.
Είναι τέσσερις πολύ δύσκολοι μήνες για μένα και για όλους τους κατοίκους της Γάζας με οδυνηρά γεγονότα, τέσσερις μήνες όλοι τρομεροί.
Τον Οκτώβριο του 2023, όταν ξεκίνησε η επίθεση, είναι αλήθεια ότι υπήρξαν εντατικοί βομβαρδισμοί, αλλά ήμουν πολύ απασχολημένος, έδινα συνεντεύξεις σε γαλλόφωνα μέσα ενημέρωσης, είχα πρόσβαση στο διαδίκτυο, κατέθετα την καθημερινή μαρτυρία μου και είχα τακτική επαφή με φίλους και ομάδες αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στον γαλλόφωνο κόσμο. Οι αγορές ήταν ανοιχτές και υπήρχαν λίγα τρόφιμα.
Τον περασμένο Νοέμβριο, η κατάσταση έγινε πολύ περίπλοκη, με την έναρξη των χερσαίων επιχειρήσεων, τη φυγή της οικογένειάς μου προς το νότο και την άφιξη των τανκς στη γειτονιά μου. Ήμουν περικυκλωμένος μέσα στο σπίτι μου, στην κατεστραμμένη γειτονιά μου.
Ο Δεκέμβριος του 2023 ήταν ένας σκοτεινός μήνας για μένα, με τη δολοφονία του αδελφού μου και ολόκληρης της οικογένειάς του, την καταστροφή του διαμερίσματός μου και της πολυκατοικίας μας. Αναγκάστηκα να εγκαταλείψω τη γειτονιά μου για να αναζητήσω καταφύγιο σε συγγενείς.
Τον Ιανουάριο του 2024, συνεχίστηκαν οι βομβαρδισμοί, έφτασαν τα τανκς σε όλη την πόλη της Γάζας και αναγκάστηκα για άλλη μια φορά να αναζητήσω άλλα σπίτια για να μείνω.
Υπάρχουν πολλά γεγονότα που θα μπορούσα να αφηγηθώ, θα χρειαζόμουν σελίδες και βιβλία για να περιγράψω την πολύ δύσκολη καθημερινή μας ζωή κάτω από τις βόμβες και τον κλονισμό με αυτή την καταστροφική ανθρωπιστική κατάσταση και αυτόν τον αφανισμό χωρίς προηγούμενο, δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαι ακόμα ζωντανός, γιατί βλέπω τον θάνατο χίλιες φορές την ημέρα.
Μολονότι δεν φοβάμαι τον θάνατο, ωστόσο, ανησυχώ για το μέλλον μας.
Η θετική πτυχή σε όλα αυτά που με κάνει περήφανο για τον εαυτό μου: δεν έχω μίσος.
Παλαιστινιακούς χαιρετισμούς,
από τη Γάζα, η οποία δεν είναι πλέον Γάζα
και από τον Ζιάντ που δεν είναι πλέον Ζιάντ.
Πηγή: Οργάνωση Ελευθεριακοί Κομμουνιστές (OCL), Oclibertaire.lautre.net
Leave a Reply