Το στέκι Camarade, που άνοιξε το 2017, είναι ένας χώρος που προωθεί θέσεις και προτάσεις για να τελειώνουμε με την ακριβή ζωή και τη δουλειά για μια ζωή, για την αλληλεγγύη και την ταξική αυτοάμυνα, για τις εξεγέρσεις, για την επανάσταση, ενάντια στο διαχωρισμό στο εσωτερικό των κινημάτων και των αγώνων, ενάντια στην κατηγοριοποίηση των διαδηλωτ(ρι)ών σε καλές/ούς και κακές/ούς από την εξουσία, στην Τουλούζη και αλλού.
Ο Σερζ είναι ενεργό μέλος από το άνοιγμα του στεκιού, άνοιγμα που αποτέλεσε συνέχεια μιας πολιτικής ιστορίας στην οποία συμμετείχαν πολλοί και πολλές από εμάς εκείνη την εποχή. Είμαστε παλιοί σύντροφοι/ισσες και φίλοι/ες που συναντήθηκαν μέσα από τους αγώνες της καθημερινής ρουτίνας του συντριπτικού καπιταλισμού των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων.
Η γελοία επιχείρηση δαιμονοποίησης του Σερζ σύντομα εξουδετερώθηκε από τις δεκάδες μαρτυρίες αυτών που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των συντρόφων και συντροφισσών του Σ. να μιλήσουν για αυτόν· και τους ευχαριστούμε θερμά. Δε θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς. Ευχαριστούμε επίσης όλα τα άτομα που φρόντισαν τον φίλο μας ενώ οι στρατιωτικοί τον κοιτούσαν να πεθαίνει. Επιπλέον, ευχαριστούμε όλους τους ανθρώπους που εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους, με λόγια και έργα. Θα επιστρέψουμε πολύ σύντομα στις δραστηριότητες του στεκιού για να ξανασυναντηθούμε και να συνεχίσουμε τον αγώνα.
Με την ευκαιρία, να υπενθυμίσουμε σε όλους τους πολιτικάντηδες που προσπαθούν να κεφαλοποιήσουν την κατάσταση πως ο Σερζ είναι αντίπαλός τους.
Σήμερα όπως και χθες, το κράτος διεξάγει έναν πόλεμο εναντίον μας. Από το Σεντ Σολίν μέχρι το κίνημα των συντάξεων, από τα κινήματα του παρελθόντος μέχρι αυτά του μέλλοντος, η αστυνομική μέγγενη συνιστά τη μία και μοναδική απάντηση του κράτους. Εξάλλου, με το μακελειό του Σεντ Σολίν, το κράτος απέδειξε έμπρακτα την αδιαλλαξία του απέναντι σε οτιδήποτε το αμφισβητεί είτε τώρα είτε αύριο.
Το κράτος σκέφτεται μόνο με βάση τον προσδιορισμό ενός εχθρού. Κατασκευάζει μια ταυτότητα, στην προκειμένη περίπτωση την “άκρα αριστερά”. Στη συνέχεια διεξάγει μια επιχείρηση στοχοποίησης αυτής της ταυτότητας, με τα κριτήρια υπαγωγής σ’ αυτήν να είναι σχετικά ασαφή (ο υπουργός Εσωτερικών δε δίστασε να συμπεριλάβει στην “άκρα αριστερά” ακόμη και τη Λίγκα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα), ελπίζοντας πως οι κύκλοι που βρίσκονται πιο μακριά από το νευραλγικό σημείο του αγώνα θα αποσυρθούν για να αφήσουν την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της και να συντρίψει τις/ους απείθαρχες/ους. Αλλά, ενώ το κράτος κραδαίνει την απειλή της “άκρας αριστεράς”, ο στόχος είναι αλλού.
Οι πολιτικές ομάδες που στοχοποιούνται δεν είναι αυτές που προκαλούν “έκτροπα”. “Έκτροπα” προκαλούμε όλες/οι εμείς που αγωνιζόμαστε ενάντια στο κράτος, ενάντια στην εκμετάλλευση, εδώ και τώρα, όταν αποφασίζουμε να μην σταματήσουμε μια απεργία, ενώ οι εξουσιαστές μας φτύνουν στα μούτρα περιφρονώντας μας, με ή χωρίς επίταξη εργασίας.
“Έκτροπα” προκαλούμε όταν δεν δεχόμαστε να επιστρέψουμε σπίτι μετά από μια πολλοστή πορεία πλαισιωμένη από τα συνδικάτα και το ένστικτο της ήττας τους, με το κεφάλι γεμάτο από σκέψεις για τα φράγκα που χάσαμε απεργώντας χωρίς να συμμετέχουμε ενεργά.
“Έκτροπα” προκαλούμε όταν, μετά από ένα απόγευμα μέσα στα δακρυγόνα και τα χτυπήματα με κλομπ, με καταιγισμό από πλαστικές σφαίρες και χειροβομβίδες ασφυξιογόνες, εκρηκτικές και κρότου λάμψης από την αστυνομία, λέμε “ποτέ ξανά” και αποφασίζουμε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από τους ορκισμένους δολοφόνους.
“Έκτροπα” προκαλούμε τη στιγμή που το κίνημα αποκτά μια νέα διάσταση. Αυτή την ώρα, πολλές συνιστώσες του κινήματος έχουν φτάσει σ’ αυτό το σημείο και προχωρούν στην πρακτική οργάνωση για να αποσπάσουν νίκες. Επειδή αυτό είναι το νόημα ενός αγώνα. Να αποκτήσουμε τα μέσα για να νικήσουμε.
Με πρόσχημα την αόριστη απεικόνιση της “άκρας αριστεράς”, το κράτος, στην πραγματικότητα, θα επιτεθεί σε όλες και όλους μας, σε όλες τις πρακτικές που επιδιώκουν τον αλληλέγγυο αγώνα εναντίον του. Η πρώτη νίκη είναι η ενότητα στον αγώνα, η άρνηση του διαχωρισμού. Η συζήτηση για τη στρατηγική της ενότητας πολώνεται ανάμεσα σε δύο θέσεις. Από τη μια πλευρά, υπάρχει αυτή που καυχιέται για την πολιτική ενότητα της αριστεράς, που σημαίνει τη διεύρυνση του ελέγχου του κινήματος, κόμματα και συνδικάτα που κεφαλοποιούν τους αγώνες μας.
Σ’ αυτήν την ενότητα της αφομοίωσης, αντιτάσσουμε την ενότητα στον αγώνα, με την εξάπλωση του κινήματος στο χρόνο και στο χώρο, με τη συγκρότηση ενός μαζικού, επαναστατικού και αυτόνομου κινήματος, ώστε όλος ο κόσμος να ζει σε ανθρώπινες συνθήκες.
Σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, καλούμε για την ενδυνάμωση της αλληλεγγύης των προλετάριων και των διαφορετικών τομέων στην κεφαλή των πορειών, στην απεργία, στους αποκλεισμούς και στους δρόμους, κι αυτό να γίνει παντού στον κόσμο, γιατί η κατάσταση του Σερζ και του σημερινού κινήματος ενάντια στον παλαιό κόσμο αντηχεί και σε άλλα μέρη του κόσμου. Συντασσόμαστε επίσης με το κάλεσμα για την προστασία μας από τις δυνάμεις της αστυνομίας και της στρατοχωροφυλακής.
Γι’αυτούς τους λόγους, στηρίζουμε το “κάλεσμα για δράσεις” των συντρόφων και συντροφισσών του Σ., με έναρξη την εβδομάδα της 1ης Μάη, σε αλληλεγγύη με τον Σερζ και τις/ους άλλες/ους τραυματίες, πάντοτε με τη θέληση να συνεχίσουμε και να ενδυναμώσουμε τους αγώνες και το σημερινό κίνημα, προκειμένου να οικειοποιηθούμε τα μέσα για να νικήσουμε.
Δύναμη στον Σερζ. Ζήτω ο κομμουνισμός και η αναρχία!
Θα συνεχίσουμε μέχρι τη νίκη της παγκόσμιας επανάστασης!
https://camaraderevolution.org/
15/4/2023
Leave a Reply