Πορεία 17 Νοέμβρη 2023 και εξέγερση Πολυτεχνείου 1973

Πολλά μικρά παιδιά φέτος, ιδιαίτερα στο κτίριο Γκίνη, το οποίο κατέλαβε και διατήρησε ανοιχτό για ένα τριήμερο η “Ανοιχτή συνέλευση για την 50ή επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου”, καθώς και στο προαύλιο του Πολυτεχνείου την Παρασκευή, ημέρα της πορείας. Όχι και τόσα πολλά όμως τα μεγάλα παιδιά, αυτά της ακαθόριστης ηλικίας, που “δεν προλαβαίνουν να μεγαλώσουν, γιατί πού να βρουν καιρό”. Ας είναι. Η ιστορία, έτσι κι αλλιώς, δεν τελειώνει, έχει κεφάλι ξερό και φευγάτο. Δεν προειδοποιεί, κι αν το κάνει, λίγοι το αντιλαμβάνονται. Πάντα πιο λίγοι από τη μεγάλη σιωπηρή πλειοψηφία, την ένοχη και μικρόψυχη, όπως τότε έτσι και τώρα.

Πορεία 17 Νοέμβρη 2023 και εξέγερση Πολυτεχνείου 1973

Στον Χρήστο, στον Γιώργο, στην Σύλβια, στον Μιχάλη, στον Βαρδή, στην Ευγενία, στον Θέμη, στον Handala…, σε όλες και όλους που βαδίζουν στο πλάι μας όσο ζούμε, “γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε μια θέση στη ζωή των άλλων”. Τα βήματά τους είναι τόσο βροντερά, επίμονα και τρυφερά συνάμα που τα βράδυα δε μας αφήνουν να κοιμηθούμε, κι αγρυπνούμε, που σημαίνει, αντιστεκόμαστε.

… Το δίκιο μας εμπρός να βγάλουμε στους δρόμους

Μπουρλότο και φωτιά σε κράτος κι αστυνόμους

Τον ξέρουμε καλά της γης μας τον αφέντη

Μας έμαθε πολλά το αίμα του Νοέμβρη.

Νικόλας Άσιμος

Πολλά μικρά παιδιά φέτος, ιδιαίτερα στο κτίριο Γκίνη, το οποίο κατέλαβε και διατήρησε ανοιχτό για ένα τριήμερο η “Ανοιχτή συνέλευση για την 50ή επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου”, καθώς και στο προαύλιο του Πολυτεχνείου την Παρασκευή, ημέρα της πορείας.

Όχι και τόσα πολλά όμως τα μεγάλα παιδιά, αυτά της ακαθόριστης ηλικίας, που “δεν προλαβαίνουν να μεγαλώσουν, γιατί πού να βρουν καιρό”. Ας είναι. Η ιστορία, έτσι κι αλλιώς, δεν τελειώνει, έχει κεφάλι ξερό και φευγάτο. Δεν προειδοποιεί, κι αν το κάνει, λίγοι το αντιλαμβάνονται. Πάντα πιο λίγοι από τη μεγάλη σιωπηρή πλειοψηφία, την ένοχη και μικρόψυχη, όπως τότε έτσι και τώρα.

Ο “στρατός” του κκε σταθερός, “χαλκέντερος”, παρήλασε την Πέμπτη, με κάθε επισημότητα, από το τεράστιο αμφιθέατρο του κτιρίου Αβέρωφ. Ήρθε για να παρακολουθήσει τη νέα ταινία-ντοκουμέντο που έφτιαξε η κνε για το Πολυτεχνείο του 1973, η οποία, όπως και το κόμμα, προφανώς δε “γνωρίζει” το περιβόητο Φύλλο 8 της Πανσπουδαστικής, που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του ’74 ως αποτίμηση της εξέγερσης, φιλοξενώντας επιστολή της “Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα του Πολυτεχνείου” η οποία κατήγγειλε την “προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ”, οι οποίοι είχαν σκοπό “να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις”. Ο ίδιος “στρατός” αποχώρησε μετά τη λήξη της προβολής μέσα από ένα διάδρομο “προστασίας” -άγνωστο από τι κινδύνευε, αλλά μισό λεπτό, μήπως γνωρίζει τελικά;-, με αρχή τις μεγάλες σκάλες και έκταση μέχρι την Πατησίων, από τους νεολαίους με τα κράνη στα χέρια και τις μανέτες στον εγκέφαλο.

Τραπεζάκια, γαρύφαλλα, τριαντάφυλλα, όλα όπως συνήθως. Παράξενο που κανείς δεν έχει σκεφτεί ποτέ να φέρει τα “μη με λησμόνει”. Ιδιαίτερα στη σημερινή τεχνητή αμνημοσύνη που επιδιώκει να επιβάλει όχι μόνο η γνωστή φασίζουσα δεξιά παράταξη αλλά και η “ριζοσπαστική αριστερά” που φαντασιώνεται την “ίδρυση κόμβου ερευνών για τη στρατηγική αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών που αφορούν τις επιστήμες του μηχανικού σε θέματα υγείας, πολιτισμού, περιβάλλοντος και φυσικών καταστροφών, σε συνδυασμό με ένα συνεδριακό κέντρο τεχνών και επιστημών και ένα σύγχρονο μουσείο τεχνολογίας με εκπαιδευτικό χαρακτήρα”. Πού ακριβώς; Στις αίθουσες όπου κατά τη διάρκεια της κατάληψης του 1973 η ομάδα των συντρόφων της “Διεθνούς Βιβλιοθήκης” συγκρότησε (μαζί με άλλους αντιεξουσιαστές, ακροαριστερούς και μη κομματικούς εργάτες) τη διαγραμμένη από την επίσημη ιστορία “Εργατική Συνέλευση” της Τετάρτης, προτείνοντας, μεταξύ άλλων: “Η αυτόνομη συνέλευση των εργαζομένων που βρίσκονται στο χώρο του Πολυτεχνείου καλεί τους εργαζόμενους να καταλάβουν τους χώρους παραγωγής και να δημιουργήσουν εργοστασιακές και απεργιακές επιτροπές με απώτερο σκοπό τη δημιουργία εργατικών συμβουλίων. Το μίνιμουμ πρόγραμμα των εργατικών συμβουλίων είναι η καταστροφή της μισθωτής εργασίας, του κράτους, του εμπορεύματος και της πολιτικής”.

Είναι οι ίδιες αίθουσες που χρησιμοποιήθηκαν έκτοτε μέρα-νύχτα για συνελεύσεις, εκδηλώσεις, καταλήψεις, αγώνες, συγκρούσεις, εξεγέρσεις αναρχικών/αντιεξουσιαστών/αυτόνομων, αλλά και ως καταφύγιο για κάθε λογής εξορισμένους, μέχρι να τις σφραγίσει το κράτος και η σύγκλητος του ΕΜΠ το 2020.

Σημαντική διαφορά σε σχέση με άλλες “επετείους” η Παλαιστίνη και η ανυπότακτη πολύχρονη αντίστασή της για ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη, στα συντρίμμια του παρελθόντος και του παρόντος. Σε μεγάλο βαθμό, σ’ αυτήν οφείλεται η μαζικότητα και η ζωηρότητα της πορείας προς τις πρεσβείες των ΗΠΑ και στη συνέχεια του Ισραήλ. Διάφορες εκτιμήσεις συγκλίνουν στον αριθμό των περίπου 30.000 ανθρώπων που συμμετείχαν στην πορεία. Αδιάφορο. Τα πανό και τα συνθήματα περισσότερα και πιο ευρηματικά, χάρη στην παρουσία Παλαιστινίων και αλληλέγγυων αραβικής καταγωγής. Η εθνοκάθαρση από το κράτος του Ισραήλ, δεύτερη και όπως φαίνεται χειρότερη από την πρώτη, τη Νάκμπα, το 1948, συναγωνίζεται το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζί. Τουλάχιστον από άποψη τεχνολογικών μέσων, προπαγάνδας και ρητής δημόσιας ομολογίας.

Στιγμές

Νωρίς στην πλατεία Κλαυθμώνος, την οποία βρώμιζαν ήδη αρκετές κλούβες με χακίδες, μπάτσοι σε μπλε απόχρωση και πλήθος ασφαλιτών, πριν από την άφιξη μαζικών μπλοκ, απειλήθηκε με αυτόφωρο η αναγραφή συνθημάτων σε “δημόσια περιουσία”. Το όργανο, γυναικείου φύλου, αλλά συνοδευόμενο από άντρες, δε γνώριζε ούτε ότι οι στάσεις των λεωφορείων ανήκουν πλέον σε ιδιώτες, ούτε την αγγλική γλώσσα. Αναμενόμενο, όπως αναμενόμενη και η αφωνία ατόμων που επίσης βρίσκονταν επί τόπου για να συμμετάσχουν στην πορεία. Το όργανο αποχώρησε, μαζί με τη συνοδεία του, αφού χορήγησε χάρη, κάνοντας γλοιώδες κήρυγμα περί “ήσυχων παιδιών”, “να κάνουμε όμορφα κι ωραία την πορεία μας, χωρίς φασαρίες και να τελειώνουμε” και τα λοιπά και τα λοιπά. Της ειπώθηκαν όσα απαιτούσε η περίσταση.

Ρίψη κόκκινης μπογιάς στο ισραηλινών συμφερόντων ξενοδοχείο Εσπέρια επί της Σταδίου. Προβολή από προτζέκτορα ενός χοιρινού μετά το Χίλτον, γενική θυμηδία.

Παρέμβαση άντρα “καθοδηγητή” μετά το πέρασμα από την πρεσβεία των ΗΠΑ, ο οποίος απέσπασε τη μεγάλη σημαία της Παλαιστίνης από τα χέρια ανθρώπων αραβικής καταγωγής που, ωστόσο, ακολούθησαν την πορεία έως την πρεσβεία του Ισραήλ.

Τριπλή αλυσίδα χακίδων σε πολλά σημεία προς την ισραηλινή πρεσβεία στα μπλοκ αναρχικών και Παλαιστινίων. Πανοπτική “περικύκλωσή” τους από την πορεία, και από τις δύο κατευθύνσεις των πάνω λωρίδων της λεωφόρου Κηφισίας, στη γνωστή γέφυρα κοντά στην πρεσβεία, ενώ οι πορευόμενες/οι χτυπούσαν με κοντάρια τα κάγκελα, τα οποία εμπόδιζαν τη στενή επαφή με τα εν λόγω ομοιώματα στο συγκεκριμένο σημείο, με αποτέλεσμα να παραμένουν στην κάτω από τη γέφυρα λωρίδα και στα πέριξ.

Με την κατάληξη των μπλοκ στο σταθμό του μετρό της Πανόρμου και την απουσία διερχομένων στους δρόμους, πλημμύρα από χακίδες, ομάδες ασφαλιτών που έβγαζαν και τα δύο μάτια στις στάσεις των λεωφορείων και κλούβες σε κάθε γωνία μικρών παράδρομων, στην Κηφισίας, στην Αλεξάνδρας, όπου παρέμειναν για πολλή ώρα. Το ίδιο και στο κέντρο της Αθήνας. Στόλος από κλούβες και ιδιωτικά πολυτελή αυτοκίνητα για την παραλαβή του πακέτου με τα γκαβά από ζωή. Ίσως κάποια στιγμή παραληφθεί αναπάντεχα από άλλους παραλήπτες, με αλλότριες διαθέσεις.

Οδηγός ταξί ρωτούσε γιατί είχε διακοπεί η κίνηση και για ποιο λόγο είχε τόση αστυνομία. Δε γνώριζε καθόλου τι έγινε στις 17 Νοέμβρη του 1973. Μπάτσοι του είπαν να μην κατέβει προς το κέντρο γιατί θα του “έσπαγαν το αμάξι οι χρυσαυγίτες που έκαναν πορεία”. Και το πίστεψε. Δεν πίστευε όμως τίποτα από όσα έλεγαν για τους τρεις πρόσφατα δολοφονημένους από μπάτσους νέους ενώ οδηγούσαν. Φορούσε έναν κοκκάλινο σταυρό στο λαιμό. Ήταν ρομά.

Απόρριψη σε απορριματοφόρο από τους εργαζόμενους στην καθαριότητα (κατ’ εντολήν;) τριών μεγάλων δεκάμετρων τυλιγμένων και δεμένων ρολών που περιείχαν εκθέσεις με περίπου 100 φωτογραφίες από τη Γάζα και τα ερημωμένα χωριά των Παλαιστινίων, οι οποίες είχαν εκτεθεί πριν από την έναρξη της πορείας, στη Σταδίου. Τα ρολά, μαζί με μηχανάκι που υπέστη καταστροφές, βρίσκονταν προφυλαγμένα δίπλα σε ζαρντινιέρα σε εσοχή του πεζοδρομίου έξω από το βιβλιπωλείο Ιανός. Μικρό το κακό, αλλά δε θα μείνει αναπάντητο.

Μεγάλο το κακό, το γεγονός ότι αναπάντητες έχουν μείνει αμέτρητες πράξεις βαρβαρότητας από την παγκόσμια κυριαρχία των markets και targets.

Και τέλος, έτσι για την αλητεία: Ούτε φασισμός, ούτε “δημοκρατία”, κάτω ο φασισμός, ζήτω η αναρχία!

μαύρες πέτρες, Νοέμβρης 2023